Ο χρόνος είναι μια αντανάκλαση που μερικές φορές καθρεφτίζεται στο παρελθόν. Ο στίχος, από ένα τραγούδι της δεκαετίας του 1970, αντανακλά πλήρως τα όσα έχουν γραφεί τους τελευταίους μήνες για την ενεργειακή κρίση, την πράσινη μετάβαση και τις γεωπολιτικές ισορροπίες και έχουν επισημανθεί και από αυτή τη στήλη.
Ότι, δηλαδή, ήταν πρόωρο να δηλώσει κανείς το τέλος των ορυκτών καυσίμων, παρότι η παγκόσμια κοινότητα προχωρούσε -διστακτικά μεν αλλά σταθερά- στην υλοποίηση της ατζέντας για παγκόσμια απανθρακοποίηση.
Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα -ή καλύτερα- με την εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ και την επιστροφή του στον Λευκό Οίκο. Η αλλαγή πολιτικής στις ΗΠΑ συνέπεσε με το γεγονός πως η Ευρώπη συνειδητοποιούσε πως οι ανάγκες της για προμήθεια φυσικού αερίου και αύξησης των ενεργειακών αποθεμάτων της ήταν μεγαλύτερες των αρχικών προβλέψεων. Και ξαφνικά, οι τιμές του φυσικού αερίου εκτινάσσονται στα ύψη, προκαλώντας φόβους για νέα ενεργειακή κρίση και αύξηση πληθωριστικών πιέσεων, ενώ το χειρότερο σενάριο κάνει λόγο για άνοδο των τιμών στα 100 ευρώ, από 58 που ήταν χθες. Μήπως η χρήση πετρελαίου γίνεται ξανά φθηνότερη λύση;
Βάλτε τώρα στην εξίσωση την απειλή Τραμπ για την επιβολή δασμών στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου στις ΗΠΑ. Μπορεί η Ευρώπη να μην πλήττεται άμεσα, αφού με εξαίρεση τη Γερμανία δεν εξάγει σημαντικές ποσότητες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όμως το αποτέλεσμα αυτής της πίεσης το γνωρίζουν όλοι από τις Βρυξέλλες έως τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η Ευρώπη θα αναγκασθεί να εισαγάγει περισσότερο και ακριβότερο LNG από τις ΗΠΑ και να αγοράσει περισσότερα όπλα για να αυξήσει τις αμυντικές της δαπάνες, όπως ακριβώς ζητά ο Αμερικανός πρόεδρος.
Το μόνο που παραμένει άγνωστο είναι να μάθουμε τον λογαριασμό.
