Η Αμερική δεν είναι παίξε γέλασε, «τη βλέπεις πάνω στον χάρτη, τετράγωνα το ένα δίπλα στο άλλο… ένας λαός από άλλους λαούς, ένα καινούργιο χαρμάνι σε σκληρό και μαλακό κουτί, Βορράς και Νότος… πάντα σε μέγεθος κινγκ σάιζ. Όλα μεγάλα».
Από την οικονομική, στρατιωτική, πολιτιστική -την οποία συχνά παραβλέπουμε- δύναμη μέχρι τις ορκωμοσίες των προέδρων, που έχουν κάτι χολιγουντιανό. Και κιτς για τα ευρωπαϊκά γούστα. Είναι, όμως, ολοκληρωμένο κιτς, άρα άποψη ισχυρή.
Υπό κανονικές συνθήκες, η τελετή είναι ευκαιρία για εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανούς από τις τέσσερις γωνίες της χώρας να συρρεύσουν στην Ουάσιγκτον. Φέτος, η ακριβότερη «στέψη» όλων των εποχών έγινε με δριμύ κρύο, αλλά κανείς δεν είπε στη χορογραφία αντίο.
Είναι ένα show τόσο μεγάλο, που το χαζεύεις κι ας μην το ζηλεύεις. Μουσική, επίδειξη, μεγάλες δωρεές, φανταχτερές εμφανίσεις, λειτουργία στην Επισκοπική εκκλησία του Αγίου Ιωάννη με τους μεγιστάνες της τεχνολογίας, παρέλαση, χοροεσπερίδες, με θέμα: «Η διαρκής δημοκρατία μας: Μια συνταγματική υπόσχεση», η προσωπική Βίβλος και η ιστορική από του Λίνκολν την εποχή.
Τόση θρησκεία σε πολιτική διαδικασία; H Αμερική δημιουργήθηκε ως προτεσταντική κοινωνία. (Samuel P. Huntington «Ποιοι είμαστε; H αμερικανική ταυτότητα στην εποχή μας», Αθήνα, Λιβάνης, 2005, σ. 101.) Κάτι είχαμε καταλάβει. Οι Αμερικανοί πρόεδροι επικαλούνται το όνομα του Θεού πιο συχνά από τον μέσο Ευρωπαίο επίσκοπο.
Τόση θρησκεία σε δημοκρατική διαδικασία; Στα κοσμικά ευρωπαϊκά κράτη φαντάζει αλλόκοτο. Αμερικανοί από τον Άρη, Ευρωπαίοι απ’ το φεγγάρι. Στον Μόμπι Ντικ (1851), ο Χέρμαν Μέλβιλ μιλά για τη «δημοκρατική αξιοπρέπεια που πηγάζει από τον ίδιο τον Θεό».
Η νέα θρησκεία της Αμερικής, ο Τραμπ, είναι εδώ και ο προφήτης του, Μασκ, χορηγός. Εξαγγελία σαρωτικών αλλαγών. «Η ολοένα εντονότερη μεταμόρφωσή του σε υπερφυσικό στοιχείο είναι σύμπτωμα των καιρών» (Handelsblatt). Καινούργιο είναι το παλιό.
