Ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι και η Ευρώπη προσπαθούν να επιστρέψουν στο «γήπεδο». Πρόκειται όμως για μια απέλπιδα προσπάθεια.
Η αντιπαράθεση του Ζελένσκι με τον Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ, ο οποίος τελικά τον αποκάλεσε δικτάτορα, απέκλεισε τον Ουκρανό πρόεδρο από το ενδεχόμενο να έχει κάποιο ρόλο στις διαπραγματεύσεις. Ειδικά από τη στιγμή που οι ΗΠΑ ζητούν να διεξαχθούν προεδρικές εκλογές στην Ουκρανία, που θα σηματοδοτήσουν το πολιτικό τέλος του Ζελένσκι. Αν δεν γίνει και νωρίτερα…
Συμβολικά, ο απεσταλμένος των ΗΠΑ στην Ουκρανία Κιθ Κέλογκ ανέβαλε τη συνέντευξη Τύπου με τον Ζελένσκι μετά τη συνάντηση μαζί του. Πράγμα που σημαίνει ότι η συνάντηση ήταν θυελλώδης.
Την ίδια ώρα, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν προσπαθεί να ανακτήσει μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία. Οταν θα πάει την άλλη εβδομάδα στην Ουάσιγκτον μαζί με τον Βρετανό πρωθυπουργό Κιρ Στάρμερ, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να προσαρμοστεί στη γραμμή και στη βούληση των Αμερικανών.
Η Ευρωπη πληρώνει εξαρχής μια χαμένη στρατηγική, που στόχευε σε μια ολική νίκη απέναντι στη Μόσχα χωρίς καν να σκεφτεί ένα σχέδιο Β.
Συνεχίζουμε να ζητάμε μια δίκαιη ειρήνη, αλλά τι σημαίνει αυτό; Η Ευρώπη συνεχίζει να ονειρεύεται ότι οι διαπραγματεύσεις μπορούν να σπρώξουν τους Ρώσους πίσω, πέρα από τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα. Αλλά καμία διαπραγμάτευση δεν μπορεί να το πετύχει αυτό. Στις διαπραγματεύσεις κυριαρχούν πάντα τα γεγονότα και το δίκαιο του ισχυρού. Ο Ζελένσκι βρίσκεται στη άβολη θέση του ηττημένου. Και η Ευρώπη είναι στη δυσάρεστη θέση να έχει ποντάρει στον ηττημένο.
Η προηγούμενη κυβέρνηση Μπάιντεν στις ΗΠΑ, πίεσε για πόλεμο από την αρχή. Θυμηθείτε μόνο το έγγραφο που έστειλε ο Πούτιν στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από την εισβολή για να μην ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και να υπάρξουν εγγυήσεις ασφαλείας για τη Ρωσία. Η Μόσχα δεν έλαβε καμία απάντηση.
Όλες οι προσπάθειες ειρήνευσης στην Κωνσταντινούπολη, αμέσως μετά την ρωσική εισβολή, υπονομεύτηκαν με ευθύνη της κυβέρνησης Μπάιντεν, όπως παραδέχθηκε άλλωστε και η πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ. Και τώρα, τα «ορφανά» της πολιτικής Μπαίντεν πρέπει να καταπιούν το πικρό χάπι. Πρέπει δυστυχώς να παραδεχτούν ότι το διεθνές δίκαιο υποκύπτει στο δίκαιο του ισχυρότερου.
