H Άνγκελα Μερκελ είχε μια θέση. Ένας κρατικός προϋπολογισμός δεν ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει. Η απλογραφική λογιστική της Μερκελ που επέβαλε στην Ευρώπη, μπορεί να ήταν αποτέλεσμα της προσωπικής της ψυχολογίας. Μοιραία όταν είμαστε σε πολιτικές θέσεις λήψης αποφάσεων, φέρνουμε στην βούλησή μας ψυχικές εγγραφές ακόμα και από την εύψυχη ή στερημένη παιδική μας ζωή. Αυτές ή τις αναπαράγουμε ή τις ανατρέπουμε.
Ίσως η Μερκελ να είχε πλήρη άγνοια του Κευνσιανισμου. Το πιθανότερο όμως είναι ότι στις Ευρώπη της Γερμανίας, ήθελε να τον εξαφανίσει, καθώς η συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν η καλύτερη εγγύηση στην διατήρηση του Status Quo στην Ευρώπη στο «μοντέλο» της δεσπόζουσας Γερμανίας, και των άλλων χωρών ως εξαρτημένων «Ακόλουθων» της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι Γερμανοί ήταν πιστοί Μερκελιστες, μέχρι την ώρα που ο Λύκος της ύφεσης γκρέμισε και το αχυρένιο και το ξύλινο σπιτάκι του παραμυθιού. Τότε θυμήθηκαν πως για να φυγή ο Λύκος, είναι απαραίτητο να καταργηθεί το «μπλόκο» του “Φρένου Χρέους”
Το ερώτημα που προκύπτει είναι το κατά πόσον βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο πραγματικό Γερμανικό Σχέδιο Μάρσαλ δηλ. με τις ίδιες παραμέτρους με το Αμερικανικό που ακολούθησε το Β Παγκόσμιο πόλεμο, ή θα «αναπτυχθεί» μεσα στην Γερμανική λογιστική νοοτροπία του «δανεισμού» και των “trickledown Economics”, που είναι η Πολιτική Επιλογή της Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής (τεχνητής) «κανονικότητας», που αποβλέπει και διασφαλίζει την ταυτόχρονη παραγωγή οικονομικού αποτελέσματος και την άμεση και συνεχή αναδιανομή του από τους πολλούς στους πολύ ελάχιστους λίγους.
Σε κάθε περίπτωση για την Ελλάδα και τους Έλληνες δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα….
Η αναγγελία ότι ο εν αναμονή Γερμανός Καγκελάριος Μερτς «τα βρήκε» με τους πράσινους (513 ΝΑΙ από τους 720 βουλευτές) για να υπερκερασθεί η Μερκελική ταμειακή Ιδεοληψία προσδιορισμού της Δημόσιας Δαπάνης, εγείρει δυο ερωτήματα τόσο για το μέλλον του Γερμανικού λαού, όσο και για το πιθανό πρόσημο των επιπτώσεων του «Γερμανικού Σχέδιου Μάρσαλ» που θα ακολουθήσει, στην ΕΕ.
Ερώτημα Πρώτον:
α) Θα εχει το «Γερμανικό Σχέδιο Μάρσαλ» τίς ίδιες παραμέτρους με το Αμερικανικό που ακολουθήσε τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο? Δηλ. θα γίνει :
1) με Δημιουργία Χρήματος (Κευνσιανικό Χρήμα) το οποίο δεν δημιουργεί «χρέος» και δεν το πληρώνει κάνεις
και 2) Με διάχυση του Χρήματος αυτού στο σύνολο της Οικονομίας και της κοινωνίας με στόχο και συνέπεια την κατανομή του θετικού αποτελέσματος σε/για όλο τον Λαό, και την συμμέτοχη (που δικαιούται) στη «ευημερία»??
ή
β)Τα 500 δις ή το 1 Τρις τής δεκαετίας που ακολουθεί, θα γίνουν στα πλαίσια της Γερμανικής Λογιστικής «κουλτούρας», μιας «Γερμανικής Εκδοχής Σχεδίου Μάρσαλ», κάτι που σημαίνει ότι :
(β1)… αυτά τα 500δις η το 1 Τρις θα είναι προϊόν «δανεισμού» που δημιουργεί «χρέος» του οποίου η αποπληρωμή θα προέλθει από τον Λαό. Σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε μια συνέχιση της αναδιανομής του παραγόμενου οικονομικού αποτελέσματος εκ των κάτω προς τα άνω. Δηλ. μια «πολιτική επιλογή» (και όχι αποτέλεσμα της αυτορρύθμισης της αγοράς) που θα συνεχίσει να διασφαλίζει την Ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής «κανονικότητα» της (τεχνητής) συγκέντρωσης του Οικονομικού αποτελέσματος και της δύναμης στους λίγους.
(β2) Την πολιτική αυτή επιλογή, το σύστημα θα συνεχίσει να «συγκαλύπτει» πίσω από την συνεχώς υπερπροβαλλόμενη «εξασφάλιση» (sic) θέσεων εργασίας, αποκρύπτοντάς σκόπιμα ότι οι θέσεις αυτές είναι θέσεις επιβίωσης συνοδευόμενες από αναγκαστική εκποίηση (η κατάσχεση) των κληρονομηθέντων από τους προγόνους υπαρχόντων. (Εδώ εισέρχονται οι Μεγαρείς με τα μπακίρια τους ως χορός στην ορχήστρα του Ηρωδείου, όχι στην Αριστοφανική διδασκαλία της Κοινωνικής Δικαιοσύνης (Αχαρνείς), αλλά στην Ευρωπαϊκή εκδοχή της λεηλασίας του Ανθρώπου.
Η Γερμανική εκδοχή του Σχεδίου Μάρσαλ…. Είναι και η πλέον ασφαλής πρόβλεψη για το Μοντέλο που θα εφαρμοσθεί. . Το βέβαιο είναι ότι μια τέτοια εφαρμογή διασφαλίζει την επαναφορά στο Μακροοικονομικό status quo ante της Γερμανίας μεσα στην ΕΕ και μάλιστα σε ισχυρότερη δεσπόζουσα θέση, με ταυτόχρονη διατήρηση του Status quo της ΕΕ, και αυτού “ante” δηλ. στο οικονομικό καθεστώς «εξάρτησης» (από την Γερμανική Οικονομική Ατμομηχανή) και στο καθεστώς συνολικής παρακμής
Η πιστή εφαρμογή του Αμερικανικού Τύπου Σχεδίου Μάρσαλ από/στην Γερμάνια του 2025 (Μια «καλοπροαίρετη» Φαντασίωση)
Ας τολμήσουμε την ακόλουθη υπόθεση εργασίας (μια φαντασίωση είναι , το πολύ πολύ και οφθαλμαπάτη, στην απέραντη διψασμένη έρημα ..) ότι το Γερμανικό Σχέδιο Μάρσαλ θα ακολουθήσει και τις δυο παραμέτρους του Αμερικανικού Σχεδίου Μάρσαλ του 1947.
Το αποτέλεσμα για την Γερμανία θα είναι το ίδιο και καλύτερο. Θα επανέλθει ως η ισχυρή δεσπόζουσα δύναμη στην ΕΕ με καμία διαφορετική επίπτωση από εκείνη του Γερμανικής Εκδοχής Σχεδίου Μάρσαλ, στα υπόλοιπα κράτη μέλη, της ΕΕ.
Τότε ποια η διαφορά? Μεγάλη. Γιατί τα θετικά αποτελέσματα του Αμερικανικού μοντέλου, θα φθάσουν μέχρι τον «δυστύχη» (και όχι Ευτύχη) τον Σουλτς, που θα αποκατασταθεί η αξιοπρέπειά του. Δεν θα πληρώνει εξόφληση τεχνητού (ουσία ανύπαρκτου) «χρέους», δεν θα είναι καλουπωμένος στην Ευρωπαϊκής (Γερμανικής) Αρχιτεκτονικής «κανονικότητα» που τον θέλει να ζει, και αποκλειστικά ως Οικονομικό «ζώο», και ως «υπηρέτη δυο αφεντάτων» (Il servitor di due padroni), κατά προτροπή του γνωστού (αμετακίνητου) Γελωτοποιού του αφεντικού, δεν θα βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα τεχνητό μηχανισμό Πολιτικής απόφασης εκ προθέσεως σχεδιασμένου για την συνεχή αναδιανομή του υπαρκτού (πλούτου, μέσων ακόμα και νοητικών άυλων αγαθών) διαθέσιμων για τον Άνθρωπο, από τους πολλούς στους ελάχιστους λίγους.
Στην εφαρμογή στη Γερμανία του Αμερικανικού μοντέλου Σχέδιου Μάρσαλ, η Δημόσια Δαπάνη θα περιλαμβάνει Δωρεάν Παιδεία (Στα καθ΄ ημάς Γεώργιος Παπανδρέου) , Δωρεάν Δημόσια Υγεία (στα καθ’ ημάς Ανδρέας Παπανδρέου), χρηματοδοτούμενα από Κευνσιανο Χρήμα….
–Αντιλαμβάνομαι ότι εδώ διακόπτετε (προς στιγμήν ελπίζω) την διαλεκτική μας επικοινωνία και μου λέτε με το ίδιο χιούμορ που επικοινωνούμε πάντα: «και εδώ ξύπνησες».
–Δεν τρέφω αυταπάτες, μια Αμερικανικού τύπου εφαρμογή σχεδίου Μάρσαλ στην Γερμανία, θα σήμαινε κατάργηση της «κανονικότητας», της συνεχούς αναδιανομής από τους πολλούς στους λίγους, καταστροφή των μηχανισμών της παρακμής, και επιστροφή στο μεταπολεμικό διακύβευμα του 1949, για ανάπτυξη με Κοινωνική Δικαιοσύνη σε αναγεννησιακή ανάταση πολιτισμού.
–Και για μια τέτοια πολιτική απόφαση χρειάζονται ηγέτες και όχι διαχειριστές. Είναι απαραίτητοι άνθρωποι φωτισμένοι που θέλουν να μοιραστούν το όποιο φως είδαν οι ίδιοι με άλλους ανθρώπους. Χρειάζονται Άνθρωποι, που αντιλαμβάνονται την έννοια του Κράτους και της Πολιτικής ως την δύναμη εκείνη που επιδιώκει να βγάλει και να αναδείξει το Καλό που κλείνει ο κάθε Άνθρωπος μέσα του. Και ο Αριστοτελικός «λόγος» της Δημοκρατίας, «Αποδιδόναι Εκάστω τα ίδια», που κλείνει μέσα του το όλο το αίτημα της Πολιτικής, θέλει Ανθρώπους δοτικούς, οραματιστές, ικανούς να αγαπούν. Ταμειακοί Μερκελιστες «απλογραφικής Λογιστικής» που θέλουν να επιβάλουν ότι η ζωή είναι αποκλειστικά λογιστικά βιβλία εσοδών εξόδων, είναι ανέτοιμοι (τουλάχιστον σε αυτή την ζωή) να εξασφαλίσουν ένα κόσμο Ανθρωποκεντρικής αναγέννησης.
Η επιλογή μεταξύ Αμερικανικής και Γερμανικής εκδοχής του Σχεδίου Μάρσαλ περιλαμβάνει το διακύβευμα του «ξηλώματος» ή μη, αυτού που είναι η ΕΕ σήμερα. Η ΕΕ μοιάζει με εκείνο το τμήμα της Εθνικής Οδού στο ύψος της Τσακώνας που «κακώς σχεδιασθεν χειροτερον εξετελεσθη» και που έπρεπε να αλλάξει η χάραξη για να υπάρξει δρόμος…. Όμως αυτό που υπάρχει σήμερα ως ΕΕ, «κατασκευάσθηκε» από κάποιους που τους «βολεύει», και αυτοί δεν έχουν την «Πλατωνική Ηθική» για να το πράξουν.
Ερώτημα Δεύτερον : “Trickle-down Economics”
To οικονομικό αυτό μοντέλο στηρίζεται στην λογική ότι : εάν συγκεντρώσεις την οικονομική δύναμη και τον πλούτο στην κορυφή της Οικονομικής Πυραμίδας, ο πλούτος -ακολουθώντας την μηχανική του νερού- θα κατρακυλήσει σε όλο το κοινωνικοοικονομικό φάσμα μέχρι και την τελευταία γωνίτσα….
Δηλ. με απλά λόγια η οικονομική αυτή θεωρία υποστηρίζει ότι «εάν στηρίξεις την συγκέντρωση του Πλούτου στα χέρια των λίγων, αυτοί με τις ενέργειες τους θα τον διαχύσουν σε όλους»
Πέραν του ότι αυτό αποτελεί άλλοθι στις εξουσίες για τις αποφάσεις που λαμβάνουν υπερ των οικονομικά ισχυρών, ή ακόμα και για να τους δημιουργήσουν, η επιστήμη απέδειξε ότι το σύστημα αυτό στην πράξη δεν λειτουργεί.
Το μοντέλο αυτό εφαρμόσθηκε έντονα επι Προεδρίας Ronald Reagan με την επωνυμία Reaganomics και την ύστερη αξιολόγηση “Fur Coats Don’t Trickle Down” .
To μοντέλο αυτό δεν δουλεύει γιατί η Οικονομία δεν ακολουθεί τους κανόνες της Μηχανικής. Δεν χρειαζόταν βέβαια τόση εμπειρική «δοκιμή» και επιστημονική έρευνα για αυτό το συμπέρασμα.
Αρκούσε να διδαχθεί κανείς τον Πλούτο (388π.Χ.) του Αριστοφάνη παρακολουθώντας την παράσταση ως καλός μαθητής από το κοίλο της Επιδαύρου.\
Το σχέση έχει το μοντέλο των “Trickle-down Economics” με την Αμερικάνικη η την Γερμανική επιλογή του Σχεδίου Μάρσαλ? Μεγάλη.
1)Διότι το όποιο αποτέλεσμα της Αμερικάνικης ή της Γερμανικής εκδοχής, μπορεί να μην αναδιανέμεται εκ των κάτω προς τα άνω, εφόσον συνειδητά το μοντέλο των“Trickle-down Economics” δεν ενεργοποιηθεί ως μέρος της οικονομικής πολιτικής στην Γερμανία.
2)Διότι η γνώση του ότι το μοντέλο των “Trickle-down Economics” δεν λειτουργεί, θα αποτρέψει από την λανθασμένη επιλογή να πάρουμε τα 500 δις να τα δώσουμε σε λίγους φίλους μας για να αναπτύξουν τις business τους και να υποστηρίζεται και να αναμένεται ότι ο πλούτος αυτομάτως θα διαχυθεί μέχρι τον Wolfgang, τον Schubert και τον Frantz….
Αν δεν το κάνεις από άγνοια, δόλο, ή ιδεοληψία, θα εκπλαγείς να βρεις μπροστά σου το εξής απλό : ότι θα ευημερούν οι αριθμοί, και ο Λαός θα φτωχοποιείται συνεχώς.
Και στο τέλος δεν θα μπορείς να καταλάβεις πως ο Λαός γέμισε κατά εκατομμύρια τις πλατείες, ενώ οι οικονομικοί δείκτες, παρουσιάζουν «ανάπτυξη».
Ερώτημα για «εμάς» : Τίποτα Θετικό για την Ελλάδα και την υπόλοιπη ΕΕ υπάρχει;
Είτε η Αμερικανική είτε η Γερμανική εκδοχή ακολουθηθεί για το Σχέδιο Μάρσαλ των 500δις ή του 1 Τρις στην Γερμανία, δεν υπάρχει τίποτα θετικό για την Ελλάδα αλλά ούτε και για την υπόλοιπη ΕΕ.
Στο περίπτερο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, οι Τουρίστες θα ξοδεύουν κάτι κέρματα για Γερμανικές Μπύρες και εισαγόμενα μαγνητάκια. Τον χειμώνα τα Τουστικο-συντήρητα Νησιά θα είναι σαν πόλεις φαντάσματα από ταινίες του John Wayne, και θα λέμε πως το καράβι δεν ήρθε σήμερα…. «φταίει ο κακός μας ο καιρός». Θα συνεχίσουν να προβάλλονται ως επενδύσεις οι εξαγορές παραλιών (πχ Δήμου Σαρωνικού) με την ταυτόχρονη απώλεια της χαράς των Ελλήνων στην δική τους θάλασσα.
Φυσικά για αυτούς τους Ιθαγενείς, θα κατασκευασθεί και ένα «τούνελ» στο ύψος του Ελληνικού (υπογειοποιηση της Ποσειδώνος) που θα πρέπει να πεισθούν (οι Ιθαγενείς πάντα) ότι είναι ανάλογου κατασκευαστικού θαύματος με τις πυραμίδες της Αιγύπτου, να είναι υπερήφανοι που αυτό το κατασκευαστικό θαύμα γίνεται στην Ελλάδα, και να μην είναι Λαϊκιστές και αντισυστημικοί που δεν θέλουν οδηγώντας να χάσουν το φως της Ελλάδας, θαπτόμενοι υπό την γη για να μην ενοχλούν την…Επένδυση. Η «κανονικότητα» επιβάλει ως «πολιτική ορθότητά» ότι οι ιθαγενείς θα πρέπει και να αποδέχονται τα «αποτελέσματα» από τους υπονόμους την διασταύρωσης με την Καλαμακίου. Αλλιώς είναι θρασείς Λαϊκιστές και αντισυστημικοί, μη αντιλαμβανόμενοι την μεγαθυμία του «συστήματος».
Εάν κάποιος πιστεύει ότι το Γερμανικό Σχέδιο Μάρσαλ θα αλλάξει την μοίρα της Ελλάδας, που εμείς «οι Έλληνες του Εξωτερικού» λέμε καμαρώνοντας ….και δακρύζοντας ….Πατρίδα, ας μας το πει. Θα με απαλλάξει από έναν εφιάλτη. Και η διαφορά του ονείρου από τον εφιάλτη είναι όταν ξυπνάς να βρίσκεσαι στην ζοφερή πραγματικότητα που σε κυνήγησε και στον ύπνο σου. Είναι κατ΄ αναλογία η διάφορά ανάμεσα στις τύψεις και τις Ερινύες του Αρχαίου Δράματος. Οι πρώτες εκδιώκονται από το φως της Ημέρας και την επικράτηση του Καλού. Οι δεύτερες σε κυνηγάνε όταν το κακό δεν μπορείς να το αλλάξεις.
H Ευρώπη μπορεί να αλλάξει. Θα χρειασθεί όμως ένα Ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ, που προϋποθέτει την Έκδοση Ευρωομολόγου και βήματα στον δρόμο για Ομοσπονδία. Διαφορετικά θα παραμείνει ενας μηχανισμός που θα συγκαλύπτει τις πραγματικές του προθέσεις, της συνεχούς αναδιανομής από τους πολλούς εξαναγκαζόμενους στους λίγους δυνατότερους.
Έχοντας τεκμηριώσει τις δυνατότητες για το καλύτερο, καταρρίπτεται η επιχειρηματολογία του συστήματος για το αδύνατο για κάτι διαφορετικό, και αποκαλύπτεται ότι η επιδίωξη του καλύτερου είναι μόνο θέμα πολιτικών επιλογών και πολιτικής βούλησης. Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξή για αυτό, από την με 513 «Υπερ» και 207 «Κατά». κατάργηση του Γερμανικού Μπλόκου…
*Ο Ανδρέας Αθηναίος είναι Καθηγητής,
Μέλος της ενώσεως Αμερικανών Καθηγητών Πανεπιστήμιου (AAUP)
Case Western Reserve University
University of Pennsylvania
Wharton School of Finance & Commerce
Αριστείο Ακαδημαϊκής Διδασκαλίας ΗΠΑ (1987)
Διετέλεσε Μέλος της Διοικούσας (Συγκλήτου) του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Πρόεδρος της Εταιρείας Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Σύμβουλος στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Νομάρχης Ρεθύμνης
Νομάρχης Θεσπρωτίας
