Προ έξι μηνών, καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 2,5 ετών για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα ο οδηγός της μοιραίας αμαξοστοιχίας και ο πρώην υπεύθυνος ασφαλείας της ADIF, της ισπανικής κρατικής εταιρείας διαχείρισης των σιδηροδρομικών υποδομών.
79 νεκροί και 143 τραυματίες τον Ιούλιο του 2013. Σύμφωνα με τη δικαστή, Elena Fernandez Curras, η υπερταχεία Alvia 04155 εκτροχιάστηκε γιατί αποσπάστηκε η προσοχή του έμπειρου οδηγού από ένα τηλεφώνημα και δεν επιβράδυνε σε μία επικίνδυνη στροφή, ενώ δεν λειτουργούσε το σύστημα αυτόματης πέδησης αμαξοστοιχίας που υπερβαίνει το όριο ταχύτητας.
Γιατί ήταν εκτός λειτουργίας, δεν ήταν εγκατεστημένο; Ήταν απενεργοποιημένο. Η κρατική σιδηροδρομική RENFE ζήτησε από την ADIF την άδεια να το κατεβάσει, λόγω «προβλημάτων λειτουργίας». Κατά τα θύματα και τους εργαζόμενους, άλλη ήταν η αιτία. Ο χρόνος (ασφαλείας), που έγδερνε τη φήμη της ταχείας.
Διαβάζω στο τηλεγράφημα του Reuters της 26ης Ιουλίου 2024 ότι στο αστικό κομμάτι της δίκης επιδικάστηκαν στα θύματα αποζημιώσεις 25 εκατ. ευρώ. Λεφτά υπάρχουν, 79 άνθρωποι (80, αλλά θεωρήθηκε ότι ένας πέθανε, εβδομάδες μετά το δυστύχημα, λόγω σοβαρής ασθένειας) δεν υπάρχουν και 143 πάσχουν. Το γράφω, γιατί ακούστηκαν εδώ από επίσημα χείλη λόγια ντροπιαστικά.
Στην Ισπανία, 11 χρόνια μετά, καταγράφηκαν δύο ανθρώπινα λάθη τελικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις των δικών μας εκτροχιασμών δεν είναι συμπτωματική. Ειδικά, οι προειδοποιήσεις των τεχνικών, η αλαζονεία, ο εμπαιγμός της έρευνας, στην οποία συμμετείχαν όσοι είχαν έννομο συμφέρον να απαλλάξουν τους οργανισμούς τους από κάθε ευθύνη, ο σύλλογος θυμάτων Plataforma Victimas Alvia 04155, που έφτασε στις Βρυξέλλες για την έκθεση, που έδινε έμφαση μόνο στο άμεσο αίτιο.
Η διάχυτη αίσθηση συγκάλυψης είναι μία διαφορά μας από το κακό ισπανικό παρελθόν. Και ίσως αυτός ήταν ο λόγος που τόσοι άνθρωποι, που δεν βγαίνουν τακτικά στον δρόμο, δήλωσαν την Κυριακή τη σωματική, υλική τους συμμετοχή στο κοινωνικό γεγονός.
Δεν θέλουν να ζουν μ’ ένα εθνικό πένθος διαρκώς.
