Ο ρυθμός δηλώσεων κι ενεργειών από τον νέο Λευκό Οίκο παραμένει αμείωτος. Βουίζει το κεφάλι σου σαν του χειμάρρου τη βουή, που παρασέρνει λέξεις, θεωρίες, συζητήσεις, ιδέες, συμφωνίες, χειρονομίες ενός ογδοντάρη, που ροκάρει. Του προέδρου που τρέφεται με junk food και ξεδιψά με το αναψυκτικό που πάει με όλα.
«Λιγότερο από έναν μήνα από την έναρξη της νέας κυβέρνησης Τραμπ και ήδη φαίνεται πως έχουν γραφτεί αρκετά για το εμπόριο, τους δασμούς και τις διεθνείς σχέσεις των ΗΠΑ, ώστε να καλύψουν μια τετραετία» σχολιάζει η Capital Economics.
Πολιτική εβαπορέ, δηλαδή, υπό συνθήκες υψηλής πίεσης και θερμοκρασίας; Συμπύκνωση. Άντε να κάνεις ανίχνευση.
Κι αν είναι μια εκρηκτική συνταγή για να βραχυκυκλώσει ο κόσμος; Να ρίχνει συνεχώς υλικό στον δημόσιο χώρο, για να εξουθενώσει τα υποκείμενα; Να πετά δολώματα, για να στήσει έναν νέο Πύργο της Βαβέλ, μια ομίχλη (παρα)πληροφόρησης;
Τι φάμπρικα κι αυτή, μέχρι να συνέλθεις από τη μια δήλωση/προειδοποίηση/ απειλή, που εκστομίζεται με φυσικότητα μοναδική, νέα πέφτει πάνω σου, χωρίς καν να χρειάζεται πια ένα ψέμα, μια στρεβλή ερμηνεία, ένα πρόσχημα για να δικαιολογηθεί.
Κι αν το πολιτικό πολυβόλο είναι ρόλος και τα μέσα ενημέρωσης, παραδοσιακά και μη, παίζουν το παιχνίδι του, στο μεγάλο σανίδι;
Δεν το ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι η επανάληψη, μέχρι πρότινος αδιανόητων, εξοικειώνει. Αυτό που λέγεται και ξαναλέγεται, κυλά και δεν σημαδεύεται.
Μπορεί την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη φορά, να σοκαριστείς, να θυμώσεις, να απογοητευτείς, να γελάσεις, ακόμα και να διασκεδάσεις, αλλά προκαλεί τον ρεαλισμό σου, γίνεται δεδομένο, μια πρόταση.
Ανήκουστη, εξωφρενική, κυνική, βασισμένη στο δίκαιο της πυγμής, ανήθικη, επικίνδυνη, αναποτελεσματική, εκτός πλαισίου και λογικής, πάντως πρόταση. Πρέπει να υποκρύπτει μια λογική στόχευση, σου λένε οι «σοφοί», αν και ο κόσμος κρύβει ζηλότυπα τα μεγάλα μυστικά του κι η ζωή είναι ανεξάντλητη στις παγίδες που στήνει στους επίδοξους κατακτητές της.
