Όταν μια ποδοσφαιρική ομάδα βρίσκεται επί μακρόν υπό την πίεση των αντιπάλων, όσο ψύχραιμη και να είναι, όσο περνά η ώρα αρχίζει και αντιδρά με νευρικότητα στις κινήσεις της.
Το ίδιο έχει πάθει το οικονομικό επιτελείο και ευρύτερα η κυβέρνηση με την ακρίβεια που δεν λέει να κοπάσει, παρά τα «καλάθια» και τις άτυπες «διατιμήσεις» που μπαίνουν στα περιθώρια κέρδους.
Προκειμένου να αντεπεξέλθει επικοινωνιακά, η κυβέρνηση τη μια υποστηρίζει ότι για την ακρίβεια φταίει το ελαιόλαδο, την άλλη ότι φταίνε τα ενοίκια – αλλά όχι τα τρόφιμα, στα οποία «έχει ανακοπεί ο ρυθμός ανατίμησης».
Τα ενοίκια αποτελούν πράγματι οξύ πρόβλημα και η πρόσφατη «διαδήλωση» υποψηφίων ενοικιαστών μπροστά από διαμέρισμα που βγήκε προς εκμίσθωση δεν αποτελεί τιμή για μια χώρα υπό ανάπτυξη. Πρόβλημα επίσης υπάρχει ευρύτερα στις υπηρεσίες, το κόστος των οποίων αυξάνεται, με βασική αιτία το ενεργειακό.
Πέραν των υπηρεσιών όμως, η κατάσταση στα τρόφιμα δεν είναι καθόλου ειδυλλιακή, όπως θέλουν να την εμφανίζουν οι αρμόδιοι (και μη) υπουργοί. Ας δούμε γιατί.
Τον περασμένο Νοέμβριο, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, η αύξηση του δείκτη διατροφής επιβραδύνθηκε στο 0,6% και ο σχετικός δείκτης ανήλθε στις 130,94 μονάδες. Το έτος 2020 και στις αρχές του 2021, ο δείκτης των τροφίμων κινούνταν πέριξ των 100 μονάδων και έτσι εύκολα σήμερα διαπιστώνουμε ότι έχει αυξηθεί κατά 30%. Σήμερα, τι συμβαίνει; Εξακολουθεί να αυξάνεται, έστω και λίγο.
Τα νοικοκυριά, δηλαδή, έχουν υποστεί ανατιμήσεις των τροφίμων άνω του 30% τα τελευταία χρόνια και κάθε επιπλέον αύξηση, όσο μικρή και αν είναι, προστίθεται στο +30%.
Κατά την ίδια περίοδο, τα εισοδήματα των νοικοκυριών παρέμειναν παγωμένα (πλην κατώτατου μισθού και συντάξεων) και έτσι ο μέσος όρος είναι στις τελευταίες θέσεις της Ε.Ε.
Για τους λόγους αυτούς, δεν αρμόζουν πανηγυρισμοί για τις πληθωριστικές εξελίξεις και φρόνιμο είναι να διαφυλαχθούν για την περίοδο κατά την οποία θα ξεκινήσει η μείωση των τιμών των τροφίμων. Αν ποτέ έρθει.
