Η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να πλήξει τους βασικούς εμπορικούς συμμάχους των ΗΠΑ με δασμούς που ξεκινούν από 20% και φτάνουν το 54% δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Εδώ και καιρό παρουσίαζε τις άλλες χώρες ως απατεώνες και τζαμπατζήδες.
Το εάν το τείχος που όρθωσε επαναφέροντας την οικονομία στον…19ο αιώνα θα παραμείνει εκεί ή θα «χαμηλώσει» εν μέσω υποχωρήσεων από τους συμμάχους μένει να το δούμε. Για ένα όμως μπορούμε να είμαστε σίγουροι: Η «Ημέρα Απελευθέρωσης», όπως την ονόμασε, θα βρει περίοπτη θέση στα μελλοντικά βιβλία της Ιστορίας και τα εγχειρίδια όχι μόνο της Πολιτικής Οικονομίας, αλλά και της Πολιτικής Επικοινωνίας.
Για τον Τραμπ οι δασμοί δεν είναι μόνο ή τόσο ένα οικονομικό όπλο, ένα εργαλείο είσπραξης εισόδων. Θα του έχουν άλλωστε εξηγήσει αρκετοί από τους συμβούλους του πως οι παρενέργειές τους μπορούν να αποδειχθούν πολύ πιο δηλητηριώδεις για την αμερικανική οικονομία από τα όποια οφέλη.
Για τον Αμερικανό πρόεδρο οι δασμοί είναι εργαλείο πίεσης των συμμάχων και εξασφάλισης παραχωρήσεων. Έτσι πιστεύει πως θα τους αναγκάσει να μειώσουν τις μεταναστευτικές ροές ή να εντείνουν τη μάχη κατά των καρτέλ που έχουν πλημμυρίσει με οπιοειδή και άλλα ναρκωτικά τις ΗΠΑ ή ακόμη και να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες τους.
Ταυτόχρονα αποτελούν μια πολιτική στρατηγική εσωτερικής κατανάλωσης, που στοχεύει περισσότερο στο συμβολικό και συναισθηματικό επίπεδο, παρά στην οικονομική πραγματικότητα. Στόχος του να πείσει τον μέσο Αμερικανό ότι με τους ανταποδοτικούς δασμούς τον υπερασπίζεται απέναντι σε ξένες δυνάμεις, που θέλουν να τον εκμεταλλευθούν.
Εμείς τι κάνουμε;
Ο Τραμπ σε κάθε περίπτωση κάνει αυτά που υποσχέθηκε. Εμείς τι κάνουμε; Η Ευρώπη πώς απαντά; Απλώς με αντίποινα (που θα πληρώσουν οι καταναλωτές); Με παραχωρήσεις (που θα την εμφανίσουν να υποτάσσεται;
Με σοβαρή διαπραγμάτευση; Θα το μάθουμε πολύ σύντομα. Αλλά η αλήθεια είναι πως τα προβλήματα της ευρωπαϊκής οικονομίας ούτε αρχίζουν ούτε τελειώνουν με τον Τραμπ. Τι της λείπει και δεν τις φταίει για αυτό κανένας ξένος ηγέτης;
Ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, ενεργειακή επάρκεια. Αν σε αυτά δεν επιταχύνει τον βηματισμό, αργά ή γρήγορα θα πρέπει κάτι να θυσιάσει, μας λέει σήμερα ο επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Ευρώπη.
Τι είναι αυτό; Ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει. Το κράτος κοινωνικής πρόνοιας.
