Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που απ’ αυτήν τη στήλη είχαμε επισημάνει μια θετική αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας των διεθνών κεφαλαιαγορών. Μια αλλαγή που εν μέρει σηματοδοτούσε την επιστροφή στους παλιούς κανόνες της αγοράς. Ή, μάλλον, την αποκατάσταση κάποιων ισορροπιών που είχαν χαθεί μετά την κρίση της Lehman. Πιο συγκεκριμένα, της πλήρους απορρύθμισης στη σχέση μεταξύ μετοχών και ομολόγων. Πράγματι, φαίνεται πως η αγορά έχει αρχίσει πλέον να εστιάζει στα κρατικά ομόλογα ως βασικό δείκτη της κατεύθυνσης των μακροοικονομικών μεγεθών, θέση που κατείχε μέχρι το 2008 όταν άρχισε η κρίση των subprimes.
Σήμερα, λοιπόν, και παρά το γεγονός πως η παγκόσμια αγορά γίνεται περισσότερο ψηφιακή (με την είσοδο των κρυπτονομισμάτων), με το χρηματιστηριακό ράλι να συνεχίζεται ασταμάτητο -παρά τις γεωπολιτικές αναταραχές και τους φόβους περί γενικευμένου εμπορικού πολέμου-, οι αναλυτές εστιάζουν στην πορεία των ομολογιακών τιμών και των αποδόσεων προκειμένου να «διαβάσουν» τις τάσεις της οικονομίας και κατ’ επέκταση των μετοχών για το 2025. Στο ερώτημα κατά πόσον το νέο έτος θα φέρει τη διόρθωση ή αν βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας έκρηξης της παραγωγικότητας λόγω της τεχνητής νοημοσύνης και των νέων πολιτικών Τραμπ, η απάντηση αναζητείται πια στις αγορές ομολόγων. Τα κρατικά χρεόγραφα κινούνται πλέον με ρυθμούς που καθιστούν πιο εύκολη την πρόβλεψη για το ποια θα είναι η κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής, της οικονομίας και των αγορών γενικότερα.
Έχοντας περάσει 15 χρόνια από την κρίση των ομολόγων, η παγκόσμια αγορά φαίνεται πως έχει ξορκίσει το κακό προηγούμενο και επιστρέφει -ένα μέρος της- σε πιο παραδοσιακές μεθόδους ανάλυσης των χρηματιστηριακών τάσεων.
