Η Ευρώπη φαντάζει ακυβέρνητο καράβι. Δείχνει να ταξιδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Αστάθεια, αβεβαιότητα, πολιτικοί κλυδωνισμοί, οικονομικές απειλές, μειωμένη ανταγωνιστικότητα, τεχνολογική υστέρηση καθιστούν την ευρωπαϊκή οικογένεια ευάλωτη. Κι όλα αυτά σε μία εποχή που ενώ υπάρχουν και λειτουργούν στο ακέραιο τεχνολογίες οι οποίες ενισχύουν την παγκοσμιοποίηση των αγορών, η εσωστρέφεια και ο προστατευτισμός αποδομούν το σχετικό αφήγημα, με σοβαρότατες επιπτώσεις για την Ε.Ε. Η Ευρώπη περιθωριοποιείται επιταχυνόμενα, ας το αποδεχθούμε.
Κι ενώ η τάση αυτή θα έπρεπε να αναστραφεί με… συνοπτικές διαδικασίες, κανείς εκ των Ευρωπαίων ηγετών δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει με ασφάλεια πόσο θα διαρκέσει, με τι ταχύτητα θα εξελιχθεί, πότε θα κλείσει τον κύκλο της και με ποιες συνέπειες για την ευρωπαϊκή οικονομία;
Οι άμυνες που βγάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση στις βολές που δέχεται -κυρίως από τις ΗΠΑ- προέρχονται από μεμονωμένες δυνάμεις και όχι κεντρικά, όπως θα ανέμενε ο Ευρωπαίος πολίτης.
Ο κόσμος δείχνει να αλλάζει ταχύτατα σε όλα τα πεδία: της παραγωγής, της ενέργειας, της τεχνολογίας, της πολιτικής και ιδιαίτερα των social media – που δεν αποκλείεται να αποτελέσουν τον δούρειο ίππο για δραματικές ανατροπές και στις κοινωνίες. Σε όλα αυτά ουσιαστικές απαντήσεις, παρεμβάσεις, αντιδράσεις, πολιτικές εκφρασμένες κεντρικά από την Ευρώπη δεν υπάρχουν. Από τα έως τώρα δείγματα γραφής είναι βέβαιο ότι θα επέλθουν ανατροπές. Πόσο έτοιμοι είμαστε να τις αντιμετωπίσουμε ή -το χειρότερο- να τις αφομοιώσουμε και με τι συνέπειες για τις επόμενες γενιές; Ίσως και για τη δική μας;
