H παλιά παγκόσμια τάξη πραγμάτων καταρρέει, η φιλελεύθερη δημοκρατία διαβρώνεται, ενώ ο κόσμος «θερμαίνεται» όλο και περισσότερο.
Το παρόν μας είναι μια εποχή πολλαπλών κρίσεων και μεγάλων ανατροπών.
Το μέλλον μας; Αβέβαιο, στην καλύτερη περίπτωση.
Ο πρόεδρος Τραμπ επιταχύνει μια άγρια πολυπολικότητα: Θέλει να υποβαθμίσει το ρόλο της Ευρώπης και δίνει οξυγόνο στη Ρωσία.
Οι κρίσεις γίνονται όλο και μεγαλύτερες, αλλά ο ορίζοντας των λύσεων συρρικνώνεται. Η ΕΕ έφτασε να απαντά με … «Κιτ επιβίωσης» των πολιτών, σε έναν πιθανό πόλεμο με τη Ρωσία .
Την ίδια ώρα, δημιουργείται ένα περιβάλλον στο οποίο,απολυταρχικά καθεστώτα γίνονται όλο και πιο θρασύδειλα και επιθετικά.
Αυταρχικοί και αλαζόνες πολιτικοί αισθάνονται νομιμοποιημένοι να θεσπίσουν και να επιβάλουν τα δικά τους κριτήρια στην αξιολόγηση του διεθνούς δικαίου, αλλά και νόμων και συνταγματικών κανόνων, στο εσωτερικό των χωρών.
Η Τουρκία είναι ένα παράδειγμα, με τη φυλάκιση του βασικού αντιπάλου του καθεστώτος Ερντογάν, Εκρέμ Ιμάμογλου.
Ο Τούρκος πρόεδρος αντιμετωπίζει τη χειρότερη εσωτερική κρίση εδώ και πολλά χρόνια. Προσβλέπει βέβαια στην «ανοχή», που δείχνει η Δύση, καθώς η Τουρκία έχει αναβαθμιστεί γεωπολιτικά και θεωρείται «πολύ σημαντικός εταίρος» .
Μένει να δούμε μάλιστα αν θα αντιδράσει ο Ερντογάν, με την «εξαγωγή προβλημάτων», όταν η Αθήνα επαναλάβει σε λίγες ημέρες τις έρευνες ανατολικά της Κάσου, για την πόντιση του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου- Ισραήλ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε χθες στο Ισραήλ και για να εξασφαλίσει τη στήριξη του εβραϊκού κράτους, στην αντιμετώπιση των πιθανών, νέων προκλήσεων της Αγκυρας.
Ο πρωθυπουργός ελπίζει βέβαια και στη μεσολάβηση του Ισραήλ για να βρει διαδρόμους επικοινωνίας και με τον Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ, καθώς οι πληροφορίες λένε ότι ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου δεν δείχνει και μεγάλο ενδιαφέρον για επαφές με την Αθήνα
Υπάρχει μάλιστα φόβος ενόψει και της πιθανής μετάβασης του Ερντογάν στην Ουάσιγκτον στα τέλη Απριλίου, μια παρέμβαση Τραμπ να μην ικανοποιεί τις ελληνικές εθνικές θέσεις.
Αναμφίβολα, η εμπλοκή της Chevron στο ελληνικό πρόγραμμα έρευνας και αξιοποίησης υδρογονανθράκων, νότια της Κρήτης, είναι σημαντικό ατού για την Ελλάδα.
Αλλά ας ανάβουν κάποιοι και κανένα κερί στον Γιάννη Μανιάτη που ως υπουργός Ενέργειας το 2011, είχε οριοθετήσει την ΑΟΖ με την Λιβύη ,κάνοντας ένα σημαντικό βήμα για την κατοχύρωση των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων με το νόμο 4001 για την έρευνα των υδρογονανθράκων.
