Κατά το «έκαστος τόπος έχει την πληγήν του» του Ροΐδη, και κάθε φυσικό ή κοινωνικό φαινόμενο. Η οικονομική κρίση τους οικονομολόγους, η πανδημία τους λοιμωξιολόγους, ο καιρός τους μετεωρολόγους και ο σεισμός τους σεισμολόγους. Το άλλο επίκεντρο των σεισμών, η ακολουθία των τσακωμών, λες και δεν φτάνει η (α)συνέχεια των ανησυχιών.
Μα, φυσικά θα δονούνταν οι ειδικοί. Και πολύ άργησαν. Μήπως, είναι φυσιολογικές επιστημονικές διαφωνίες και εξάρσεις λόγου που βασίζονται κυρίως σε παρεξηγήσεις και λανθασμένες διατυπώσεις; Μα, τι λέτε; Αποδείξεις οι εκρήξεις, με επιστημονικό στιλ, βεβαίως, βεβαίως. Επιπλέον, το «ίσως», το αλάτι της επιστήμης, κάποιοι το χρησιμοποιούν σχεδόν με οδύνη. Γιατί;
«Όταν ο επιστήμονας σου λέει ότι δεν ξέρει την απάντηση, δεν σημαίνει πως είναι αδαής. Όταν σου λέει ότι διαισθάνεται προς τα πού πηγαίνει το πράγμα, σημαίνει πως είναι αβέβαιος για την έκβασή του. Αλλά και όταν δείχνει σίγουρος και σου λέει “Έτσι θα γίνει”, διατηρεί ακόμη αμφιβολίες». Αυτός είναι ο Ρίτσαρντ Φάινμαν, Νόμπελ Φυσικής το 1966: διαφωτιστικός και διασκεδαστικός. (Το νόημα των πραγμάτων, εκδ. Κάτοπρο, 1998)
Καθόλου διασκεδαστικό δεν είναι το σκηνικό, ενώ τρέμει η γη σε Σαντορίνη και Αμοργό και το νιώθουμε κι εμείς από Πατήσια μέχρι Χολαργό. Πάνω από 14.000 δονήσεις σε 15 μέρες. «Τίποτα φυσιολογικό, είναι φαινόμενο δυναμικό». Το καταλαβαίνουμε κι οι αδαείς αυτό. Με κυμαινόμενη βεβαιότητα.
Το καταλαβαίνει και ένας Τούρκος σεισμολόγος, που προτείνει την αποστολή του Όρουτς Ρέις. Είναι ωραίοι. «Αν δεν το ζητήσει η Ελλάδα, η Τουρκία να σηκώσει τα μανίκια και να κάνει ό,τι χρειάζεται». Ευκαιρία και η σεισμοσειρά για να βγουν Όρουτς Ρέις, Γιαβούζ, Μπαρμπαρός, Φατίχ, Αμπντουλχαμίτ, Κανουνί σε ελληνικά νερά;
Διάλειμμα για αντεγκλήσεις. Ειδικών και μη, όταν το βασικό είναι ο προσεισμικός έλεγχος κάθε κρίσιμης κτιριακής υποδομής.
