Μπορεί να γεμίσει ένας κουμπαράς αν δεν έχει πάτο; Μπορεί να σωθεί ένας ασθενής στον οποίο γίνεται μετάγγιση αν δεν επουλωθούν οι πληγές του; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα προφανής: Όχι! Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για την οικονομική βιωσιμότητα των ισόβιων προγραμμάτων ασφάλισης υγείας, όπως και για τους ασφαλισμένους σε αυτά.
Γιατί, λοιπόν, κυβέρνηση και ασφαλιστική αγορά, από κοντά και ιδιωτικές κλινικές, διασταυρώνουν τα ξίφη τους δημοσίως για ένα πρόβλημα που επί της ουσίας ουδέποτε θα λυθεί, όπως αυτό των υπερβολικών ανατιμήσεων στα ασφάλιστρα υγείας; Ανατιμήσεων που επιβαρύνουν ασφαλιστικά προγράμματα, ο πληθυσμός των οποίων έχει πάψει εδώ και χρόνια να ανανεώνεται και άρα να ενισχύονται η ρευστότητά τους και τα αποθέματά τους με νέες – υγιείς εισπράξεις;
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι λύσεις συνήθως αναζητούνται αλλού, με ιδέες «out of the box», όπως λέγεται και στα νεοελληνικά.
Για παράδειγμα, γιατί να μην εξεταστεί η δημιουργία ενός «οχήματος διαφυγής» ή ενός «οχήματος διάσωσης», το οποίο θα συγκεντρώσει όλα τα ισόβια ασφαλιστήρια και μέσα από συγκεκριμένες πηγές χρηματοδότησης θα συντηρηθεί στο διηνεκές -μέχρι να «φύγει» και ο τελευταίος ασφαλισμένος; Γιατί να μη συγκροτηθεί μία ΣΔΙΤ και κάθε ανάγκη έκτακτης κεφαλαιακής «ένεσης» να καλύπτεται από κοινοτικά προγράμματα; Για παράδειγμα, όπως κάνουμε χρήση κοινοτικών κονδυλίων για τα απογευματινά χειρουργεία, ίσως θα μπορούσαμε να πράξουμε ανάλογα και για την οικονομική βιωσιμότητα των ισόβιων ασφαλιστηρίων υγείας.
Εφόσον χρηματοδοτούνται σήμερα οι αγορές πράσινων θερμοσιφώνων και αλουμινένιων πορτο-παραθύρων, γιατί να μην ισχύσει κάτι ανάλογο και για τις θεραπείες περιστατικών καρκίνου, εγκεφαλικών ή καρδιακών νοσημάτων; Γιατί η πολιτεία δεν αποφασίζει να θεραπεύσει τη χρόνια αυτή στρέβλωση της αγοράς, αλλάζοντας τους όρους του παιχνιδιού; Μόνο μια «exit strategy» θα μπορούσε να δώσει διέξοδο στο αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει ασφαλιστικές εταιρείες, ιδιωτικές κλινικές και ασφαλισμένοι. Όσο για τα μέτρα που λαμβάνονται, προφανώς θα ενισχύσουν τη διαφάνεια και θα τονώσουν τον ανταγωνισμό στις δύο εμπλεκόμενες αγορές, όμως το πρόβλημα του υψηλού κόστους συντήρησης των ασφαλιστηρίων μακράς διάρκειας θα παραμένει ισόβιο…
