«Εκτός από συγγενείς, φίλους και ανθρώπους που θέλουν να συμπαρασταθούν στις οικογένειες των θυμάτων, βλέπουμε και κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και οργανώσεις και σέχτες που θέλουν να εκμεταλλευτούν αυτή τη συνάντηση. Και αυτό από μόνο του συνιστά ένα πρόβλημα».
Πρόβλημα είναι η εργαλειοποίηση, μόνο αν πιστεύεις ότι την πολιτική υπηρετούν Χερουβείμ και Σεραφείμ, οπότε θα είχαμε και ζήτημα αντιπροσώπευσης. Η πολιτευόμενη γλώσσα και η ομιλούσα πολιτική νομίζουν ότι ασκούνται σε τόπο χωρίς μνήμη και λογική. Αφήστε, λοιπόν, το ηθικόμετρο και πιάστε το αποτελεσματόμετρο.
Πρόβλημα είναι ότι μας θεωρείτε πολίτες μόνο μπροστά στην κάλπη. Μεταξύ δύο εκλογικών αναμετρήσεων, το ιδανικό για τις εξουσίες είναι το ραχάτι. Στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα, ει δυνατόν χαμογελαστά. Η εικόνα μετρά. Οι συνάξεις είναι καλές, μόνο όταν αφορούν χειροκροτητές.
Πρόβλημα είναι ότι σπρώχνεται το χαρτί της αντι-συστημικότητας και της αποσταθεροποίησης, για να φοβηθεί όποιος αγωνιά από την ασφάλειά του μέχρι την προβληματική λειτουργία των θεσμών. Είναι αυτό κανονικό;
Έχει, μας λέτε, πολιτικοποιηθεί η συγκέντρωση της Παρασκευής. Μα, δεν είναι κάθε συνάθροιση πολιτικό γεγονός;
Γεγονός είναι ότι δεν μπαίνετε κάθε μέρα σε λεωφορείο, μετρό ή ηλεκτρικό. Αν σας είχε ρίξει η μοίρα στο μαζικό, θα ξέρατε ότι σβήνουν για ελάχιστο χρόνο τα φώτα ή σταματά για λίγο ο συρμός και η ανησυχία σκάβει εντός.
Αυτό που συμβαίνει είναι μια πόλωση. Φωτός. Σταδιακή μείωση της έντασης μιας φωτεινής ακτίνας, καθώς αυτή ανακλάται ή διαθλάται.
Φως δεν βλέπει ο πολίτης, γι’ αυτό δεν τον κρατά το σπίτι. Και τα σπίτια παίρνουν ένα άλλο στένεμα από το «σχήμα της απουσίας». Κι ένα άλλο πλάτεμα παίρνει η ενσώματη παρουσία στην πλατεία. Βγάζει το πένθος από τα σπίτια των 57 και δημιουργεί έναν δεσμό μ’ εμάς. «Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη/γιατί, για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,/φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη».
