Υπάρχουν καθηγητές και «καθηγητές». Είναι εκείνοι που τιμούν το λειτούργημα που ασκούν, που αφήνουν ανεξίτηλο το στίγμα τους, που δεν τους απασχολεί η υστεροφημία τους και δικαιώνονται γι’ αυτό. Είναι και οι άλλοι που απλώς φέρουν τον τίτλο.
Ο Νίκος Τεμπονέρας ήταν Καθηγητής με το «Κ» κεφαλαίο. Στήριξε τη δημόσια παιδεία, το δημόσιο σχολείο και θυσιάστηκε γι’ αυτό. Δολοφονήθηκε πριν από 34 χρόνια σαν χθες, 8 Ιανουαρίου 1991 στην Πάτρα από τον Γιάννη Καλαμπόκα, στέλεχος της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας. Σε μια εποχή όπου τα ζητήματα της εκπαίδευσης, με κυβέρνηση ΝΔ, είχαν διχάσει τη χώρα, ήρθε εκείνη η δολοφονία να χαράξει μια ολόκληρη εποχή. Το όνομά του, έγινε σύνθημα στα χείλη δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών από τότε μέχρι σήμερα, που τον έχουν τοποθετήσει σε ένα «κλειστό κλαμπ», σχεδόν ιερό, παρέα με τον Πέτρουλα και με τον Λαμπράκη! Τέτοιες… δάφνες επιφύλασσε η Ιστορία για τον αδικοχαμένο Καθηγητή. Τεράστια η παρακαταθήκη του.
Αύριο, κηδεύεται ένας πρώην πρωθυπουργός, ο Κώστας Σημίτης. Το προσωνύμιό του, στα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του ήταν «καθηγητής». Προφανώς, η Ιστορία θα τον κρίνει (ίσως και να το έχει κάνει ήδη), για τα πεπραγμένα του, ως πρωθυπουργός της χώρας (1996 – 2004) και όχι για τις επιδόσεις του «από έδρας». Αυτό μάλλον θα του μείνει ως παρατσούκλι, ίσως και με λίγο υποτιμητική χροιά.
Βλέπετε, η παντοδυναμία της εξουσίας, είναι εφήμερη. Δεν διαρκεί για πάντα. Ξεχνιέται γρήγορα. Η εξουσία, άλλωστε έχει και αυτή την ιδιότητα: Ξεγλιστράει και αλλάζει χέρια, ορισμένες φορές, πολύ γρήγορα.
Έτσι, ο Κώστας Σημίτης, στα 20 χρόνια που πέρασαν από την δική του πρωθυπουργία, μάλλον πέρασε απαρατήρητος. Επιδίωξε ορισμένες παρεμβάσεις, αλλά σίγουρα δεν είχε εκείνο το «πολιτικό ανάστημα» για να προκαλέσει ντόρο γύρω από το όνομά του. Μικρές αναταράξεις, στην καλύτερη περίπτωση.
Ο Νίκος Τεμπονέρας, εδώ και 34 χρόνια, προφανώς και δεν έχει την πρακτική δυνατότητα να παρεμβαίνει στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Του στέρησαν δια της βίας, ένα τέτοιο προνόμιο. Αυτός όμως, κατάφερε κάτι πολύ μεγαλύτερο: Πέτυχε να γίνει το όνομά του, συνώνυμο αντίστασης, πάλης και δυναμισμού των απλών πολιτών. Των μαθητών, των φοιτητών, των εργαζομένων, όλων εκείνων που νιώθουν ότι αδικούνται από ένα σύστημα βαρύ και ασήκωτο. Από ένα σύστημα, που υπηρέτησε με μεγάλη προσήλωση και ίσως να συνέβαλε στην καλύτερη εδραίωσή του, ένας άλλος «καθηγητής»: Ο Κώστας Σημίτης.
Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές και ίσως σε αυτούς να ανήκει και ο πρώην πρωθυπουργός. Κάποιες φορές, όμως, η Ιστορία ξέρει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Λίγες, είναι αλήθεια, λειτουργεί ακόμα και ως τιμωρός και εκδικείται. Σίγουρα όμως, δεν ξεγελιέται από Επικήδειους και από επικοινωνιακά φτιασιδώματα. Και αποδίδει, ακόμα και με καθυστέρηση, Δικαιοσύνη.
