Διαβάζοντας το Άρθρο του Διευθυντή της Ναυτεμπορικής Μιχάλη Ψυλου την Πέμπτη 3 Απριλίου με τίτλο «Το σύστημα ανατινάχθηκε», η σκέψη μου πήγε στη Γέφυρα του Γοργοποταμου που ανατινάχθηκε για να σταματήσει τον ανεφοδιασμό των γερμανικών δυνάμεων στην Βόρειο Αφρική.
Η σκέψη μου πήγε ακόμη και στην “Γέφυρα Remagen” που αντίθετα με τις διαταγές του Χίτλερ δεν ανατινάχθηκε, γεγονός που επέτρεψε στις συμμαχικές δυνάμεις να περάσουν τον ποταμό Ρήνο και να προχωρήσουν βαθύτερα στην Γερμανία. Οι ανατινάξεις (Demolitions) «γέφυρών» είναι μια αποτελεσματική μέθοδος επιτυχίας στρατιωτικών επιχειρήσεων για την επίτευξη συγκεκριμένου στόχου.
Ο Τραμπ θέλει να «μαζέψει την παραγωγική δύναμη των ΗΠΑ πίσω στο σπίτι» να ανασυστήσει τον παραγωγικό ιστό στις ΗΠΑ.
Ο στόχος του ΤΡΑΜΠ είναι να «επαναπατρίσει» την βιομηχανική παραγωγή Αμερικανικών Συμφερόντων στο γεωγραφικό «Πάτριο Έδαφος» (όχι στο 100% της ιδιοκτησίας αφού είναι ανοιχτός και σε «ξένες επενδύσεις»). Θέλει να ανασυστήσει τον παραγωγικό ιστό των ΗΠΑ στις ΗΠΑ. Θέλει να «μαζέψει την παραγωγική δύναμη πίσω στο σπίτι», από τους 5ανεμους που την είχε σκορπίσει το δόγμα της Παγκοσμιοποίησης. Της συγκεκριμένης Παγκοσμιοποίησης που υλοποιήθηκε και που δεν είχε καμία σχέση με την συναδέλφωση όλων των Λαών της γης, αφήγημα που ήταν -σκόπιμα- μόνο μια «ψευδο-ηθική επένδυση» για την επιτυχία της προπαγάνδας. Εκ του αποτελέσματος, οι δυνάμεις της Παγκοσμιοποίησης εξασφάλισαν κερδοφορία μεσα από την εκμετάλλευση «χαμηλού κόστους» ανθρώπων- εξαθλιωμένων εργατών βιοτικού επιπέδου «φαβέλας» και γενικά παραμέτρων παραγωγής φτωχοποίησης και συνολικής παρακμης των Κοινωνιών. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Παγκοσμιοποίηση παραβίασε ολόκληρη την Οικονομική επιστήμη, στηρίζοντας την πρακτική αυτή, σε επιλεκτικούς οικονομικούς δείκτες που δεν μετρούν την ευημερία ούτε των Λαών , ούτε της πραγματικής Οικονομίας.
Η Παγκοσμιοποίηση δεν είχε/εχει καμία σχέση με αυτό που η Κλασσική Οικονομική επιστήμη, ανέπτυξε και υλοποίησε ως Διεθνές Εμπόριο, η κύρια παραμετρος του οποίου ήταν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχής.
Οι Δασμοί για τον Τράμπ είναι μια σχεδιασμένη «στρατιωτικού τύπου» επιχείρηση «ανατίναξης γέφυρών» πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η Παγκοσμιοποίηση και τα συνολικά αρνητικά αποτελέσματα της..
ΟΙ Δασμοί επί των προϊόντων που παράγονται στην Κίνα και εισάγονται στην Αμερική, τινάζουν στον αέρα την γέφυρα που οδήγησε στην αποεπένδυση της Παραγωγικής βάσης στην Αμερική, με συνέπεια την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της. Από την «γέφυρα» αυτή , μετανάστευσε η Αμερικανική παραγωγική βάση σε χώρες με βιοτικό επίπεδο «φαβέλας» και ανάλογου χαμηλού κόστους παραγωγής. Εξ αλλου αυτό ήταν/είναι και το κύριο «συγκριτικό πλεονέκτημα» – κίνητρο εκπατρισμού της Αμερικανικής παραγωγής. Αυτό σημαίνει: 1) ότι η ανταγωνιστικότητα/κερδοφορία της αμερικάνικης ιδιοκτησίας παραγωγής εκτός ΗΠΑ, δεν στηρίζεται σε R&D (Έρευνα και Επένδυση) που εχει ως αποτέλεσμα ανταγωνιστική ποιότητα, και κόστος παραγωγής/προσφερόμενης τιμής προϊόντος. 2) ότι η εκπατρισμένη αμερικανική παραγωγή θα μένει στο εξωτερικό, και θα κρατάει τις χώρες υποδοχής σε επίπεδο φαβέλας.(Άντε και κανένα 50αρι αύξηση μικτά) ….) και άρα….ούτε η ανάπτυξη διαχέεται διεθνώς…..
«Ανατινάξεις» και αναστροφή των αποτελεσμάτων της παγκοσμιοποίησης για τις ΗΠΑ
Με την ανατίναξη αυτών των γεφυρών με την επιβολή εισαγωγικών δασμών στις ΗΠΑ, προϊόντων που παράγονται σε ξένες Χώρες από Αμερικανικών συμφερόντων παραγωγικές μονάδες, η τιμή αυτών των προϊόντων θα αυξηθεί για τον αμερικανικό Λαό, και θα μειωθεί η ζήτηση τους. Η συρρίκνωση αυτή της αγοράς, θα αποτελέσει κίνητρο για τον επαναπατρισμό των μονάδων αυτών (εντός ΗΠΑ) όπου δεν θα αντιμετωπίζουν το πρόσθετο δασμολογικό κόστος. Ευκταίος Ορίζοντας : η ανασύσταση του Παραγωγικού ιστού των ΗΠΑ.
Ανισότητές και αδικία ως διαστροφή
Υπάρχει μια διαχρονική ηθική «αναπηρία» στο ανθρώπινο είδος. Αυτή της Εξουσίας. Κάποιοι το εχουν ανάγκη να εξουσιάζουν, και κάποιοι -σαν εκείνη την κακιά βασίλισσα στην Χιονάτη με στους 7 Νάνους-, εχουν ανάγκη να αισθάνονται καλύτεροι από άλλους και ρωτούν συνεχώς τον μαγικό καθρέφτη να τους πει εάν υπάρχει κάποιος καλύτερος από αυτούς. Αρρώστια.
Αναζητώ απεγνωσμένα στην βιβλιογραφία να τεκμηριώσω ότι στην Αρχαία Σπάρτη στον Καιάδα έριχναν αυτού του είδους τους αναπήρους. Τους εξουσιαστές και τους έχοντες την «αναπηρια-αναγκη» για ένα κόσμο ανισοτήτων στον οποίο αυτοί θα είναι οι «καλύτεροι».
Πολλοί εξ αυτών των ηθικά/ψυχικά ανάπηρων, υποστηρίζουν ότι οι ανισότητες είναι φυσιολογικές (φυσιολογικό είναι το ανόμοιο όχι το άνισο) και ξεχνούν «βολικά» όλες τις τεχνητές και δομικές συνθήκες που η εξουσία διαμορφώνει ώστε να γεννιούνται, να αναπαράγονται και να οξύνονται οι ανισότητες σε κάθε διάσταση, προκείμενου διαχρονικά η απάντηση του μαγικού καθρέφτη να είναι πάντα : «κανείς δεν είναι καλύτερος από εσένα». Η -συνήθως δια βίου- επιδίωξη μιας τέτοιας απάντησης, εγγυάται μια πολύ δυστυχισμένη και άνευ ουσίας ζωή για «την κακιά βασίλισσα», αλλά και μια «άπονη ζωή» (όπως τραγουδήθηκε από τον Γρήγορη Μπιθικωτση, σε στοίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου) για τους φυσιολογικούς Ανθρώπους των Λαών του κόσμου, πάνω στους οποίους οι εξουσιαστές επιβάλουν την ανισότητα ως «εφαρμογή» του Προκρούστη…
Όχι ! Οι ανισότητες δεν είναι απαραίτητες για να υπάρξει ανάπτυξη και πρόοδος. Είτε είναι φυσιολογικές, είτε τεχνητές.
Κάθε άλλο παρα ισχύει αυτή η σοφιστεία, που υποστηρίζεται για να δικαιολογούν οι εξουσιαστές τις αποφάσεις τους.
Η Παγκοσμιοποίηση θεμελιώθηκε πάνω σε πολιτικής επιλογής τεχνητές δομές που δημιουργούν, αναπαράγουν, και οξύνουν τις ανισότητες. Καμία σχέση με την «Ελεύθερη Οικονομία».
Θα επισημάνουμε μόνο δυο δομικά μοντέλα «ΠΡΟ-ΚΑΤ» που επιλέχθηκαν από την εξουσία και εφαρμόσθηκαν σε Παγκόσμιο Επίπεδο.
ΠΡΩΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ :
1: Τα Trickledown Economics : το μοντέλο με το οποίο – σύμφωνα με το ηθικοφανές αφήγημα- ο πλούτος συγκεντρώνεται τεχνητά στους πολύ-πολύ-πολύ λίγους στην κορυφή μιας οξύτατης οικονομικής πυραμίδας, διότι με αυτό τον τρόπο θα διαχυθεί καλύτερα σε όλους. Αυτό στην πράξη δεν λειτούργησε ΠΟΤΕ, ενώ αντίθετα δημιούργησε :
2: την εφαρμογή που θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο «τα Οικονομικά του Σίσυφου», καθώς μεσα από τις τεχνητά/πολιτικά εγκατεστημένες δομές, εξασφαλίζει την συνεχή αναδιανομή του Πλούτου από τους πολλούς στους λίγους με αποτέλεσμα:
3: Φτωχοποίηση και παρακμή
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
Από το 2000 και μετα η Παγκοσμιοποίηση και οι δομές της συνέτειναν στην συνεχή διόγκωση της χρηματοοικονομικής Οικονομίας έναντι της παραγωγικής οικονομίας. Μια μελέτη των στατιστικών δεδομένων καταδεικνύει ότι κάθε χρόνο μετα το 2000 όλο και μικρότερο κομμάτι του παγκόσμιου ΑΕΠ αντιστοιχεί στην παραγωγική οικονομία, και όλο και μεγαλύτερο αποτελείται από χρηματοοικονομικά στοιχεία, τα οποία παραμένουν ανακυκλούμενα μεταξύ τους «κινούμενα μεσα στο «πολυώροφο Parking” του χρηματοοικονομικού μέρους του ΑΕΠ, χωρίς ΠΟΤΕ να βγαίνουν έξω από αυτό το Parking στο δρόμο για να γίνουν παραγωγή γεωργική, βιομηχανική ή παραγωγή πραγματικών υπηρεσιών (πχ Δωρεάν Υγείας) που διαχέονται στην κοινωνία.
Η λόγω παγκοσμιοποίησης διόγκωση της Χρηματοοικονομικής οικονομίας τόσο αυτοτελώς όσο και σε σχέση με την παραγωγική οικονομία, συμβάλει στην παραγωγή φτωχοποίησης και παρακμης.
Μια άλλη παράλληλη παραμετρος της υπαρξιακής αυτονόμησης της χρηματοοικονομικής οικονομίας του μαγικού καθρέφτη της κακιάς βασίλισσας του παραμυθιού, είναι η Ελλαδική Πολιτική Επιλογή όπου τα κόκκινα στεγαστικά δανεια καταλήγουν μετα από πλειστηριασμό στα χέρια των servicers ενώ τα ακίνητα παραμένουν κλειστά, αντί -όπως στην Κύπρο- οι υπερήμεροι δανειολήπτες να αγοράσουν τα κόκκινα δάνειά τους μέσω διαδικασιών αναδιάρθρωσης του χρέους τους. Η Ελλαδική περίπτωση είναι μια περίπτωση καθαρής πολιτικής επιλογής και ευθύνης, που αυξάνει την χρηματοοικονομική οικονομική θέση, μειώνοντας την οικονομική θέση της πραγματικής οικονομίας με ταυτόχρονο πολλαπλασιαστή της κοινωνικής κακοποίησης.
Τα ανωτέρω (ΠΡΩΤΟ και ΔΕΥΤΕΡΟ) επιλεγμένα και εφαρμοσμένα μοντελάκια ειδικής ραφής για το βεστιάριο της Παγκοσμιοποίησης, εξηγούν στους μη ειδικούς πως είναι δυνατόν να ευημερούν οι αριθμοί, ενώ οι κοινωνίες να ζουν την φτωχοποίηση και την παρακμή.
«Ανατινάξεις» και αναστροφή της Παγκοσμιοποίησης Διεθνώς
1:«Γκρεμισμένες γέφυρες» και Διεθνές Εμπόριο-Επιστροφή στα συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Το Διεθνές Εμπόριο που δεν στηρίζονταν στην ηθική των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και στην εκμετάλλευση των Λαών και την άνιση ανταλλαγή, δεν υπήρξε ποτέ το δυνατό σημείο της Διεθνούς Οικονομικής Ιστορίας. Η Αρχαία Ρώμη, αλλά και η Βρετανική Κοινοπολιτεία, ήταν σκληρές μορφές παγκοσμιοποίησης που επιβλήθηκε δια της λόγχης, με σκοπό την λεηλασία του πλούτου (των συγκριτικών πλεονεκτημάτων) Χωρών, ή Περιοχών, ή και Ηπείρων, και την εκμετάλλευση των λαών. Το ιδιο ίσχυσε και για τις Γαλλικές αποικίες κ.ο.κ…..
Δεν περιμένω ότι το εργαλείο των σκληρών δασμών, θα επιβάλει την κοινωνική δικαιοσύνη σε διεθνές επίπεδο. Όμως θα γυρίσει το Διεθνές Εμπόριο στην βαση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε περιοχής και όχι αποκλειστικά στο πλεονέκτημα της «περιοχής βιοτικού επιπέδου φαβέλας»,
- Η χρηματοοικονομική οικονομία αυξήθηκε Διεθνώς με την έναρξη της παγκοσμιοποίησης από το έτος 2000 και μετα. Ανατινάζοντας τις γέφυρες της παγκοσμιοποίησης, η χρηματοοικονομική οικονομία θα μειώσει την συμμετοχή της σε ποσοστό του Παγκόσμιου ΑΕΠ με ανάλογη αύξηση της συμμετοχής της πραγματικής οικονομίας.
- Trickle Down Economics με ανατιναγμένες τις γέφυρες…. Η Ευρώπη «Γέλιο και Χαρά»
Η Εφαρμογή του μοντέλου των Trickledown Economics σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης λειτουργούσε/λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. Μεταξύ Κρατών (Ιinterstate) και εντός των κρατών (Intrastate) μεταξύ των μελών της Κοινωνίας.
Η σημερινή μη ομοσπονδοποιημένη Ευρώπη είναι οντότητα για ένθετο στο περιοδικό «Γέλιο και Χαρά». Λειτουργεί και υπάρχει αποκλειστικά μεσα από το μοντέλο μιας διπλής εφαρμογής των Trickledown Economics. H μη εκλεγμένη «κομισιόν», εχει θεσπίσει κανόνες βαση των οποίων μεσα στις κοινωνίες των κρατών-μελών, ο πλούτος συγκεντρώνεται από τους πολλούς στους πολύ-πολύ-πολύ λίγους, και εν συνέχεια ο συγκεντρωμένος Πλούτος εκάστης Χώρας συγκεντρώνεται στην Γερμανία.
Έτσι λειτούργησε η Ευρώπη σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Σε συνθήκες και νοοτροπία …(αποφεύγω τον όρο που κάποτε χρησιμοποιήθηκε στον Μπαϊρακτάρη στην Πλάκα) …. «προστάτη» της νύχτας.. προς Χώρες και Κοινωνίες. Τώρα με ανατιναγμένες τις γέφυρες και ένα απολαυστικό «σύννεφο» από σφαλιάρες Δασμών Τράμπ, τί θα κάνει.?
Μοιραία θα αναπροσανατολιστεί στην παραγωγική οικονομία. Όμως η εφαρμογή των Trickle down economics θα συνεχισθεί με κορυφή της πυραμίδας την Γερμανία. Τίποτα δεν θα αλλάξει εάν η Ευρώπη δεν γίνει Ομοσπονδία, και εάν δεν επανέλθει ο Κευνσιανισμος.
Με ένα μισογεμάτο ποτήρι στο χέρι : Εκμετάλλευση και άνιση ανταλλαγή
Και ναι μεν η εκμετάλλευση και η άνιση ανταλλαγή θα αποτελεί πάντα κίνητρο των ηθικά ανάπηρων που θα ρωτούν πάντα των μαγικό καθρέφτη του παραμυθιού, αλλά μεσα από το πάντα μισογεμάτο ποτήρι της τεκμηριωμένα αισιόδοξης πορείας της ανθρωπότητας θα υπάρξει το καλύτερο, αφού το κάποτε apartheid καταργήθηκε στο όχι τόσο μακρινό 1990 με 2010, και ο Στρατάρχης Χάρντινγκ δεν υπάρχει πια στην Κύπρο για να απαγχονίσει τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ Καραολη και Δημητρίου (10μαιου 1956).
Η Δημιουργία και η Κοινωνική Δικαιοσύνη ως ένα νέο όραμα
Η ανατίναξη των γέφυρών της Παγκοσμιοποίησης, μπορεί να είναι ένα έναυσμα για ένα καινούργιο όραμα, που θα γίνει το νέο/παλιό αφήγημα του Ανθρώπου που αναζητά δικαίωση μεσα από την Δημιουργία. Ουδέν ακατόρθωτο για τον Ανθρωπο. Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας, ένα νέο όραμα.
Το αφήγημα που θα φέρει : τον αγρότη ξανά στο χωράφι, για Δημιουργία σε περιβάλλον ποιότητας ζωής και όχι φτωχοποίησης και παρακμης, τον επιχειρηματία σε ενεργοποίηση έρευνας και ανάπτυξης που αυτή και όχι η εκμετάλλευση και η άνιση ανταλλαγή θα φέρει την ανταγωνιστικότητα και το κέρδος. Τον επιστήμονα στην αναζήτηση και στην παραγωγή καινούργιας γνώσης αντί της αναγνώρισής του από άνευ ουσίας μεγάλο αριθμό δημοσιεύσεων. Τον γιατρό που θα στήσει την αυτοεκτίμησή του και την εκτίμηση της κοινωνίας πάνω στο πόσους ασθενείς θεράπευσε και όχι στο καταναλωτικό του προφίλ. Στο δικηγόρο που θα παλέψει για την απόδοση δικαιοσύνης αντί …
Μελετώντας τον πολιτισμό των Ινδιάνων της Αμερικής, συνειδητοποίησα ότι οι αθλητικοί τους αγώνες θεωρούντο επιτυχείς, όταν τερμάτιζαν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Ίσως η κύρια προσφορά της ανατίναξης των γεφυρών της Παγκοσμιοποίησης να είναι η ανατίναξη ενός αφηγήματος που έφερε φτώχια και παρακμή, ανοίγοντας τον δρόμο της συλλογικής αναζήτησης της χαράς της Δημιουργίας , της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της αγάπης.
Κάποτε αυτό ήταν το συλλογικό συνειδητό των Κοινωνιών. Μπορεί να ξαναγίνει.
*Ο Ανδρέας Αθηναίος είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου – American Association of University Professors (1977) – Αριστείο Ακαδημαϊκής Διδασκαλίας (1987) και πρώην Νομάρχης της Ελληνικής Δημοκρατίας .
