Τυπικά και ουσιαστικά ο πλανήτης ζει από χθες σε καθεστώς παγκόσμιου εμπορικού πολέμου.
Δεν έχει σημασία εάν οι πρώτες μάχες ήταν συνοπτικές. Καναδάς και Μεξικό συνθηκολόγησαν στο παρά πέντε της επιβολής των δασμών Τραμπ, διότι η μόνη άλλη επιλογή που είχαν ήταν η πατριωτική, ενδεχομένως και ηρωική, αυτοχειρία. Σύμφωνα με την Deutsche Bank, εάν επιβάλλονταν επί μακρόν δασμοί 25% στις δύο χώρες το σοκ για τις οικονομίες τους θα ήταν μεγαλύτερο από εκείνο που υπέστη η Βρετανία μετά το Brexit.
Κάπως έτσι είχε συνθηκολογήσει πριν καν διαπραγματευτεί και η Κολομβία και κάπως έτσι, επίσης, ο Σι Τζινπίνγκ επέλεξε χθες να ανακοινώσει μετρημένα και ιδιαίτερα σταθμισμένα αντίμετρα στους αμερικανικούς δασμούς του 10% κατά της Κίνας. Είναι προφανές ότι ακόμη και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη έχει πολλά να χάσει εάν μπει στην αρένα της (νέας) άγριας Δύσης ως ταύρος εν υαλοπωλείω.
Έχει όμως σημασία ότι ο Ντόναλντ Τραμπ έδειξε από την πρώτη στιγμή τον τρόπο με τον οποίο σκοπεύει να επιβάλει τη νέα τάξη πραγμάτων που οραματίζεται. Χωρίς να κοροϊδέψει κανέναν, διότι μέχρι στιγμής εφαρμόζει απλώς κατά γράμμα όλα όσα είχε εξαγγείλει προεκλογικά.
Ο Τραμπ δεν κάνει πολιτική, κάνει business. Και κάνει business βάζοντας ακόμη και το πιστόλι στον κρόταφο. Χθες ζήτησε από τον Ζελένσκι να του εκχωρήσει τις σπάνιες γαίες της Ουκρανίας για να του δώσει στρατεύματα, αύριο – μεθαύριο μπορεί να ζητήσει από την Ευρώπη να αγοράσει και την τελευταία σταγόνα αμερικανικού LNG εάν δεν θέλει να επιβληθούν δασμοί ακόμη και στην τελευταία βίδα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές, με αυτή την τακτική ο Αμερικανός πρόεδρος κινδυνεύει να πυροβολήσει τα πόδια του. Μάλλον όμως είναι αρκετά ευφυής για να μην το κάνει, γνωρίζει πολύ καλά τα όρια αντοχής της αμερικανικής οικονομίας και των Αμερικανών φορολογουμένων.
Κατά τους FT και τον Γκιντεόν Ράχμαν, κινδυνεύει να τροφοδοτήσει ένα νέο, παγκόσμιο κύμα αντιαμερικανισμού, ενώ σύμφωνα με το NBC απειλεί να σπρώξει ακόμη και ιστορικούς συμμάχους των ΗΠΑ στην αγκαλιά της Κίνας.
Το τελευταίο μπορεί και να ισχύει, αλλά ίσως ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι πλέον απειλούνται με κατάρρευση όλοι οι κανόνες που διέπουν το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό και γεωπολιτικό οικοδόμημα. Κι ίσως αυτή θα έπρεπε να είναι η μεγαλύτερη ανησυχία της Ελλάδας όσο η Ευρώπη περιμένει απλώς τη σειρά της στην αναμέτρηση με το «δίκαιο της ισχύος».
