Ήταν 2008, Σεπτέμβριος, όταν ξέσπασε η κρίση της Lehmann Βrothers, που άναψε τη φωτιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Τότε, οι πολιτικοί στην Ελλάδα διατείνονταν ότι λεφτά υπήρχαν, ότι η χώρα διέθετε ισχυρό τραπεζικό σύστημα και η οικονομία της ήταν απόλυτα θωρακισμένη. Ισχυρισμοί που δεν απέβλεπαν σε τίποτε περισσότερο από το να καθησυχάσουν τον Έλληνα πολίτη, την περίοδο που η παγκόσμια οικονομία κλυδωνιζόταν κι η Ευρώπη βίωνε μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια. Μόνο που η θωράκιση της ελληνικής οικονομίας, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, για να ακολουθήσουν τα όσα τραγικά γνωρίζουμε όλοι.
Είναι 2025, Απρίλιος, κι ο Αμερικανός πρόεδρος κηρύσσει παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, επιβάλλοντας δασμούς σε όλους και για όλα και πριν ακόμη καθίσει η σκόνη των δηλώσεών του, στην Ελλάδα αρχίζουμε και πάλι να ψελλίζουμε με σχετική ευκολία απλοϊκά συμπεράσματα: Οι ελληνικές εξαγωγές θα παραμείνουν περίπου στο απυρόβλητο… κάτι λίγα εξάγουμε στις ΗΠΑ… ουσιαστικά προβλήματα δεν θα υπάρξουν… οι όποιες επιπτώσεις για την ελληνική οικονομία δεν θα είναι παρά έμμεσες.
Πάλι κάποιοι ξεχνούν ότι ζούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αποτελούμε μέλος της Ευρωζώνης και μπροστά μας έχουμε έναν διεθνή εμπορικό πόλεμο, από τον οποίο θα πληγούν σχεδόν όλοι, με τα χρηματιστήρια ήδη να καταρρέουν ανά την υφήλιο, την Ευρώπη να προσπαθεί να βρει τα «πατήματά» της, τον Γάλλο πρόεδρο να καλεί τις ευρωπαϊκές εταιρείες να παγώσουν τις επενδύσεις τους στις ΗΠΑ και τις πληγείσες οικονομίες να προετοιμάζουν δασμολογικά ή άλλα αντίμετρα.
Σε αυτή λοιπόν τη φάση, για άλλη μία φορά κάποιοι προτρέχουν καθησυχάζοντας το ευρύ κοινό για την ελληνική οικονομία. Όμως, μπροστά μας έχουμε αχαρτογράφητα νερά. Ας είμαστε ρεαλιστές κι ας προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα, για να μη χάσουμε ξανά…
