Απρόθυμοι να στείλουν ειρηνευτικές δυνάμεις στην Ουκρανία εμφανίστηκαν οι περισσότεροι από τους 11 Ευρωπαίους ηγέτες, που συγκεντρώθηκαν χθες στο Παρίσι.
Αναζητώντας σχεδόν επί τέσσερις ώρες ,μια κοινή στρατηγική για να αντιμετωπίσουν το σχέδιο του προέδρου Τραμπ για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία χωρίς την Ευρώπη, η λεγόμενη «συμμαχία των Ευρωπαίων προθύμων», εμφανίστηκε διχασμένη στο να εγγυηθεί την μεταπολεμική ασφάλεια της Ουκρανίας, στέλνοντας ειρηνευτικές δυνάμεις.
Κατά της αποστολής στρατευμάτων της Ευρώπης στην Ουκρανία τάχθηκαν οι ηγέτες της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Πολωνίας και της Ιταλίας.
Ο Γερμανός Καγκελάριος Ολαφ Σολτς έφυγε πρώτος από τα Ηλύσια, καθιστώντας σαφές ότι κάθε συζήτηση για αποστολή στρατευμάτων, είναι «ακατάλληλη και πρόωρη». Κάτι αναμενόμενο άλλωστε, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές της Κυριακής στη Γερμανία, όπου οι Σοσιαλδημοκράτες κινδυνεύουν να συνθλιβούν.
Υπέρ της αποστολής στρατευμάτων στην Ουκρανία ήταν ουσιαστικά μόνο ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν και ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ.
Εντελώς ανίσχυροι
Σε μια κομβική στιγμή, οι λεγόμενοι ισχυροί της ΕΕ, φάνηκαν εντελώς ανίσχυροι να συσπειρωθούν απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ.
Τι προκύπτει λοιπόν; Ότι μεταξύ διαφορετικών τακτικών, αντιπαλοτήτων και αντίθετων οραμάτων, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ενότητα για την Ουκρανία.
Οι όποιες ελπίδες για τον τερματισμό του πολέμου, βασίζονται μόνο στη σημερινή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Ρωσίας, Ρούμπιο και Λαβρόφ, στο Ριάντ.
Το ρήγμα μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών είναι βαθύ, η ρήξη ιστορική. Ακόμη και πριν από τη νέα μάχη για τους δασμούς, η καταιγίδα Τραμπ έχει σαρώσει τη Γηραιά Ήπειρο και οι ζημιές είναι σημαντικές.
Ο κόσμος κινείται προς μια νέα τάξη πραγμάτων, που χαρακτηρίζεται από την ισχυρή επιστροφή των σφαιρών επιρροής. Με την Ευρώπη στη γωνία, να μοιάζει όλο και περισσότερο με έναν «βασιλιά» που συνειδητοποιεί ότι είναι γυμνός.
Όχι, η απάντηση της Ευρώπης δεν είναι τα όπλα. Το πραγματικό έλλειμμα της ενωμένης Ευρώπης είναι το πολιτικό: Η Ένωση δεν έχει δομικά δική της ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.
Πριν από οποιαδήποτε κοινή άμυνα, με αδιανόητα τεράστιο κόστος, είναι σημαντικό η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποφασίσει ποιος είναι ο ρόλος της στον κόσμο.
Και να επιστρέψει στη λογική, σταματώντας να αναζητεί νέους εχθρούς.
Διαφορετικά, θα ενισχύονται όλο και περισσότερο στην καρδιά της Ευρώπης οι απολυταρχικές δυνάμεις, εκμεταλλευόμενες τη δυσφορία των πολιτών.
