Πολιτικοί «εγωισμοί», εσωστρεφείς σκέψεις, προσωπικές επιδιώξεις, εθνικά συμφέροντα, έλλειψη μακρόπνοου σχεδιασμού, ήταν οι λόγοι που οδήγησαν τις κυβερνήσεις των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο να διατηρήσουν επί δεκαετίες τις μεταξύ τους αποστάσεις ασφαλείας.
Αν και συμφώνησαν στην οικονομική ενοποίηση, στη χρήση κοινού νομίσματος, όπως και στα κοινά σύνορα, δεν δέχθηκαν να εκχωρήσουν σε κεντρικό επίπεδο εθνικές εξουσίες που θα εξασφάλιζαν την πλήρη ενοποίηση της Ευρώπης.
Εν ολίγοις, δεν απομόνωσαν όσα τους χώριζαν. Επέλεξαν να απομονωθούν. Δημιούργησαν, μάλιστα, ένα άκρως γραφειοκρατικό, πραγματικά δαιδαλώδες, σύστημα διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε τα πάντα να ελέγχονται και όλα να αποφασίζονται στο όνομα μιας ημιτελούς κοινότητας.
Υπηρετώντας, δε, αυτή την ιδέα, φρόντισαν να κρατήσουν ανοιχτά «παράθυρα» και «κερκόπορτες», ώστε να υπηρετούνται πολιτικές ικανές να κρατήσουν την Ευρώπη μακριά από το όραμα της πραγματικής ενοποίησης.
Πρόκειται για συνθήκη δεκαετιών, οι βαριές συνέπειες της οποίας αποκαλύφθηκαν μετά την εκλογή Τραμπ.
Σήμερα, η Ευρώπη καλείται να τραβήξει το βλέμμα της από το δέντρο και να δει το δάσος. Δεν είναι η μικροπολιτική που θα την οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο. Είναι το μεγαλόπνοο όραμα, οι κοινές θέσεις, οι ενωμένες φωνές που θα δώσουν λύσεις.
Ευκαιρίες πάντα θα υπάρχουν και όντως υπάρχουν. Εξάλλου, στην οικονομία συνηθίζεται να λέγεται ότι οι επιτυχημένες στρατηγικές είναι αυτές που μετατρέπουν την κρίση σε ευκαιρία. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική, αρκεί οι έχοντες την εξουσία να το επιδιώξουν.
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δείχνει γερασμένο. Χρειάζεται ανανέωση, αναδόμηση και σίγουρα έναν ηγέτη ικανό να κυριαρχήσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Ας αρχίσουμε να αλλάζουμε από την κορυφή, διότι, όπως συνηθίζουμε να λέμε, «το ψάρι βρομάει από το κεφάλι».
