Προφανώς και το κυβερνητικό αφήγημα περί μονοψήφιου ποσοστού ανεργίας και ταυτόχρονης αύξησης του μέσου μισθού στα 1.500 ευρώ το 2027, έχει πολιτικά (και εκλογικά) χαρακτηριστικά.
Άλλωστε απευθύνεται σε ένα κοινό που αδημονεί για «θετικές ειδήσεις», μπας και ξεφύγει από το αδιανόητο σπιράλ ακρίβειας, που το ταλαιπωρεί εδώ και μία τριετία, τουλάχιστον. Μόνο που μια μικρή ανάλυση στα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, καταρρίπτει εντελώς τις κυβερνητικές προσδοκίες, μετατρέποντας το «άσπρο» σε «μαύρο».
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Το Ινστιτούτο Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ δημοσίευσε στα μέσα της περασμένης εβδομάδας την ενδιάμεση έκθεσή του για την ελληνική οικονομία.
Το πλέον «ντροπιαστικό» στοιχείο για την σημερινή κυβέρνηση σχετίζεται με την αγοραστική δύναμη των μισθών στην χώρα. Το 2023, το ύψος του μέσου ετήσιου προσαρμοσμένου μισθού πλήρους απασχόλησης ήταν 17.013 ευρώ. Επίδοση που τοποθετεί την Ελλάδα στην τρίτη χειρότερη θέση ανάμεσα στα κράτη – μέλη της ΕΕ. Η χώρα μας είναι η μοναδική στην Ενωμένη Ευρώπη, όπου το συγκεκριμένο μέγεθος είναι μικρότερο από το 2009! Δηλαδή ακόμα, δεν έχουμε καταφέρει να πιάσουμε τα standards των μισθών προ Μνημονίων. Μια μικρή ματιά στο ημερολόγιο, λέει ότι βρισκόμαστε 16 χρόνια μετά, δηλαδή στο 2025, εδώ και μερικές μέρες, σωστά;
Άρα, είναι απόλυτα φυσιολογικό το γεγονός ότι στη σχετική κατάταξη, η Ελλάδα υποχώρησε (σε σχέση με το 2009) από τη 13η στην 24η θέση το 2023. Μάλλον το 2024 η κατάσταση χειροτέρευσε, αλλά αυτό θα το μάθουμε… του χρόνου!
Αυτό όμως που μάθαμε φέτος είναι πως αυτές ακριβώς οι ετήσιες αποδοχές, αν αναχθούν σε όρους αγοραστικής δύναμης (PPS), τότε ανέρχονται σε 21.004 ευρώ, ποσό που είναι το χαμηλότερο μεταξύ των χωρών – μελών της Ενωμένης Ευρώπης. Άρα, είναι τέτοια η επίδραση του πληθωρισμού και της στεγαστικής κρίσης στα ελληνικά νοικοκυριά, που η θλιβερή τελευταία θέση της ΕΕ, μας ανήκει δικαιωματικά. Αλήθεια, συνιστά καταπληκτική αντιστροφή της πραγματικότητας να επιδιώκει η κυβέρνηση να πείσει τους πολίτες ότι η αύξηση του μέσου μισθού θα λύσει το πρόβλημα. Όσο η ακρίβεια κατατρώει της αποδοχές, μοιάζει μάταιο.
Όμως, το ακόμα καλύτερο, το αφήνει η έκθεση για το τέλος: Απώλειες 305 χιλιάδων θέσεων εργασίας διαπιστώνονται σε πρωτογενή και δευτερογενή τομέα από το 2009 έως τις μέρες μας. Δηλαδή, πετύχαμε ως χώρα, μετά από αλλεπάλληλα σκληρά Μνημόνια, να μειώσουμε την αγορά εργασίας τόσο πολύ, με μεγάλους χαμένους τους δύο από τους τρεις τομείς παραγωγής. Κέρδισε ο τριτογενής τομέας 205 χιλιάδες θέσεις, αλλά έχασαν οι άλλοι δύο αισθητά περισσότερες.
Η σύγκριση με το 2009, δημιουργεί ξεκάθαρη μελαγχολία. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση «καλοβλέπει» από τώρα το… 2027. Ξεχνάει όμως ότι μόλις μπήκαμε ημερολογιακά στο 2025.
Το μοντέλο που έχει επιλέξει είναι τόσο θνησιγενές, που δημιουργεί ξεκάθαρους συνειρμούς με το μακρινό 2009. Και τότε, ακολούθησε το 2010 η κατάρρευση της οικονομίας και η χρεοκοπία (κοινωνική, ηθική, πολιτική και οικονομική), για να μην ξεχνιόμαστε.
