Η τηλεφωνική επικοινωνία ανάμεσα στον Ντόναλντ Τραμπ και τον Βλαντίμιρ Πούτιν ολοκληρώθηκε με χαμόγελα και στις δύο πλευρές και με τον Αμερικανό πρόεδρο να παρουσιάζει τη συμφωνία ως σπουδαία εξέλιξη.
Στην πραγματικότητα βλέπουμε τον Ρώσο πρόεδρο να είναι εκείνος που κινεί τα πράγματα στην κατεύθυνση και με τον ρυθμό που ο ίδιος θέλει. Το κάνει όμως με υποδειγματικούς ελιγμούς, που αντί να εξοργίσουν τον ομόλογό του, του δίνουν αυτό που ακριβώς χρειάζεται για να παρουσιάσει στη διεθνή και κυρίως στην αμερικανική κοινή γνώμη.
Δεν υποβαθμίζουμε τη χθεσινή εξέλιξη. Ήταν όντως το πρώτο βήμα προς την ειρήνη στην Ουκρανία. Αλλά ήταν ένα βήμα πολύ μικρότερο από εκείνο, που είχε δηλώσει ότι επιδιώκει η Ουάσιγκτον. Επισήμως διακηρυγμένος στόχος του Τραμπ ήταν να πείσει τον Ρώσο ομόλογό του να δεχθεί την πλήρη κατάπαυση πυρός 30 ημερών – στην οποία είχε ήδη πει το «ναι» το Κίεβο. Μάλιστα είχαν διαρρεύσει διάφορες πληροφορίες ως προς τι μπορεί να του προσφέρει για να μην ακούσει «νιετ». Από τη διακοπή της αποστολής όπλων στην Ουκρανία έως και την αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας επί της Κριμαίας. Τελικά τίποτα από αυτά δεν έδωσαν οι ΗΠΑ, αλλά ούτε και πήραν αυτό που ήθελαν.
Μετά από πάνω από δύο ώρες συνομιλιών, ο Πούτιν συμφώνησε μόνο σε μικρότερα αρχικά βήματα για τον περιορισμό των μαχών: τη διακοπή των επιθέσεων σε ενεργειακές και άλλες υποδομές και τη διεξαγωγή «τεχνικών διαπραγματεύσεων» για τη διευκόλυνση της ναυσιπλοΐας στη Μαύρη Θάλασσα. Ωστόσο, οι δύο πρόεδροι ανέδειξαν την προοπτική μιας ευρύτερης γεωπολιτικής συμφωνίας στο μέλλον. Και οι Ρώσοι σίγουρα θα χαρούν με τη συμφωνία τους να φιλοξενήσουν αγώνες χόκεϊ – ένα από τα αγαπημένα αθλήματα του Πούτιν. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας.
Όσα ακριβώς χρειάζεται – και τίποτα παραπάνω
Τι έδωσε λοιπόν ο Ρώσος πρόεδρος στον Αμερικανό ηγέτη; Ακριβώς τόσα, ώστε να μπορεί ο Τραμπ να ισχυριστεί ότι πέτυχε κάποια πρόοδο προς την ειρήνη στην Ουκρανία, χωρίς να φαίνεται ότι τον εμπαίζει το Κρεμλίνο. Η ρωσική πλευρά άλλωστε δεν παρέλειψε να κολακέψει τον Τραμπ αμέσως μετά την τηλεφωνική επικοινωνία. Τον επαίνεσε «για την επιθυμία του να βοηθήσει στην επίτευξη του ευγενούς στόχου της λήξης των εχθροπραξιών και της αποφυγής απωλειών σε ανθρώπινες ζωές».
Ωστόσο ο «πολύ φρικτός πόλεμος», που ο Τραμπ δηλώνει ότι μπορεί να σταματήσει, εξακολουθεί να μαίνεται. Αυτό προς το παρόν δεν έχει αλλάξει. Αν κάτι άλλαξε είναι το γεγονός ότι η Ρωσία μετά από τρία χρόνια απομόνωσης – και πολύ ψυχρές σχέσεις με τη Δύση ακόμη και πριν από την εισβολή – έχει όχι απλά βγει από τον πάγο, αλλά βρίσκεται ξανά σε άμεση επικοινωνία με μια αμερικανική κυβέρνηση που επιθυμεί να συσφίξει σχέσεις. Και η Ευρώπη; Κάνει σχέδια επί χάρτου για τον νέο κόσμο, για τον οποίο εμφανέστατα δεν ήταν προετοιμασμένη.
