Μία σχολή σκέψης αρνείται σταθερά τη δυνατότητα αλλαγής. Υποστηρίζει ότι ο κόσμος είναι μια ζούγκλα. Έτσι ήταν, και έτσι θα είναι κι όσοι δεν πιστεύουν στον νόμο της ζούγκλας δεν αυταπατώνται απλώς, αλλά θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τους την ύπαρξη. Άρα, η μόνη επιλογή είναι ο ρόλος. Θηρευτής ή θήραμα, αρπακτικό ή αφελής.
Η άλλη σχολή σκέψης υποστηρίζει ότι ο λεγόμενος νόμος της ζούγκλας έχει βαρύτητα, αλλά δεν είναι θεμελιώδης δύναμη της φύσης, σαν τη βαρύτητα. Η ένταση και η ύπαρξή του εξαρτώνται από τεχνολογικούς, οικονομικούς και πολιτιστικούς παράγοντες. Καθώς αυτοί αλλάζουν, η ζούγκλα δεν συναρπάζει.
Αυτό τι σημαίνει, ότι ζούμε στο μικρό σπίτι στο λιβάδι; Ακούμε και τους βρυχηθμούς των λιονταριών και τα σαλπίσματα των ελεφάντων και το σούρσιμο του φιδιού και το πέταγμα των φτερών. Ακούμε θορύβους και βλέπουμε μια ηθική που εξατμίζεται στα λόγια.
Δεν έχουμε όμως ακόμη καταφέρει να ακούσουμε όσα δεν βγάζουν ήχο, εκείνα που εκτυλίχθηκαν βουβά τα τελευταία δύο χρόνια. Να πληρώσουμε τα κενά, να εντοπίσουμε τα τυφλά σημεία που δεν μας επιτρέπουν να δούμε την εικόνα ολόκληρη.
Και ειδικά τα τελευταία, είναι πολλά ακόμη και η λογική θολώνει. Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς έχει καταβαραθρωθεί, σχεδόν οι μισοί Έλληνες με δικαίωμα ψήφου δεν ψηφίζουν, ενώ περίπου οκτώ στους δέκα χαρακτηρίζουν «πολιτικά ελεγχόμενη» τη Δικαιοσύνη κι επτά στους δέκα «κοινωνικά άδικη».
Όλα αυτά δείχνουν μια χώρα που είναι κήπος ανθηρός; Όλα αυτά δείχνουν τόσο κοινοβουλευτικά, όσο και σε εισαγγελικό επίπεδο, φως;
«Κάποιοι θέλουν να μας οδηγήσουν σε ζούγκλα», ανησυχεί ο πρωθυπουργός. Ποιοι; Δεν είμαστε ειδικοί στην οικολογία και την εξελικτική βιολογία, μα δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλους από τα αιλουροειδή και τα θηρία. Αυτά, μάλιστα. Αισθάνονται άνετα στην τοποθεσία κι ας μην έχουν, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουμε, στο κυνήγι μεγάλη επιτυχία.
