Η έννοια της «οικονομίας της Αγοράς» προωθήθηκε με μανία τα τελευταία χρόνια ως πρόοδος, ανάπτυξη και ως μονόδρομος προς το Καλύτερο.
Όμως η συνολική συλλογική αντίληψη είναι ότι Παγκόσμια, βιώνεται μια συνολική παρακμή. Στην Ελλάδα η αίσθηση αυτή είναι εντονότερη και γιατί η Χώρα και οι Έλληνες αποτέλεσαν το στόχο μιας ενορχηστρωμένης Λεηλασίας μεσα από μύθους και αφηγήματα προπαγάνδας που αντικατέστησαν την Οικονομική Επιστήμη, και γιατί ο Λαός βιώνει και κυρίως αντιλαμβάνεται εντονότερα από άλλους Λαούς την εξαθλίωση, επειδή για τους Έλληνες το Ανθρώπινο, το Ανθρωποκεντρικό, στοιχείο της ζωής, ήταν πάντα το περιεχόμενο και ο πλούτος της ζωής τους, η ευφορία της καρδίας τους, η ελευθερία της ψυχης τους.
Δυτικότροποι Λαοί που διαμορφώθηκαν με επίκτητες νοοτροπίες και συμπεριφορές που μοιράζουν συγκεκριμένους στερεότυπους κοινωνικούς ρόλους στους οποίους οι άνθρωποι εντάσσονται με διαδικασίες επιλογής συντελεστών τηλεοπτικής σειράς, είναι μοιραίο να μετράνε την ζωή τους με το χρήμα αφού το σύστημα τους διαμόρφωσε την αντίληψη ότι η ζωή είναι «συσσώρευση μετρήσιμου σε χρήμα πλούτου» αποδεχόμενοι την υπαρξιακή διάσταση του ανθρώπου ως λογιστική «Καθαρή Θέση» (όπως την δίδασκε ο καθηγητής +Χρυσοκερης στην ΑΣΟΕΕ), ως απόλυτο μέτρο ταυτότητας και προσδιορισμού τους, με ταυτόχρονη «τυφλή πειθαρχία» σε κανόνες που ορίζουν και διαμορφώνουν οι ισχυρότερες (λογιστικών) Κάθαρων θέσεων μορφές «ανθρώπινων?» υπάρξεων. Αυτοί οι δυτικότροποι Λαοί αντιλαμβάνονται μόνο την αύξηση ή την μείωση της λογιστικής Καθαρής Θέσης κάθε «ατόμου» και αυτό είναι το «μέτρο» την συνειδητότητάς τους ως ανθρώπων , της ύπαρξής τους, και του σκοπού της ζωής τους. Για τις έτσι διαμορφωμένες Δυτικότροπες Κοινωνίες θεωρείται αυταπόδεικτο ότι οι ισχυρότεροι σε λογιστική «καθαρή θέση» είναι οι καλύτερα γνωρίζοντες (Οι «ευλογημένοι» (blessed) κατά την προτεσταντική θεώρηση) , και η Κοινωνική διαστρωμάτωση που διαμορφώνεται από αυτές τις νοοτροπίες είναι (έτσι εχουν «πλαστεί» να πιστεύουν και να αποδέχονται) η δίκαια και αξιοκρατική ($$$$) διαμόρφωση των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων. Η ιδεοληπτική αυτή θεώρηση των «ευλογημένων» (blessed) χαρακτηρίζει τους «υπόλοιπους» ως «ατυχήσαντας» (misfortunate). ΣΣ: Περίεργος αυτός ο Αγγλοσαξονικός; Θεός που έπλασε την ΓΗ με λίγες χιλιάδες «ευλογημένων» σε να σημερινό συνολικό πληθυσμό 8,2 δισεκατομμυρίων Ανθρώπων. Ένας θεός σε πλήρη αντίθεση με τον Θεό που κάποτε συνάντησε ο μεγάλος Δημοσιογράφος και ΥΦΥΠΕΞ 1982 Γιάννης Καψής, ο οποίος είχε γράψει ότι ο Θεός είναι Δημοκράτης και δεν δίνει σε έναν άνθρωπο όλα τα χαρίσματα.
Μεσα από αυτή την «κουλτούρα» (νοοτροπία) είναι μοιραίο οι Δυτικότροποι λαοί να μετράνε την πρόοδο ή την παρακμή μόνο με το Μέτρο της Λογιστικής Καθαρής θέσης, και την ανάλογη ποσοτική αύξηση η μείωσή της.
Και φυσικά δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την προγραμματισμένη -από τις ισχυρές Καθαρές Θέσεις- απολυτη εξαφάνιση του Ανθρωποκεντρικού στοιχείου των Κοινωνιών. Στην αρχή η διαμόρφωση της κοινής γνώμης πίεσε για την αποδοχή της κατάργησης της Μικτής Οικονομίας Κράτους και Ελεύθερης οικονομίας μαζί. Η Ελεύθερη Οικονομία έκανε την δουλειά της και το Κράτος ήταν εκεί να σηματοδοτεί, να φροντίζει και να επιβεβαιώνει -δεοντολογικά τουλάχιστον- αυτό που όρισε ο Σοφοκλής : «Υπάρχουν πολλές αναζητήσεις στη Ζωή, αλλά η κυριότερη είναι ο Άνθρωπος». Στην μικτή οικονομία το Κράτος ήταν εκεί για να εξασφαλίζει -έστω θεσμικά- ότι προτεραιότητα είναι ο Άνθρωπος, και η οικονομία είναι εκεί για να τον υπηρετεί. Στην συνέχεια η διαμόρφωση της Κοινής γνώμης στόχευσε στο να επιβάλει ότι την «Οικονομία της Αγοράς» μια μεγάλη ανατροπή που προσδιορίζει ότι η οικονομία διαμορφώνει τα πάντα, και Ο Άνθρωπος δεν μετράει. Ο Άνθρωπος είναι ένα αναλώσιμο μέσο επίτευξης των στόχων της Οικονομίας.
Το μοντέλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρα η φανερή διατύπωση αυτού μεσα στο οποίο «ανατρέφονταν» οι Δυτικότροπες Κοινωνίες. Ο Υπαρξιακός μονόδρομος της Οικονομίας της Αγοράς, όμως είχε σαν τελικό στόχο την διαμόρφωση της Κοινωνίας της Αγοράς στην οποία το Κράτος είναι ανύπαρκτο, και η ανθρώπινη διάσταση δεοντολογικά εξαφανισμένη. Δεν υπάρχουν αξίες, δεν υπάρχουν εννοιες, δεν υπάρχουν Έθνη, δεν υπάρχουν Πολιτιστικές Ταυτότητες. Ο Πολιτισμός δεν είναι η οντολογική συνείδηση και έκφραση της ανθρωποκεντρικής Κοινωνίας, δεν εχει μεσα του την έννοια της Ελευθέριας, της Δημιουργίας και της αγάπης, δεν εχει μεσα του συνολικά τον Άνθρωπο, αλλά είναι «προϊόν» πωλούμενο επι χρημασι «για τα πανηγύρια», με κερδοσκοπικό σκοπό εντασσόμενο σε κάποιους ΚΑΔ.
Αυτή είναι η μετάλλαξη από την Ανθρωποκεντρική Κοινωνία στην Κοινωνία της Αγοράς, με εγγεγραμμένο στους στόχους της Παγκοσμιοποίησης εφαρμοστέο ¨»μοντέλο» που στοχεύει είτε (α) στην «…..ομογενοποίηση και την δημιουργία μιας συνεκτικής σύγχρονης (sic) κοινωνίας εργαζομένων και καταναλωτών/καταναλωτριών ….. [ 1α ] είτε (β) στο( «Συντηρητικό μοντέλο») πού επιδιώκει «να συμπεριφέρονται τα άτομα ως καταναλωτές/καταναλώτριες στην οικονομία της Αγοράς» και ως «πολίτες» ….. [ 1β ] (Πολίτες όχι με την έννοια του Πολίτη του Ελληνικού Πολιτισμού αλλά του («κατά τα ανωτέρω» όπως θα γράφαμε σε ένα νομικίστικο κείμενο) πειθαρχημένου στο σύστημα όντος. Ο κοινός παρονομαστής των 1α και 1β δείχνει ότι απροκάλυπτα πλέον επιδιώκεται η πλήρης μετάλλαξη της Ανθρωποκεντρικής Κοινωνίας όχι απλώς σε «οικονομία της αγοράς» αλλά σε «κοινωνία της αγοράς» ομογενοποιημένη ως κοινωνία «εργαζομένων-καταναλωτών/καταναλωτριών».
Μια Κοινωνία «εργαζομένων-καταναλωτών/καταναλωτριών» πληροί ολοκληρωτικά το «ποθούμενο¨της διαμόρφωσης των Δυτικότροπων Κοινωνιών σε παγκοσμιοποιημένη εφαρμογή. Ένας Λαός ( Ο κάθε Λαός) «μονταρισμένος» να εργάζεται και να καταναλώνει». Το Κράτος εξαφανισμένο, ανύπαρκτη η έννοια του Ανθρώπου ως Πολιτικού όντος με τον Λαό επ΄αυτού εντελώς ανυποψίαστο. Ανυποψίαστο ώστε να εχει την δυνατότητα/ικανότητα να διακρίνει την διαφορά μεταξύ «κουλτούρας», που ορίζεται ως η στερούμενη περιεχομένου άνωθεν επιβαλλόμενη «συμπεριφορά» και του Πολιτισμού που είναι μια σύνθεση αξίων και εννοιών που δίνουν περιεχόμενο στη ζωή και στην ανθρώπινη αναζήτηση, στο ταξίδι για την Ιθάκη.
«Ψηλά Γράμματα» για τις δυτικότροπες κοινωνίες που καταλαβαίνουν την παρακμή μόνο σαν απομείωση της λογιστικής Καθαρής Θέσης της ύπαρξής τους.
«Ψηλά Γράμματα» για όσους παραμένουν ανυποψίαστοι, πολλοί από αυτούς πολιτικοί ηγέτες μεγάλων σε τετραγωνικά χιλιόμετρα Χωρών, ότι μια Κοινωνία «εργατών-καταναλωτών/καταναλωτριών» με κουλτούρα αλλά χωρίς πολιτισμό αρά απουσία Ανθρωποκεντρικής Υπόστασης, παράγει μόνο -όχι απλά οικονομική παρακμή αλλά συνολική παρακμή.
Το οντολογικο κενό (αντίστοιχο του Πολιτικού κενού) ανάμεσα στην κουλτούρα και τον πολιτισμό το βιώνουν οι Δυτικότροποι Λαοί στο προσωπικό και κοινωνικό Ανθρώπινο κενό που δεν μπορεί να καλύψει η καταφυγή στο Αλκοόλ, στον ψυχολόγο ή στον ψυχίατρο, στην φαρμακευτική αγωγή ή τις χημικές εξαρτήσεις που απλά τεκμηριώνουν ή αναπαράγουν/επιτείνουν την παρακμή. Ούτε η παραμετρος «Νόμος και Τάξη» μπορεί να «συμμαζέψει» την βία και την κοινωνική αποσύνθεση στο μέτρο που υπάρχει.
Eίναι φυσικό οι Έλληνες ‘θεωρούμενοι» με βαση την λογιστική της Καθαρής Θέσης, να μην γίνονται κατανοητοί από το Δυτικότροπο πρίσμα που δεν είναι α-πολιτικό αλλά α-πολιτιστικό.
Όμως η Ελλάδα του Ελύτη, του Γκάτσου, του Νέου Κύματος, του Χατζηδάκη του Θεοδωράκη, του Ανδριόπουλου, η Ελλάδα των δημιουργών και των Ανθρώπων της τέχνης που μυήσαν τον Λαό στον Πολιτισμό [ 2 ] ως περιεχόμενο και νοημα ζωής, εχουν δώσει στον Έλληνα και την Ελληνίδα την δυνατότητα να συνειδητοποιεί απόλυτα ότι ζούμε σε έναν άσχημα Κόσμο, σε ένα Κόσμο που η οικονομική απομείωση δεν είναι το τραγικό στοιχείο. Η Τραγωδία είναι να ζεις σε μια ενορχηστρωμένη Ανθρώπινη Παρακμή, που το σύστημα προσπαθεί να τους πείσει ότι είναι πρόοδος.
Εξ αλλου το Σύστημα είναι φυσικό να θέλει να συγκαλύπτει και να αποποιείται την σύνδεση μεταξύ των παραγόμενων δεινών και των στοιχείων της παρακμής που το ιδιο εξέθρεψε.
Καθώς το σούρουπο του Ιουλίου επιβάλει την σιωπή του στο Θέατρο Της Επιδαύρου, προβάλει από τις πύλες ο Άγγελος ερμηνεύοντας την Τραγωδία. Ο Μαντατοφόρος εξηγεί ότι τα δεινά είναι αποτέλεσμα της ΥΒΡΙΣ που συνίσταται στις επιλογές της μετάλλαξης των κοινωνιών των Ελεύθερων Ανθρώπων –του ανθρωποκεντρικού Πολιτισμού, με οντολογική ΥΠΟΣΤΑΣΗ που προσδιορίζεται από αξίες και εννοιες, με κοινωνική συνοχή που συνθέτει η αγάπη, με περιεχόμενο ζωής και σκοπό την δημιουργία σε ένα ταξίδι για την Ιθάκη προς το φως που κοιτάζει η ψυχή–, σε κοινωνίες προκατασκευασμένων συμπεριφορών σε ρόλους που περιορίζονται προσδιοριστικά σε σενάρια «εργαζομένων-καταναλωτών/καταναλωτριών» με ΥΠΑΡΞΗ αποτιμωμένη αποκλειστικά σε λογιστική «καθαρή Θέση». Αυτή είναι η ΥΒΡΙΣ, με τραγικά πρόσωπα αυτούς που την επέβαλαν, αλλά και όλους όσους την αποδέχθηκαν η/και την υπηρέτησαν ως αφήγημα προόδου ακόμα και ως «αναγκαιότητα».
Εχει νυχτώσει στον Ιερό χώρο της Επιδαύρου….. Οι τραγικοί μας ποιητές πάντα διδάσκουν ότι η ΥΒΡΙΣ ακολουθείται από την Νέμεση και την Κάθαρση. Όμως για να προχωρήσει το «Έργο» προς την Κάθαρση θα πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε την ΥΒΡΙ, και να αντιληφθούμε ΩΣ ΝΕΜΕΣΗ τα «Δεινά» και την παρακμή που βιώνει η Παγκόσμια Κοινωνία και εξαιρετικά έντονα η Ελλάδα. Τότε μόνο θα φθάσουμε στην ΚΑΘΑΡΣΗ.
