Όταν στριμώνεται η εξουσία, ανασύρεται η «τακτική Ζάβαλου» από τα κινηματογραφικά αρχεία. «Εάν πέσω εγώ, κινδυνεύει η χώρα, τα Βαλκάνια, ο κόσμος…».
Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, λοιπόν, που εν όψει της γενικής απεργίας, που προγραμματίζεται στη χώρα για τις 28 Φεβρουαρίου, καθώς συμπληρώνονται δύο χρόνια από το δυστύχημα των Τεμπών, έβγαλαν το σκιάχτρο της πολιτικής κρίσης, της ακυβερνησίας, της αποσταθεροποίησης. Θα βουλιάξει η χώρα στο βαλτότοπο, θα γυρίσει η ανάπτυξη σε ύφεση, υπάρχει σχέδιο εκτροπής κι ανωμαλίας και… και…
Επειδή θα κατέβει κόσμος στους δρόμους; Καλή η προσπάθεια, αλλά όσο και να την τραβούν από τους ώμους, δεν ανοίγει, γιατί απέναντι είναι λίγοι. Ποιος μπορεί να φέρει μπόρα στην κυβέρνηση και τη χώρα; Κόμματα με ποσοστά καθηλωμένα ή τα δύο προσωποπαγή, που, αν και δημοσκοπικά ωφελημένα, έχουν όρια στην αντένα;
«Όπως ήρθαν τα πράγματα, όποιος πάει εκεί (σ.σ.: στα συλλαλητήρια) στηρίζει» τη Ζωή, απεφάνθη ο υπουργός Υγείας και έτρεχε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να προλάβει την ταχεία. «Δεν είναι αυτό», «μου το εξήγησε», «μου είπε ότι όσοι πάνε της δίνουν τη δυνατότητα να το καπηλευτεί», «είναι δικαίωμα κάθε πολίτη να διαδηλώσει, να διαμαρτυρηθεί, να εκφράσει τον πόνο του, την οδύνη του, το αίτημά του για δικαιοσύνη με όποιον τρόπο το επιθυμεί. Είτε συμμετέχοντας σε μία διαδήλωση, είτε με μία ανάρτηση, είτε με βουβό τρόπο. Δεν έχει κόμμα ή χρώμα το αίτημα για δικαιοσύνη».
Αργά το καταλάβατε. Η νύχτα και η πίστα -κλειστά θέατρα και κέντρα στις 28 του μήνα- έχουν πιο αξιόπιστα πολιτικά φίλτρα.
Υπάρχει εκεί έξω ένας κόσμος που βλέπει και ακούει, οδηγείται σε αναγκαστικές επιλογές, γιατί δεν έχει εναλλακτικές, κι ασφυκτιά. Σε πολλά πεδία. Είναι κι αυτό τραγωδία. Η κάθαρση δεν παίρνει χαμπάρι από επικοινωνία.
