Οι Ευρωπαίοι ηγέτες σταμάτησαν τη συζήτηση για μερίσματα ειρήνης και τώρα η πολιτική αξιοπιστία τους γίνεται ευθέως ανάλογη με το πόσο από το ΑΕΠ τους είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν για την άμυνα. Ποιος θα πληρώσει όμως τον λογαριασμό;
Πώς μπορεί μια χρεωμένη, διαιρεμένη, οικονομικά και στρατιωτικά αδύναμη Ε.Ε. να συμβιβάσει την «ακλόνητη» υποστήριξη προς τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι με τις απαιτήσεις του Τραμπ; Η απάντηση, με μια λέξη, σύμφωνα με τη Le Monde Diplomatique, είναι ο στρατιωτικός κεϊνσιανισμός: Ανάληψη χρέους για να γεμίσουν τα οπλοστάσια της Ευρώπης με όπλα κατασκευής των ΗΠΑ και εν συνεχεία μεταβίβαση του λογαριασμού στο ευρύ κοινό μέσω μιας ακόμη περιόδου λιτότητας, αφού πρώτα προηγηθεί η χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων για την άμυνα.
Επί του παρόντος, στο τραπέζι είναι μόνο τα 150 δισ. ευρώ σε δάνεια, χωρίς να έχει διευκρινιστεί από πού θα προέλθουν, ενώ τα υπόλοιπα 650 είναι δημοσιονομικός χώρος μέσω της ενεργοποίησης της ρήτρας διαφυγής, που σημαίνει πως δεν θα καταγραφεί στο έλλειμμα κάθε χώρας, η οποία όμως θα πρέπει να βρει τα λεφτά για ν’ αγοράσει και να επενδύσει σε εξοπλισμούς. Πολλά έχουν ειπωθεί, έως και επανακατεύθυνση κάποιων κονδυλίων ΕΣΠΑ για την άμυνα.
Οι κακοτοπιές είναι λοιπόν πολλές. Κατά πρώτον, η αλλαγή των δημοσιονομικών κανόνων είναι ασαφής και δεν έχει γίνει ακόμη γνωστό πώς θα ταιριάζουν σε κάθε χώρα ξεχωριστά και ειδικά σε αυτές που έχουν υψηλά χρέη, όπως η Ελλάδα.
Επιπλέον, δεν φαίνεται να έδειξαν όλες οι «φειδωλές» χώρες της Βόρειας Ευρώπης τον ίδιο ενθουσιασμό με το Βερολίνο. Εξ ου και η προσεκτική διατύπωση των συμπερασμάτων της πρόσφατης συνόδου για «διασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους».
Όσο για τα «μπαζούκα» της Γερμανίας για την άμυνα, μένει να φανεί πώς θα ξεδιπλωθούν στην πράξη, γιατί ακόμη είναι νωπή η «θυσία» στην κομματική βάση τού οράματος Σολτς για την εξωτερική πολιτική «Zeitenwende», πριν καν ξεκινήσει. Τα δύσκολα έπονται… και, όπως είχε πει και ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε, «αντιμετώπισε το δύσκολο, όσο είναι εύκολο».
