Η δεύτερη τετραετία, χωρίς εξαίρεση, υπήρξε από λίγο ως πολύ προβληματική. Όσοι μεταπολιτευτικοί πρωθυπουργοί αξιώθηκαν δεύτερη, διαδοχική θητεία, δεν γλίτωσαν από των εκλογέων τη δυσθυμία.
Όλοι τους ή σχεδόν όλοι τους προσπάθησαν να αντιδράσουν. Με ανασχηματισμούς, ριζικούς, δομικούς, σαρωτικούς, ειδικού σκοπού, με ανακάτεμα της τράπουλας, με ανακυκλώσεις, διευρύνσεις, στροφές, επιστροφές, μεταγραφές. Δεν πέτυχαν τις ποθούμενες διαγραφές των στραβών από τη μνήμη του εκλογικού σώματος. Έπεσαν θύματα της περίφημης «κατάρας της δεύτερης τετραετίας»;
Αποχαιρέτησαν την πρωθυπουργία, φυσικά, όχι λόγω ματιάσματος ή συναστρίας. Ορθολογικοί άνθρωποι δεν καταδέχονται μεταφυσική ερμηνεία για να κρύψουν σφάλματα της δεύτερης τετραετίας. Συχνά οφειλόμενα στην έπαρση ή το αίσθημα αυτάρκειας που δημιουργεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Όλοι τους ή σχεδόν όλοι τους προσπάθησαν με επανεκκινήσεις να ξανασυστηθούν τουλάχιστον σε αυτούς που κάτι είχαν να προσδοκούν.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που άλλαζε υπουργούς σαν τα ζιβάγκο, δίνοντας την ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν θα τους ήξεραν ούτε οι θυρωροί τους, είχε προχωρήσει σε 7 ανασχηματισμούς μόνο κατά τη διάρκεια της δεύτερης κυβερνητικής περιόδου 1985-1989.
Υποτίθεται ότι οι ανασχηματισμοί δίνουν το σήμα για επανεκκίνηση. Αν ο δέκτης, η κοινωνία, δεν το λάβει, στραβά αρμενίζει το καράβι. Ούτως ή άλλως, όμως, υπάρχει ανάμεσά σας κανείς που να καίγεται για τον ανασχηματισμό, αν δεν είναι υπουργός, αναπληρωτής, υφυπουργός, συνεργάτης, σύμβουλος, «γκρούεζας», ή γραμματέας;
Ο μιντιακός κόσμος παριστάνει ότι δεν το γνωρίζει και σαν τη θεία Πυθία γυρίζει και μυρίζει. Ποιος θα πάει στο Μαξίμου, ποιος στο σπίτι του και ποιος θα κάνει την τύχη του.
Το έργο δεν συναρπάζει, τις αξιολογήσεις και τα συναισθήματα των ψηφοφόρων δεν φαίνεται να αλλάζει, αλλά δεν υπάρχει και κανείς από την αντιπολίτευση δημοσκοπικά να καλπάζει.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης ή το πλεόνασμα δυσπιστίας φωνάζει.
