Την έννοια του think tank, της «δεξαμενής σκέψης», συνήθως τη συναντάμε στον χώρο του επιχειρείν ή και ευρύτερα στο πεδίο της οικονομίας ή και της πολιτικής. Ανάλογες ομάδες συγκροτούν ενίοτε και οι θεσμικοί φορείς, όπως και οι πολίτες, ποτέ όμως τα κόμματα, διότι ως γνωστόν στην Ελλάδα κάθε πολιτικό κόμμα διεκδικεί το αλάνθαστο επί όλων των θεμάτων, οπότε ποιος ο λόγος για… άσκοπες πρωτοβουλίες;
Στην Ελλάδα τα κόμματα έχουν μάθει να διαφωνούν ακόμα και για το αυτονόητο. Έχουν μάθει να βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος.
Εξάλλου, είναι στο χούι μας να φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς. Μας έγινε βίωμα να προτιμάμε τη μιζέρια, την γκρίνια, την αποτυχία, τα αδιέξοδα, την κωλυσιεργία κι όχι να κυνηγάμε τη σωστή και λογική λύση, ένα εφικτό, ένα χειροπιαστό αποτέλεσμα.
Προτιμάμε να ακουγόμαστε, κι ας μη μας ακούνε.
Τις «δεξαμενές σκέψης» τις πρωτοσυναντάμε στις ΗΠΑ το 1959. Βέβαια, στην Ελλάδα τις ανακαλύψαμε πολύ αργότερα, αλλά ακόμη και μέχρι σήμερα «δεξαμενές σκέψης» μεταξύ κομμάτων δεν είδαμε και προφανώς δεν θα δούμε ποτέ, διότι η κουλτούρα των πολιτικών δεν αφήνει ανάλογα περιθώρια.
Και… τι δηλαδή; Να πέσουν τα «κάστρα» της αριστεράς και της δεξιάς, του σοσιαλισμού;
Σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει ομόνοια εντός των κομμάτων, θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν διακομματικές «δεξαμενές σκέψης»;
Πολιτικές συμπράξεις συναντάμε μόνο για τη συγκρότηση κυβερνήσεων, για τη συμμετοχή στην εξουσία, ακόμη κι αν πρόκειται να εφαρμοστούν μνημόνια, να ληφθούν αντιλαϊκά μέτρα, να αρνηθούν κάποιοι τα πολιτικά τους «πιστεύω», να ρίξουν τα κομματικά τους «κάστρα». Τότε ναι, βρίσκεται χώρος για «δεξαμενές»…
