Ο Τραμπ είναι σύμπτωμα. Δεν είναι η αιτία. Βολεύει στην ιστορία, όπως και στον Κήπο της Εδέμ, να υπάρχει ένας καίριος παίκτης: το φίδι.
Πολλούς τους ζώνουν τα φίδια με τη φαμίλια. Όχι, με τη στενή έννοια. Μια οικογένεια, με όρους πιάτσας. Τον επικεφαλής οι άλλοι αρχηγοί από τις νέες κάστες τιμούν στη στέψη. Ειρωνείες κι ανησυχίες βρέχει. Από την επιλογή πανοπλίας της κυρίας «ήθελα να μείνω χήρα, μα τα ’φερε αλλιώς η μοίρα» μέχρι του Μασκ τη χείρα. Στο φως των αστεριών, πορνογραφία των καιρών.
Ο πατήρ θα κάνει θραύση. Πλέον, δεν υπάρχουν, όπως στην πρώτη θητεία του, αντιστάσεις. Όντας επιχειρηματίας, λειτουργεί με όρους συναλλακτικούς και στα διπλωματικά «deals». Ο κόσμος του είναι απλός. Με τη σέσουλα διατάγματα. Με μια υπογραφή, ανατροπή. Σαφής;
«Στην Ισπανία, ως χώρα μέλος των… BRICS, θα επιβληθούν δασμοί 100%». Μα, δεν είναι στους BRICS.
«Λοιπόν, είναι. Ξέρετε τι είναι χώρα των BRICS; Θα μάθετε. Αλλά αν οι χώρες BRICS θέλουν να το κάνουν αυτό (σ.σ.: εναλλακτικό έναντι του δολαρίου νόμισμα), ας το κάνουν, αλλά θα βάλουμε δασμούς τουλάχιστον 100% στις δουλειές που κάνουν με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξέρετε τι είναι τα BRICS; Ξέρεις τι λέω. Αυτό λοιπόν δεν είναι καν απειλή».
Είναι ένα είδος άσκησης πολιτικής. Αυτό ξέρει, αυτό χρησιμοποιεί.
Είμαι σίγουρη ότι κάμποσοι γέλασαν με την άγνοια ή το γκροτέσκο, μα τη σκέψη τους δεν λέρωσαν. Οι φιλελεύθεροι κατηγορούν τον Τραμπ, τον αντιμετωπίζουν ως κάτι χοντροκομμένο και μάλλον ανερμάτιστο, όμως, ποιος φέρει μερίδιο ευθύνης για το άνοιγμα του δρόμου;
Θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη διαδοχή του Κάρτερ από τον Ρέιγκαν. Η νίκη του σηματοδότησε μια αλλαγή εποχής. Οι ΗΠΑ ανέκτησαν την αυτοπεποίθησή τους και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επέκτεινε την απήχησή του σε τόσους Αμερικανούς χαμηλού ή μέσου εισοδήματος, που ονομάστηκαν «Reagan Democrats».
Χρατς. Επιστροφή στα σημερινά.
