Ήταν 25 Μαΐου 1834 :Το Πρωτοδικείο Ναυπλίου καταδικάζει σε θάνατο τον πρωτεργάτη της Επανάστασης Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον οπλαρχηγό Δημήτρη Πλαπούτα με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και της προσπάθειας ανατροπής του πολιτεύματος.
Δύο δικαστές αρνούνται κατηγορηματικά να υπογράψουν την ατεκμηρίωτη και γι αυτό το λόγο, εξευτελιστική απόφαση: Ο πρόεδρος του δικαστηρίου Αναστάσιος Πολυζωίδης και ο δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης, που μάταια προσπάθησαν να μεταπείσουν τους άλλους τρεις.
Πολυζωίδης και Τερτσέτης κακοποιήθηκαν,απειλήθηκαν , φυλακίστηκαν και διώχθηκαν από το αξίωμά τους.
Στην απολογία του ο Τερτσέτης υπερασπίστηκε με σθένος τη δικαιοσύνη και το ιερό καθήκον του δικαστή: « Αν μας φοβερίζουν με φυλακισμόν, το αίτιον είναι η σφοδρή μας λατρεία προς την δικαιοσύνην, εις καιρούς τους οποίους κάλλιστα γνωρίζετε. Και η δικαιοσύνη δεν είναι προνόμιον, είναι ιδιοκτησία της ανθρωπότητος και αρμόζει λοιπόν να αναφέρωμεν ημείς σήμερον, ως εις βοήθειαν μας, το όνομα του ανθρώπινου γένους, αφού δια αυτό αγωνίσθημεν…».
Ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης, παρά την πανηγυρική τους αθώωση, παραιτήθηκαν οριστικά από το δικαστικό τους λειτούργημα.
Υπερασπίστηκαν τη δικαιοσύνη
Οι δύο δικαστές δεν είχαν υπερασπιστεί τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα αλλά την ίδια τη δικαιοσύνη. Το ιερό καθήκον των δικαστών να αποδίδουν δικαιοσύνη βάσει των στοιχείων και όχι βάσει των σκοπιμοτήτων και των συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας να εξοντώνει «άβολους» και ανεπιθύμητους ηγέτες.
Μια φορά κι έναν καιρό, βέβαια οι «άβολοι» για την κυρίαρχη εξουσία ηγέτες, εξοντώνονταν σωματικά και η αλήθεια για τις δολοφονίες τους δεν ερχόταν ποτέ στο φως.
Οι έρευνες χάνονταν σε λαβύρινθους παραλείψεων και συνωμοτικής σιωπής. Μέχρι που η κοινωνία να παραιτηθεί, για να μην χρειαστεί ποτέ να μάθει την πραγματική δυναμική των γεγονότων. Ωστόσο, οι εκλιπόντες μεταμορφώνονταν σε μάρτυρες και ήρωες και συχνά το μήνυμά τους, αντί να πεθάνει μαζί τους, εξέπεμπε μεγαλύτερη ισχύ.
Η «σύγχρονη» εξόντωση
Σήμερα, οι ενέργειες για την εξουδετέρωση ενός ανεπιθύμητου πολιτικού ηγέτη έχουν γίνει πιο εξελιγμένες, λιγότερο αιματηρές, αλλά πολύ πιο αποτελεσματικές
Η πιο συνηθισμένη στρατηγική είναι η εκμετάλλευση αμφιλεγόμενων νομικών διαδικασιών, που συχνά τροφοδοτούνται από ασαφείς ή ψευδείς κατηγορίες, που ενισχύονται έντεχνα μάλιστα από συνενόχους στα Μέσα Ενημέρωσης, που συμβάλλουν στην απαξίωση της δημόσιας εικόνας του υπό πολιτική εξόντωση, ηγέτη.
Δεν προκαλεί έκπληξη επίσης το γεγονός ότι σε αυταρχικές χώρες, κάποιοι δικαστές μετατρέπονται σε συνειδητούς πρωταγωνιστές των πολιτικών συγκρούσεων, με παρεμβάσεις που επηρεάζουν άμεσα τις δημοκρατικές ισορροπίες, εμποδίζοντας ή ακόμη και προσπαθώντας να ανατρέψουν δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες που υποστηρίζονται ευρέως από τον πληθυσμό.
Δικαιοσύνη αλά «Τούρκα»
Πρόσφατο παράδειγμα είναι η Τουρκία, όπου ο Εκρέμ Ιμάμογλου , ο δημοφιλής δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης και κύριος αντίπαλος του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις επερχόμενες εκλογές, συνελήφθη και φυλακίστηκε με κατηγορίες που φαίνεται να έχουν ξεκάθαρα πολιτικά κίνητρα. Ο Ιμάμογλου, κατηγορούμενος επίσημα για «διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας» , αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε ευθύνη, καταγγέλλοντας τη διαδικασία ως ελιγμό που ενορχηστρώθηκε από το «Παλάτι» για τον αποκλεισμό του από την προεδρική κούρσα.
Αυτή η υπόθεση καταδεικνύει πώς η δικαιοσύνη αλά Τούρκα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικό εργαλείο, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και επηρεάζοντας βαθιά την κοινή γνώμη.
Η σύλληψη του Ιμάμογλου πυροδότησε αμέσως ένα άνευ προηγουμένου κύμα διαμαρτυριών στον τουρκικό πληθυσμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών.
Αλλά δεν είναι όλοι οι λαοί έτοιμοι να υπερασπιστούν σθεναρά τους υπό διωγμό ηγέτες τους, όπως κάνει ο τουρκικός λαός.
Στη Δύση, ειδικότερα, οι πολίτες τείνουν να είμαστε πιο υποχωρητικοί και προτιμάμε να περιμένουμε να εκφράσουμε τη γνώμη μας στην ανωνυμία της κάλπης.
Επίσης, πολλά δυτικά ΜΜΕ συχνά κατηγορούν και δυσφημούν όσους υποστηρίζουν ανεπιθύμητους ηγέτες, δημιουργώντας ένα κλίμα που δυσκολεύει τη δημοκρατική και ελεύθερη αξιολόγηση των γεγονότων.
Ο πλουραλισμός άλλωστε , είναι μια λέξη που έχει περιέλθει σε αχρηστία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, η
ελευθερία της έκφρασης ή η δημοκρατία είναι έννοιες σε οπισθοδρόμηση. Η «δημοκρατική ύφεση» είναι μια έκφραση στα πρόθυρα να γίνει σχεδόν φυσιολογική . Όπως και η «οικονομική ύφεση»…
