«Η Γερμανία επέστρεψε» δήλωσε ο Φρίντριχ Μερτς και υπό άλλες συνθήκες, και σε άλλες εποχές, αυτή η φράση θα ήταν αρκετή για να προκαλέσει τρόμο στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Αντί τρόμου, όμως, ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας προκαλεί, όπως τονίζει και το Bloomberg, κύματα ευρωπαϊκού ενθουσιασμού. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μιλά για «εξαιρετική στιγμή» στην ευρωπαϊκή Ιστορία, η μετάβαση της ενωμένης Ευρώπης σε πολεμική οικονομία χαιρετίζεται ως win-win συνθήκη από Βρυξέλλες και Βερολίνο, και οι αναλυτές ακόμη και στη Γαλλία δείχνουν το εξοπλιστικό πρόγραμμα των 500 συν 100 δισ. ευρώ της Γερμανίας ως την κορωνίδα και τη ραχοκοκαλιά της νέας αμυντικής αρχιτεκτονικής της Ε.Ε. και της στρατηγικής απεξάρτησής της από την Αμερική του Τραμπ.
Η οπτική αυτή έχει μια λογική, απ’ όσους τουλάχιστον ορίζουν τον γερμανικό επανεξοπλισμό ως βάση ενός νέου ευρωπαϊκού αναπτυξιακού μοντέλου, ενός μοντέλου μιλιταριστικού κεϊνσιανισμού. Oι εξοπλιστικές δαπάνες-μαμούθ τόσο της Γερμανίας όσο κι εκείνες του Rearm Europe θα πάνε κατά απόλυτη προτεραιότητα στους Ευρωπαίους κατασκευαστές οπλικών συστημάτων, οι μαζικές επενδύσεις στην άμυνα θα γεννήσουν ανάπτυξη και η ανάπτυξη θα φέρει νέες θέσεις εργασίας.
Με περίπου την ίδια οπτική οι αγορές κάνουν ήδη πάρτι, οι μετοχές των αμυντικών βιομηχανιών απογειώνονται και μόνον η Rheinmetall προβλέπει ότι οι πωλήσεις θα αυξηθούν κατά 40% μέσα στο 2025.
Η εποχή του σχεδίου Μοργκεντάου, άλλωστε, βρίσκεται πάνω από 80 χρόνια πίσω μας. Ελάχιστοι πιστεύουν ότι οι λόγοι που επέβαλαν τότε τη μετατροπή της μεταπολεμικής Γερμανίας σε αποκλειστικά αγροτική οικονομία παραμένουν σε ισχύ. Και ακόμη λιγότεροι φοβούνται ότι η χώρα που προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους μπορεί να προκαλέσει κι έναν τρίτο.
Ουδείς όμως μπορεί να εγγυηθεί και ότι ο Μερτς θα είναι… ισόβιος καγκελάριος. Και πως μετά από κάποια -ίσως και λίγα- χρόνια δεν θα είναι κυβέρνηση στη Γερμανία οι νεοναζί της AfD.
Όπως ουδείς μπορεί και να παραβλέψει το γεγονός ότι οι γεωπολιτικές και οικονομικές προτεραιότητες του ευρωπαϊκού Βορρά και του ευρωπαϊκού Νότου δεν συναντώνται απαραιτήτως. Για τη Γερμανία του χαμηλού χρέους και των υψηλών πλεονασμάτων οι υπερ-εξοπλισμοί μπορεί όντως να δίνουν νέα αναπτυξιακή δυναμική και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Για τους υπερχρεωμένους του Νότου, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, μπορεί να σημαίνουν νέα λιτότητα και νέα συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους υπέρ των δαπανών για την άμυνα…
