«Εδώ δεν έχουμε αριστερούς ή δεξιούς προέδρους. Έχουμε προέδρους με υψηλές τιμές πετρελαίου και προέδρους με χαμηλές τιμές πετρελαίου. Οι πρώτοι είναι πανίσχυροι, οι δεύτεροι μισητοί».
Η διαπίστωση ανήκει σε νεαρό, αντικαθεστωτικό πολιτικό από τη Βενεζουέλα (οικονομία που εξαρτάται από τις εξαγωγές πετρελαίου), σε συζήτηση που είχε με τον φίλο και καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης, Άγγελο Χρυσόγελο. Το αντίστοιχο για μία καταναλώτρια και όχι παραγωγό χώρα θα ήταν το «έχουμε προέδρους με υψηλές και χαμηλές τιμές βενζίνης. Οι πρώτοι μισητοί, οι δεύτεροι πανίσχυροι».
Σε αναπτυσσόμενες χώρες αντιλαμβάνεται βεβαίως κανείς γιατί οι ηγέτες διαχρονικά κρίνονται από το πόσο χρήμα (είναι τυχεροί) να έχουν στη διάθεσή τους να μοιράσουν. Τι συμβαίνει όμως στον ανεπτυγμένο κόσμο; Υπάρχουν άραγε σήμερα «αριστεροί και δεξιοί» για τους ψηφοφόρους; Μήπως τελικά για μία μεγάλη μερίδα ο διαχωρισμός έχει αλλάξει μεταξύ εκείνων που αντιλαμβάνονται εγκαίρως φόβους, προβληματισμούς, προσδοκίες της εργατικής και μεσαίας τάξης (ανεξάρτητα από την ετικέτα που φέρουν) και εκείνων που αδυνατούν;
Η νέα πραγματικότητα στην πολιτική
Το προφίλ αριστερών, κεντρώων, δεξιών και ακροδεξιών κομμάτων έχει άλλωστε μεταλλαχθεί, όπως και το κοινό στο οποίο απευθύνονται, οι «δεξαμενές» από τις οποίες αντλούν ψήφους. Για την ακροδεξιά ειδικά το λίφτινγκ είναι ολικό.
Στη Γερμανία η ηγέτιδα του AfD, Άλις Βάιντελ, έχει υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης με μία γυναίκα με ρίζες από τη Σρι Λάνκα. Αυτό δεν την εμποδίζει να υπόσχεται ότι θα υπερασπιστεί την «παραδοσιακή οικογένεια» και θα βάλει τέλος στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Είναι άλλωστε η δέσμευσή της να ανακόψει το κύμα των λουκέτων στη βιομηχανία εκείνη που μάλλον βαρύνει περισσότερο στη ζυγαριά των πολιτών.
Πολλοί από όσους στρέφονται στο AfD (ή αντίστοιχα στην Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν στη Γαλλία), δεν το κάνουν επειδή είναι ακροδεξιό κόμμα (ή επειδή απορρίπτουν τον χαρακτηρισμό αυτό). To αντιμετωπίζουν ως την πολιτική δύναμη, που θέτει στην ατζέντα τα ζητήματα, τα οποία τους απασχολούν, την ώρα που η πολιτική ελίτ κατηγορείται ότι έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα.
Το είδαμε και στις ΗΠΑ. Ο Ντόναλντ Τραμπ με την πιο σκληρή αντι- μεταναστευτική ρητορική κέρδισε την ψήφο των Λατίνων και ενίσχυσε αισθητά την απήχησή του σε μαύρους και γυναίκες. Γιατί γύρισαν ξαφνικά οι ομάδες αυτές την πλάτη στους Δημοκρατικούς; Γιατί όταν έφτασαν στην κάλπη, δεν έδωσαν την ψήφο τους σε «αριστερό» ή «δεξιό». Ψήφισαν με βάση ποιος τους έπεισε ότι θα προσφέρει οικονομική και όχι μόνο ασφάλεια.
Το εάν θα δικαιωθούν, είναι άλλη ιστορία.
