Το Κρεμλίνο εκφράζει τη λύπη του για «παραβίαση των κανόνων της δημοκρατίας». Στη Γαλλία, ενώ «όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ακολουθούν τον δρόμο της καταπάτησης».
Έγινε ανέκδοτο η φιλελεύθερη δημοκρατία; Δεν μου αρέσουν τέτοια αστεία. Φλερτάρω με την τοποθέτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που εκκινούσε από τη γνώση της Ιστορίας. Κι όχι μόνο για τον επικεφαλής της εξουσίας.
Τους πολιτικούς πρέπει να τους στέλνουν στα σπίτια τους οι πολίτες και όχι οι δικαστές. Αντί να στήνουμε ανακρίσεις, δεν τους παραδίδουμε απλώς στην απαξίωση και λήθη; Στον πολιτικό δηλαδή θάνατο; Ναι, αλλά δεν είναι σαν να λες ότι πρέπει να έχουν διαφορετική μεταχείριση;
Οι εξουσίες ήταν, είναι και πρέπει να είναι, τρεις. Η δικαστική απόφαση βασίστηκε σε γεγονότα. Εξ όσων γνωρίζω, δεν τα αμφισβήτησε κανείς. Η ετυμηγορία, σε μια υπόθεση που εκκρεμούσε, βέβαια, εδώ και δέκα χρόνια, ήταν με τον νόμο συνεπής.
Η ειρωνεία είναι πικρή. Η πολιτικός, που τα προηγούμενα χρόνια ήταν χρήσιμη ως φόβητρο στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, τώρα που ήταν δημοσκοπικό φαβορί της επιβλήθηκε η αυστηρότερη δυνατή ποινή.
Η ειρωνεία είναι πικρή. Η αυτοπροσδιοριζόμενη αντισυστημική και άτεγκτη με τη διαφθορά, μια χαρά βουτούσε το δάχτυλο στο ευρωπαϊκό μέλι.
Κολλάει το μυαλό και δεν το θέλει. Νοθεύεται η εκλογική διαδικασία με τον αποκλεισμό από τις κάλπες, όταν εκκρεμεί η έφεση;
Σε κάθε περίπτωση, η δικαστική απόφαση έχει πολιτικές συνέπειες. «Δεν είναι δουλειά του δικαστηρίου να λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις. Το γεγονός ότι κατηγορείται πώς το κάνει, δείχνει πόσο έχει αποδυναμωθεί ο σεβασμός για το κράτος δικαίου ως θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας σε όλη τη Δύση» (FT).
Ειλικρινά δεν έχω αποφασίσει. Για τρία πράγματα, πάντως, είμαι σίγουρη. Η καταδίκη μεγαλύτερα προβλήματα θα προξενήσει. Ο Βλαδίμηρος πρέπει να το έχει γλεντήσει. Ζούμε σε έναν κόσμο που έχει σαπίσει.
