Μετοχή παρακειμένου, που έχει γίνει πλέον ουσιαστικό και θέμα κοινοβουλευτικό. Τον παλιό εκείνο τον καιρό, η «δηλωμένη» ήταν κακόφημη. Με αναδιπλασιασμό αποδίδεται στις γειτονιές των λέξεων αλλαγμένη, με την εξουσία συνδεδεμένη.
Το ζήτημα που τίθεται αυτές τις μέρες δεν είναι αν η κυβέρνηση απολέσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, σύμφωνα με το άρθρο 84 του Συντάγματος (Εμπιστοσύνη της Βουλής – αρχή της δεδηλωμένης).
Ξέρουμε ότι δεν θα υπερψηφιστεί η πρόταση δυσπιστίας από τουλάχιστον 151 βουλευτές. Και η τριήμερη διαδικασία θα ολοκληρωθεί με τους «γαλάζιους» να χειροκροτούν και να σπεύδουν να συγχαρούν τον πρωθυπουργό, που θα υποσχεθεί επανεκκινήσεις, για «να ανέβει ψηλότερα η Ελλάδα», καθώς έτσι διάβασε το μήνυμα που έστειλαν οι πρωτοφανείς συγκεντρώσεις.
Ξέρουμε ότι με τόση καθυστέρηση και τόσες αντικρουόμενες αφηγήσεις, ό,τι και να δηλώσει η κυβέρνηση δύσκολα κάτι θα σώσει. Η καταληκτική φράση του πορίσματος ότι «όλα έγιναν λάθος», και πριν από τη σύγκρουση των τρένων και μετά από αυτήν, τα λέει όλα.
Ξέρουμε το σενάριο των συνεδριάσεων της Βουλής, ξέρουμε ότι κανείς από τον ρόλο του δεν θα βγει, ξέρουμε ότι κανείς δεν θα ξεβολευτεί.
Ξέρουμε τι θα συμβεί το βράδυ της Παρασκευής, τον πρώτο πνευματικό σταθμό μέσα στη νηστεία της Σαρακοστής. Ξέρουμε τι θα ακούσουμε, ξέρουμε ότι θα υψωθούν οι τόνοι, θα ανάψουν τα αίματα. Όχι, αυτό δεν θα «είναι σπουδαία τηλεόραση», όπως είπε ο ένοικος του Λευκού Οίκου για τον καβγά μπροστά στις κάμερες με τον Ουκρανό πρόεδρο.
Το θέμα μας δεν είναι το θέαμα και ο καλύτερος ερμηνευτής. Κάτι θα κερδίσουν πρωταγωνιστές και καρατερίστες από την παράσταση αυτή.
Μόνο οι γονείς πέθαναν τη μέρα που έχασαν το παιδί. Σ’ αυτούς, που δύο χρόνια τώρα δεν έχουν σταματήσει, οφείλουμε λύση. Πολιτική και θεσμική.
Η κοινωνική αντιπολίτευση είναι ισχυρή και δεν θα παραιτηθεί.
