Σε μία εθνική τραγωδία δεν χωρούν υπερβολές, σενάρια φαντασίας και θεωρίες συνωμοσίες. Δεν νοούνται «τσουβαλιάσματα» και ισοπεδωτικές πρακτικές, που θέλουν όλους τους βουλευτές ενός κόμματος να έχουν «βάψει τα χέρια τους με αίμα». Δεν χρειάζονται τηλεοπτικές κραυγές. Μας στοιχειώνουν ούτως η άλλως οι κραυγές πόνου των συγγενών των θυμάτων.
Τι γίνεται όμως όταν αυτό που το κυβερνητικό αφήγημα προωθεί, επί μήνες και με απόλυτη βεβαιότητα, ως «εξωφρενική θεωρία συνωμοσίας», προβάλλει ως ένα πολύ πιθανό σενάριο; Τα δύο πορίσματα – από το ΕΜΠ και την Επιτροπή Διερεύνησης Ατυχημάτων- αποκλείουν, κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες, τα έλαια σιλικόνης των μηχανών των τρένων ως παράγοντα που προκάλεσε την έκρηξη και το πύρινο μανιτάρι στα Τέμπη. Τι σημαίνει αυτό;
Ότι κάτι άλλο την προκάλεσε. Κάτι που είχαν τα βαγόνια. Κάπως έτσι το σενάριο παράνομου φορτίου παύει πάντως να είναι «παλαβό» και «τρανταχτό fake news». Είναι ένα ορθανοιχτό ενδεχόμενο, που η Δικαιοσύνη θα διερευνήσει. Το παραδέχεται πια και ο πρωθυπουργός, ο οποίος «παραπλανήθηκε».
Τι άλλο λέει το κυβερνητικό αφήγημα; Ότι η «κακή αντιπολίτευση» δεν ψήφισε ρύθμιση του υπουργού Δικαιοσύνης, με την οποία θα άνοιγαν οι συνομιλίες των εμπλεκομένων, που «άκουγε το σύμπαν» αλλά ο ανακριτής «δεν μπορούσε να ενσωματώσει στη δικογραφία». Τι αποφεύγει να διευκρινίσει; Πως εκείνη η ρύθμιση που όντως έφερε στη Βουλή ο υπουργός, αφορούσε το τηλεφωνικό απόρρητο (σε ποιους έγιναν κλήσεις από τα κινητά) και όχι τις αποκαλυπτικές συνομιλίες στο καταγραφικό του ΟΣΕ, που «άκουσε το σύμπαν» και που βεβαίως ενσωμάτωσε στη δικογραφία ο ανακριτής.
Τι δεν λέει; Πώς είναι δυνατόν δύο χρόνια μετά να μην έχουμε στοιχειωδώς πειστικές απαντήσεις σε μία σειρά από κρίσιμα ερωτήματα, όπως γιατί άργησε χαρακτηριστικά η έρευνα για το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας ή τι ακριβώς ειπώθηκε στην περιβόητη σύσκεψη της 3ης Μαρτίου.
Και τώρα τι; Τώρα μπορούμε να περιμένουμε μόνο τη Δικαιοσύνη. Όπως και στις υποκλοπές. Αρκεί να μην μας λέει για «αγνώστους» που έχουν την ικανότητα να ενεργοποιούν μαγικά μία κάρτα, που βρίσκουν τυχαία στον δρόμο, χωρίς να έχουν το pin. Ένα pin το οποίο εστάλη από την τράπεζα στον νόμιμο κάτοχό της.
