Τα Τέμπη γέννησαν οργή γιατί έγιναν ο ασήκωτος καθρέφτης του αποτυχημένου κράτους και των διαβρωμένων θεσμών. Και μπορεί πια να γεννήσουν και δράκους, κοινωνικούς και πολιτικούς, γιατί γίνονται ο συσσωρευτής και επιταχυντής μιας θηριώδους κρίσης εμπιστοσύνης.
Σ’ αυτή την κρίση η κυβέρνηση επιμένει να απαντά με τους δικούς της δράκους, παλαιάς και δοκιμασμένης κοπής. Όσοι κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια στηρίζουν την Κωνσταντοπούλου, όσοι ασκούν κριτική υπονομεύουν τους θεσμούς, όσοι ζητούν απαντήσεις ακόμη και για τα στοιχειώδη παίζουν το παιχνίδι των «ψεκασμένων» και των συνωμοσιολόγων.
Η πάνω και η κάτω πλατεία αναστήθηκαν με τεχνητή αναπνοή και απειλούν την «κανονικότητά» μας, οι παλιοί δαίμονες ξύπνησαν και στήνουν σκηνικό «αποσταθεροποίησης» – ασχέτως εάν οι μισοί έχουν πάει προ πολλού σπίτι τους και οι άλλοι μισοί φυτοζωούν εκλογικά και δημοσκοπικά. Και όλοι μαζί (ποιοι άραγε;) υπηρετούν «σχέδιο εκτροπής και ανωμαλίας».
Η συνταγή είναι χρήσιμη για να θολώσει την ουσία, να πολώσει το πολιτικό στερέωμα και να συσπειρώσει πιθανώς μια σκληρή κομματική βάση. Σε τελική ανάλυση, είναι πιο βολικό και πιο εύκολο να συγκρούεσαι με τον Ανδρουλάκη, τον Φάμελλο και τον Βελόπουλο παρά με χαροκαμένες μανάδες και πατεράδες.
Η συνταγή είναι όμως και επικίνδυνη. Γιατί την ώρα του βρασμού, αντί για αλήθειες και ανάληψη ευθύνης, προσφέρει μόνον επικοινωνιακούς κι ανέξοδους τακτικισμούς.
Γιατί πυρώνει τον διχασμό που η ίδια η κυβέρνηση, θεωρητικά, αποκηρύσσει.
Γιατί, κυρίως, υποτιμά το βάθος των τραυμάτων που κουβαλούν τα δύο τρίτα μιας κοινωνίας γονατισμένης από τις διαδοχικές κρίσεις. Με τελευταία την κατά συρροή επίδειξη αλαζονείας και υποκρισίας πάνω από τις στάχτες των ίδιων των παιδιών της…
