Οι πιο πολλοί άνθρωποι στη Δύση αντιμετωπίζουν τη Βόρεια Κορέα ως τη χώρα του Κιμ, που πατάει κουμπιά. Μια χώρα με κουρέματα όπως του στρατάρχη και Ήλιου του 21ου αιώνα, που είναι πιο πιθανό να εκτοξεύσει κάποιο meme, παρά πυρηνικά.
Ειδήμονες, όμως, κυρίως Αμερικανοί, προειδοποιούν ότι κανείς δεν πρέπει να υποτιμά το καθεστώς και τη στρατιωτική του δύναμη, από βαλλιστικούς πυραύλους μέχρι δυνητικά 50 ή 60 πυρηνικές κεφαλές.
Στις κεφαλές των Δανών οι ΗΠΑ λογίζονται ως μεγαλύτερη απειλή από τη Βόρεια Κορέα. Με μικρή διαφορά είναι η αλήθεια. 46% του στατιστικού δείγματος άνω των 1.000 Δανών φοβάται την Ουάσιγκτον έναντι 44% όσων δήλωσαν ότι θεωρούν απειλή τον φτωχό συγγενή της βορειοανατολικής Ασίας, που δεν λέει στα πυρηνικά αντίο.
Ευκόλως εννοούμενη η στάση των Δανών έναντι των ΗΠΑ, τώρα που το ενδιαφέρον του Τραμπ για τη Γροιλανδία επέστρεψε από το κρύο, αλλά ο βορειοκορεατικός κίνδυνος φαντάζει αστείο.
Δεν έχουν αυξηθεί οι ενδείξεις ριζοσπαστικοποίησης της πολιτικής της Πιονγιάνγκ; Μόλις προχθές ο Κιμ Γιονγκ Ουν δήλωσε πως το πρόγραμμα ανάπτυξης πυρηνικών της χώρας του θα συνεχιστεί επ’ αόριστον και μίλησε για αναπόφευκτη σύγκρουση με τους εχθρούς στην «πιο ασταθή κατάσταση στον κόσμο».
Δεν υποτιμώ το φόντο, το περιβάλλον στο οποίο στήνονται οι αντιπαραθέσεις, μα η δραματοποίηση δεν με έχει πείσει. Δηλ. τι; Να φοβόμαστε κάτι που δεν έχει κάνει, αλλά που θα μπορούσε να κάνει η Πιονγιάνγκ ή οι μουλάδες, ενώ οι Αμερικανοί ήδη έχουν κάνει;
Ομοίως, ν’ προβληματιζόμαστε για την ΑΙ, μόλις οι Κινέζοι φάνηκαν να παίρνουν καλή θέση στο τραπέζι και δεν αφήνουν τον θείο Σαμ (Άλτμαν) μόνο του να παίζει;
Βαριά μου πέφτει η ανησυχία για την τεχνητή νοημοσύνη κι όχι για τη φυσική ηλιθιότητα. Βαριά μου πέφτει και η ηθικολογία.
Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Σι ή ο Κιμ. Ίσως, το παρελθόν είναι το κλειδί.
