Το ότι ο Ντόναλντ Τραμπ διορίζει πρέσβη στη Γαλλία τον ένα συμπέθερό του (πεθερό της Ιβάνκα) και ειδικό σύμβουλό του για τη Μέση Ανατολή τον δεύτερο συμπέθερο (πεθερό της Τίφανι) μπορεί και να είναι θέμα αξιακό: Η ανάδειξη του θεσμού της οικογένειας, και γενικώς των παραδοσιακών θεσμών και αξιών, αποτελεί ταυτοτικό στοιχείο του τραμπισμού.
Το ότι επίσης στέλνει ως πρέσβη στην Αθήνα την πρώην σύντροφο του υιού του μπορεί να εντάσσεται στην ίδια κοσμοθεωρία. Όποιος υπήρξε κάποτε «οικογένεια» παραμένει πάντα «οικογένεια». Στις family business άλλωστε κάποιες αξίες υπερβαίνουν τα όρια ενός πολιτισμένου χωρισμού.
Το ότι η νέα πρέσβης στην Αθήνα (εάν και εφόσον πάρει το πράσινο φως από το Κογκρέσο) είχε παλαιότερα μια κάπως υποτιμητική άποψη για τους Έλληνες θα μπορούσε ίσως να είναι ζήτημα. Όχι για τον Ντόναλντ Τραμπ – εκείνος τα έχει λύσει προ πολλού αυτά. Η αλλαγή θέσεων και η πολιτική ευελιξία δεν είναι θέμα συνέπειας, είναι θέμα επωφελούς συνδιαλλαγής. Εξ ου και κάνει αντιπρόεδρό του τον άνθρωπο που κάποτε τον αποκαλούσε «Χίτλερ».
Θα μπορούσε, υπό άλλες συνθήκες, να είναι ζήτημα για την ελληνική πλευρά. Αλλά κι αυτά είναι πια λυμένα. Αφενός διότι «άλλο ήταν το 2015 κι άλλο το 2025» όπως λέει η κυβέρνηση και, αφετέρου, διότι προ πολλού και διακομματικά ο Λευκός Οίκος έχει δείξει ότι η εν Ελλάδι υψηλή διπλωματική εκπροσώπηση δεν είναι στις προτεραιότητές του.
Επιπλέον, η Κίμπερλι αγαπάει πολύ (σταθερά κα διαχρονικά) το ελληνικό γιαούρτι και τα εγχώρια media διψούν για εξωτικές βραδιές στο Jefferson House. Εν ολίγοις η «διπλωματία lifestyle» μπορεί και να είναι μια πολύ βολική συνθήκη και για την Ουάσιγκτον και για την Αθήνα σε καιρούς παράξενους και δύσβατους…
