Δεν υπνωτίζομαι από τα θυμιάματα του ποιμνίου του. Άλλωστε κάποιους απ’ αυτούς τους γνώρισα μικρούς και είδα πώς γιγαντώθηκαν σε καιρούς εκσυχρονιστικούς, πώς εκμεταλλεύτηκαν τη διακυβέρνησή του ως μέσο ιδιωτικού πλουτισμού και τον αντάμειψαν τοποθετώντας τον στους υπεράνω πολιτικού καταλογισμού.
Δεν καταδέχομαι, όμως, και τους προσωποφάγους, τους εκμηδενιστές, τους μικρόψυχους. Ακόμη κι αν ο εκλιπών είχε στοιχεία και εμπαθούς προσωπικότητας. Καρατσεκαρισμένο. Το «Μαλβίνα Hostess» δεν είναι ξεχασμένο.
Τότε, είχα την απορία γιατί ένας Αθηναίος αστός, καθηγητής, εκλεπτυσμένος, επίμονος οργανωτικός, ορθολογιστής με διακριτές ιδέες για την πολιτική, γιατί ο πρωθυπουργός της στοχοπροσήλωσης στο μεγάλο, την είσοδο στην ΟΝΕ, γιατί ο ίδιος ή το στενό του περιβάλλον, ασχολούνταν με μια σατιρική εκπομπή. Δεν ήταν μόνο αυτή η προσπάθεια ελέγχου της κριτικής. Από ένα σημείο και μετά δεν χρειαζόταν πλέον υπόδειξη ή σύσταση. Η εμπλοκή των μεγαλύτερων επιχειρηματικών ομίλων στο εγχείρημα του εκσυγχρονισμού οδήγησε σε έναν σημιτισμό του καταναγκασμού.
Τότε είχα την απορία, σήμερα διαβάζω μια υποσημείωση της μικροϊστορίας. Ένας άνθρωπος κάθε άλλο παρά χαρισματικός, που δεν διέθετε, ούτε υποδυόταν κανενός είδους λαϊκότητα, δεν έριχνε στο «Περιβόλι του Ουρανού» γυροβολιές, στο σινεμά, το θέατρο και τα διαβάσματα είχε αναφορές, ένα πρόσωπο μετρημένο, χαμηλότονο, ανιαρό κατά πολλούς, με σημειώσεις, διαγράμματα και μπλοκάκι, ένας πολιτικός που δεν ερωτευτήκαμε, με προξενιό δεθήκαμε, να γεννά τέτοια πάθη, να τροφοδοτεί εντάσεις. Ένθερμοι θαυμαστές μέχρι τη μητσοτακική Νέα Δημοκρατία, που υποδέχτηκε το σημιτικό ΠΑΣΟΚ με τόλμη και γοητεία, αλλά και φανατικοί αντίπαλοι, μαυρόψυχοι, που πανηγύρισαν για το αναπόφευκτο.
Ο συρταρωτός εκλιπών, που επί δικτατορίας έβαζε βόμβες -τι σύνθεση στην αντίθεση!- ανήκει στην Ιστορία. Το αποτύπωμά του στη χώρα υπερβαίνει την οκταετή (+2 μήνες) παραμονή του στην εξουσία. Στέκω στην προσωπική του πορεία, με μία σύντροφο ζωής, και στην έξοδό του από τη Γη, όπως πεθαίνουν οι τυχεροί.
