Ο Τραμπ δεν «γνωρίζει» τι σημαίνει «ήττα». Με την πορεία του στο επιχειρείν, όπως και στην πολιτική, έδειξε ότι ο στόχος για τη νίκη αποτελεί πάντα αδιαπραγμάτευτη υπόθεση. Ακόμα και όταν περίτρανα έχασε τις προεδρικές εκλογές το 2020 στις ΗΠΑ, απλώς δεν το αναγνώρισε και σε δεύτερο χρόνο κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: Να επανεκλεγεί πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έχοντας στο μεταξύ ηττηθεί σε προηγούμενη αναμέτρηση.
Τα όσα εξήγγειλε, λοιπόν, για τη δεύτερη προεδρική του θητεία ίσως ακούγονται ακραία, επιθετικά, ανέφικτα. Ωστόσο, το πρώτο που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ότι στην πλειονότητά τους οι εξαγγελίες θα υλοποιηθούν, ακόμη κι αν ο ίδιος χρειαστεί να τις καταστήσει -με τον τρόπο του- εφικτές. Και εδώ είναι που χρειάζεται προσοχή.
Δύσκολα ξένοι ηγέτες θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν στα ίσα τον Τραμπ. Κάποιοι προφανώς θα το επιχειρήσουν. Πρωτίστως οι ηγέτες χωρών με ισχυρό οικονομικό αποτύπωμα, με διαπραγματευτικά ατού. Κάποιοι με προτάσεις αρεστές στον Τραμπ. Άλλοι, έχοντας άγνοια πολιτικού κινδύνου, ίσως τολμήσουν να σταθούν μπροστά του, ακολουθώντας πολιτικές υψηλού ρίσκου.
Έναντι ενός πανίσχυρου Τραμπ, η Ευρώπη καλείται να βρει τον δικό της βηματισμό, να αποφασίσει ποια στρατηγική θα ακολουθήσει, όπως και ποιος, πώς και πότε θα την εκφράσει.
Πάντως, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ήδη ξεκαθάρισε με τη στάση του και με την ταχύτητα που κινείται ότι αυτός θα καθορίσει τις συνθήκες, το πλαίσιο του «διαλόγου». Αυτός θα επιβάλει τους νέους κανόνες στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Μένει να δούμε ποιοι θα «παίξουν» μαζί του κινώντας «πιόνια» και ποιοι θα είναι απλά «πιόνια».
