Οι πρωτιές κερδίζονται με κόπο και θυσίες κι όταν προέρχονται από μαθητές ή φοιτητές, είναι διπλά καλοδεχούμενες. Όπως, για παράδειγμα, η δεύτερη θέση που κατέκτησε η ελληνική μαθητική ομάδα bitLab, από την Καλαμάτα, στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής, εξασφαλίζοντας παράλληλα το χρυσό μετάλλιο στην Ευρώπη.
Ανάλογες διακρίσεις έχουν κερδίσει τα τελευταία χρόνια κι άλλες ελληνικές ομάδες νέων, συμμετέχοντας σε παγκόσμιες διοργανώσεις τεχνολογίας, φυσικής και μαθηματικών, με μοναδικό τους «όπλο» το υψηλό επίπεδο γνώσεων, που στις περισσότερες των περιπτώσεων τούς προσφέρθηκε από σχολεία του δημόσιου τομέα.
Οι σπουδαίοι αυτοί νέοι αποτελούν λαμπρά παραδείγματα για τους συνομηλίκους τους. Καταδεικνύουν την αγάπη τους για τις θετικές επιστήμες και τις σύγχρονες τεχνολογίες, τα δίνουν όλα για τη γνώση, ξέρουν πώς να ξεχωρίζουν επενδύοντας στο μέλλον. Κάποιοι εξ αυτών, αύριο μεθαύριο, θα οδηγήσουν την αγορά στην ψηφιακή μετάβαση, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα παραμείνουν στην Ελλάδα.
Διότι είναι γνωστό ότι όσοι ξεχωρίζουν σε αυτήν τη χώρα συνήθως χάνονται, άλλοι για ένα πρώτο πτυχίο στο εξωτερικό κι άλλοι -έχοντας πρώτα διαπρέψει στα ελληνικά πανεπιστήμια- για ένα μεταπτυχιακό ή και διδακτορικό τίτλο εκτός συνόρων. Στην πλειονότητά τους είναι αυτοί που τελικά παραμένουν εκτός, αντιλαμβανόμενοι ότι οι πραγματικές ευκαιρίες προσφέρονται όπου αναγνωρίζονται οι γνώσεις και όχι οι συστάσεις, η εμπειρία και όχι το βύσμα, όπου οι νέοι επιστήμονες επιβραβεύονται οικονομικά από την αγορά.
Πόσο εύκολο είναι γι’ αυτούς τους νέους να επιστρέψουν στην Ελλάδα; Σε μια χώρα που, επί δεκαετίες, επιμένει να ασχολείται μόνο με τον κατώτατο μισθό, που αγνοεί την αξία των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που υπερφορολογεί δίχως ανταποδοτικότητα, που χρεώνει εισφορές και «ξεχνά» τις συντάξεις, που αναπτύσσει μονοπώλια και ολιγοπώλια…
