«Η υποστήριξη στην Ουκρανία πρέπει να συνεχιστεί», υπογράμμισε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, στις κοινές του δηλώσεις με τον νέο γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, Mαρκ Ρούτε.
Ο γ.γ. της Συμμαχίας τόνισε μάλιστα τη συνεισφορά της Ελλάδας στην εκπαίδευση Ουκρανών πιλότων μαχητικών αεροσκαφών F-16.
Τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός Εξωτερικών, Γ. Γεραπετρίτης, που συνομίλησε τηλεφωνικά με τον Ουκρανό ομόλογό του, τονίζοντας ότι συμφωνήθηκε «η επέκταση της διμερούς συνεργασίας και βοήθειας».
Αναμφίβολα η Ελλάδα πρέπει να «στέκεται σταθερά στο πλευρό των αμυνόμενων Ουκρανών».
Αλλά και στις δύο περιπτώσεις δεν ακούστηκε από τα πιο επίσημα ελληνικά χείλη η ανάγκη για εξεύρεση μιας ειρηνικής λύσης. Μιας προσπάθειας ειρήνευσης σε αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο, που μπορεί να οδηγηθεί ακόμη και σε πυρηνικό όλεθρο.
Θα ήταν μια «δίκαιη ειρήνη»; Όχι, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ουκρανία έχει δεχθεί επίθεση.
Αλλά ακόμη και ο Ζελένσκι προτείνει τώρα ειρήνη με εδαφικές παραχωρήσεις στη Ρωσία.
Το ίδιο το Κίεβο πλέον θέλει να βρεθεί ένας τρόπος να σταματήσει ο πόλεμος, προτού η Ουκρανία καταρρεύσει, μετά από τρία χρόνια θαρραλέας αντίστασης και τεράστιων θυσιών.
Επίσης, τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία ανεξάρτητες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι απλοί πολίτες είναι υπέρ της διακοπής του πολέμου, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες το 52% ζητά την αναστολή των προμηθειών όπλων στην Ουκρανία και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Τραμπ έχει δεσμευτεί να τερματίσει τον πόλεμο με τη Ρωσία, μόλις αναλάβει επισήμως τα καθήκοντά του.
Δυστυχώς, οι υποστηρικτές του πολέμου με κάθε κόστος επιβιώνουν σε κάποιες κυβερνήσεις. Με επικεφαλής τον Τζο Μπάιντεν στο λυκόφως της ηγεσίας του.
Πιστεύουν ίσως ότι θα μπορούν να «αθωωθούν», αποδίδοντας στις επιπτώσεις του πολέμου τη βαθιά οικονομική κρίση, τον πληθωρισμό και την ακρίβεια.
Στην Ελλάδα, όμως, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι η σταδιακή επιδείνωση των σχέσεών μας με τη Ρωσία εξυπηρετεί πραγματικά τα συμφέροντα της χώρας;
Διανύουμε τη χειρότερη φάση στην ιστορία των ελληνορωσικών σχέσεων και το ερώτημα είναι τι θα γίνει αν η Μόσχα, σε αντίποινα, προχωρήσει σε εχθρικές κινήσεις εναντίον μας στα διεθνή fora…
Η Ελλάδα, ιστορικά, στις διεθνείς κρίσεις ήταν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Ήταν υπέρ της ειρήνης και όχι του πολέμου. Αυτό δεν είναι άλλωστε και το βασικό μας επιχείρημα απέναντι στις παράνομες τουρκικές διεκδικήσεις;
