Ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) εδώ και 15 χρόνια βάλλεται, ορισμένες φορές σκληρά και άδικα.
Ο ρόλος του (θα έπρεπε να) είναι συγκεκριμένος: Όταν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες διαπραγματεύονται αλλά δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μια συλλογική σύμβαση, τότε η υπόθεση μεταφέρεται στον ΟΜΕΔ και η απόφαση λαμβάνεται από εκείνον.
Μια απόφαση που (θα έπρεπε να) είναι αποδεκτή από όλα τα μέρη, από όλες τις επιχειρήσεις και να ελέγχεται η εφαρμογή της, αυτοστιγμεί. Έτσι, η αγορά έχει κανόνες και όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτήν (εργαζόμενοι που λαμβάνουν μισθό και εργοδότες που επιδιώκουν το μέγιστο δυνατό κέρδος) νιώθουν ασφαλείς και ασχολούνται με τον βασικό τους στόχο: Την βελτίωση του παραγόμενου προϊόντος τους, ώστε να αυξήσουν τα κέρδη τους. Έτσι, εδραιώνεται η ανάπτυξη της οικονομίας στη χώρα και όλοι (εργαζόμενοι και εργοδότες), λαμβάνουν ένα δίκαιο μερίδιο από τα κέρδη.
Τι συμβαίνει από όλα τα ανωτέρω; Ελάχιστα έως τίποτα!
Ο ΟΜΕΔ έχει δεχτεί (ήδη από τα χρόνια των Μνημονίων) αλλεπάλληλα χτυπήματα. Με νομοθετικές παρεμβάσεις τίθεται υπό αίρεση και κρίση, ακόμα και αυτή η μονομερής προσφυγή στον Οργανισμό, για να επέλθει η διαιτησία. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που κάτι τέτοιο καταστεί εφικτό, τότε πάλι υπάρχει το εμπόδιο της «υποχρεωτικότητας»: Για να μπορεί μια ΣΣΕ να επεκταθεί στο σύνολο των επιχειρήσεων ενός κλάδου, πρέπει να μπορεί να αποδειχτεί ότι όσες βρίσκονται εντός του Σωματείου τους, καλύπτουν πάνω από το 50% των εργαζομένων στον τομέα τους. Όταν αυτό δεν μπορεί να αποδειχτεί, ή όταν καθυστερεί να αποδειχτεί, τότε η Σύμβαση δεν επεκτείνεται. Έτσι, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν με τους όρους του βασικού μισθού ή στην καλύτερη περίπτωση με τους όρους που καθορίζει ο εκάστοτε εργοδότης, μετά από διαπραγματεύσεις «κατά μόνας». Σας θυμίζει κάτι αυτό;
Η αγορά εργασίας υποφέρει από τέτοιες διαδικασίες «αυτορύθμισης», Το παραμύθι με το λύκο και τα πρόβατα το ξέρουν πολύ καλά τα μικρά παιδάκια. Δεν χρειάζεται εμείς να το θυμίσουμε.
Μικρή λεπτομέρεια: Ο ΟΜΕΔ απαρτίζεται από εκπροσώπους εργοδοτών και εργαζομένων. Βάσει νόμου, για να παρθεί κάποια απόφαση για την λειτουργία του, πρέπει να υπάρχει ομοφωνία. Όταν λοιπόν δεν συμφωνούν όλες οι πλευρές για να ανανεωθούν οι συμβάσεις όσων συμμετείχαν σε διαδικασίες διαιτησίας και μεσολάβησης, ο ΟΜΕΔ περνάει κρίση. Ακόμα χειρότερα, αν κάτι τέτοιο συμβεί και με την ανανέωση της θητείας του προέδρου του, που λήγει σε λίγες μέρες. Ή ακόμα και με την επιλογή νέου προσώπου για την ίδια θέση. Χωρίς ομοφωνία, απόφαση δεν λαμβάνεται. Άρα η κρίση διογκώνεται.
Μόνο που με αυτή την πολύ ωραία «ντρίμπλα», που επιλέγουν συγκεκριμένοι εκπρόσωποι στον ΟΜΕΔ, κρύβεται ο κίνδυνος για «αυτογκόλ»: Ο κατώτατος μισθός, βάσει της πρόσφατης νομοθεσίας και η διαδικασία αναπροσαρμογής του (αύξηση το λένε στους χώρους εργασίας), ξεκινάει από τον ΟΜΕΔ! Η σχετική εισήγηση προς τους Φορείς για να υποβάλλουν τις εκθέσεις τους, υποβάλλεται από τον ΟΜΕΔ. Το τελικό πόρισμα παραδίδεται στον ΟΜΕΔ. Ο (εκάστοτε) πρόεδρός του είναι ταυτόχρονα και επικεφαλής της Επιτροπής Διαμεσολάβησης, που συστήνεται για να καθορίσει το επίπεδο του νέου κατώτατου μισθού.
Αυτό λέει ο νέος Νόμος. Τώρα για να εφαρμοστεί και πρακτικά πρέπει να εκδοθούν ορισμένες Υπουργικές Αποφάσεις. Αν αυτό δεν συμβεί τότε διατηρείται η προηγούμενη κατάσταση και γλιτώνουν κάποιοι το «αυτογκόλ». Τους μένει μόνο η «ντρίμπλα»…
