«Ναι, είναι διακοσμητικός ο ρόλος σε πάρα πολλά. Αλλά έστω και διακοσμητικός, δεν παύει να είναι ρόλος. Εξαρτάται πώς θα τον παίξει κανείς. Είναι σαν τον οργανοπαίχτη του ακορντεόν, που τεντώνει ή κλείνει το ακορντεόν κατά βούληση, αρκεί να αποδώσει σωστά τους ήχους».
Ο Κωστής Στεφανόπουλος στις δύο συνεχόμενες θητείες του στην Προεδρία της Δημοκρατίας (1995-2005) απέδωσε σωστά τους ήχους, με κορυφαία στιγμή την ομιλία του στις 19 Νοεμβρίου 1999 στο δείπνο προς τιμήν του προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον.
Ναι, «η Ιστορία δείχνει ότι τα πρόσωπα είναι εκείνα που τελικά δίνουν αξία στους θεσμούς», όπως είπε ο πρωθυπουργός, αλλά όταν οι θεσμοί είναι ψιλοαδειανοί από αρμοδιότητες, τότε ισχυροποιείται ο ρόλος του προσώπου, που μπορεί να κάνει τη διαφορά για καλό ή για κακό. Δρα όπως ο ποταμός με την κοίτη.
Ναι, δεν υπάρχουν περιθώρια ενεργείας σε πάρα πολλά, άρα δεν υπάρχουν και μεγάλα περιθώρια αποτυχίας, όμως οι μέρες δεν κυλούν ασήμαντες στην Προεδρία. Εξαρτάται πώς θα παίξει κανείς τον ρόλο, διατηρώντας το δικαίωμα της ουσιαστικής παρέμβασης, χωρίς να παραβιάζει τις διατάξεις του Συντάγματος.
Αλλού είναι η ουσία του δράματος στο ζεύγος «θεσμοί και πρόσωπα». Πώς να το πω; Οι θεσμοί δεν είναι απρόσωποι, αλλά ταυτόχρονα οι θεσμοί δεν είναι τα πρόσωπα, όπως οι λέξεις δεν είναι τα πράγματα, τα ονόματα δεν είναι τα νοήματα. Πόση σοφία περιέχει το όνομα θα φανεί στα επερχόμενα.
Το όνομα προφανώς έχει σημασία, είναι φορέας μηνύματος, το οποίο, όμως, αναλύεται διαφορετικά τη στιγμή της κατονομαστικής πράξης, απ’ ό,τι τη στιγμή της πρόσληψης.
Μέσα σε ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον, μέσα στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, αποκτά άλλη σημασία, η οποία άλλοτε σφραγίζει και άλλοτε ανατρέπει τη σημασία που φέρει το όνομα τη στιγμή της ονοματοθεσίας.
