To πιο δύσκολο στην αγορά εργασίας είναι να πείσεις ορισμένους εργοδότες να αλλάξουν κουλτούρα και να σταματήσουν τις παραβάσεις!
Η συγκεκριμένη άποψη, προέρχεται από τον ίδιο τον Διοικητή της Επιθεώρησης Εργασίας, Γιώργο Τζιλιβάκη, ο οποίος δεν έχει κρύψει την άποψή του, για τους κλάδους του τουρισμού και της εστίασης. Ουσιαστικά, διαπιστώνει μέσω των ελέγχων που γίνονται, αυτό που όλη η αγορά εργασίας αντιλαμβάνεται: Η παραβατικότητα σε αυτούς τους κλάδους, αποτελεί τον κανόνα, όχι την εξαίρεση.
Πολύ άδικο να επικρατεί η συγκεκριμένη τάση, αφού έτσι ο υγιής ανταγωνισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ακόμα χειρότερα, επειδή πρόκειται για την «βαριά βιομηχανία» της χώρας. Ο τουρισμός και η εστίαση, αποτελούν κάθε χρόνο, βασικό πεδίο εισροής εσόδων για τα δημόσια ταμεία. Συνεπώς, η μη ομαλή λειτουργία της αγοράς εργασίας σε αυτούς τους κρίσιμους τομείς, προφανώς και στερεί πολύτιμα έσοδα που θα κατέληγαν κυρίως στον ΕΦΚΑ.
Άρα, η αξιοποίηση της Ψηφιακής Κάρτας σε αυτό το πεδίο, θεωρητικά θα επιφέρει μια σχετική ομαλότητα. Βέβαια, στην πράξη, κάτι τέτοιο θα αργήσει να γίνει ευρύτερα αντιληπτό. Άλλωστε, έχουμε Απρίλιο και υπάρχουν τουριστικά θέρετρα που ακόμα δεν έχουν τεθεί σε λειτουργία. Το ίδιο ισχύει και για καταστήματα εστίασης, σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Συνεπώς, από Μάιο και… βλέπουμε τόσο για την έναρξη λειτουργίας του συνόλου των εποχικών επιχειρήσεων στους εν λόγω κλάδους, όσο και για την ένταξή τους στο μοντέλο καταγραφής του ωραρίου, σε πραγματικό χρόνο.
To πρόβλημα γίνεται πιο σύνθετο αν προστεθούν στην εξίσωση και τα εργατικά ατυχήματα. Οι πολλές ώρες (αδήλωτης) δουλειάς, δεν στερούν μόνο εισόδημα από τα Ταμεία ή από τους ίδιους τους εργαζόμενους, οι οποίοι χάνουν τις υπερωρίες που δικαιούνται. Δυστυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις στερούν την ίδια τη ζωή.
Και εδώ η κατάσταση γίνεται εξαιρετικά σοβαρή. Πώς αλήθεια, έχει επιτραπεί επί σειρά ετών, να λειτουργούν συγκεκριμένες επιχειρήσεις με κουλτούρα παραβατικότητας; Και γιατί δεν κατάφερε έως τώρα η Πολιτεία να ελέγξει, ή ακόμα καλύτερα να ομαλοποιήσει τη λειτουργία τους; Η ανθρώπινη υπόσταση δεν πρέπει να αποτιμάται σε χρήμα.
Η εργασία δίχως ωράριο και ρεπό, έχει τίμημα. Δυστυχώς, η απώλεια εισοδήματος, δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στον εργαζόμενο που θα εργάζεται επτά ημέρες την εβδομάδα, 10 και πλέον ώρες την ημέρα.
Το χειρότερο είναι ότι τώρα πια, υπάρχουν συγκεκριμένες διατάξεις που έχουν θεσμοθετηθεί και «κλείνουν το μάτι» στην υπερ – εργασία.
Δουλειά που μπορεί (αν παρέχεται σε διαφορετικούς εργοδότες) να φτάνει έως τις 13 ώρες ημερησίως. Επιχειρήσεις που μπορούν να δουλεύουν ασταμάτητα (ακόμα και τις Κυριακές), αν αυτό επιβάλλει η αυξημένη παραγωγή. Πρόκειται για διατάξεις που υπερψηφίστηκαν από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και έχουν γίνει νόμος του Κράτους.
Μην ψάχνουμε, λοιπόν, για «κουλτούρα παραβατικότητας», χωρίς την ανοχή της Πολιτείας. Ίσως και με την έγκρισή της.
