Οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούν να επιλέγουν αν θα εφαρμόζουν ή όχι τα εντάλματα σύλληψης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, δήλωσε ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας.
Μια χαρά μπορούν, αλλά, αν η Ε.Ε. των αρχών και των αξιών αρχίσει τις περικοκλάδες και γράψει τα προσχήματα στο νερό, ανοίγει δρόμο ολισθηρό.
Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας σέρνει τον χορό. Προσκάλεσε τον Ισραηλινό ομόλογό του να επισκεφθεί τη Βουδαπέστη, διαβεβαιώνοντάς τον ότι εκεί διεθνές δίκαιο δεν πέφτει.
Δεν έχουν υπογράψει οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης την ιδρυτική συνθήκη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, το Καταστατικό της Ρώμης; Όταν στοχοποιεί ηγέτες από κράτη με μικρή διεθνή επιρροή ή ανταγωνιστικά στη Δύση, όλοι είναι αυστηροί. Ακόμη και κράτη που δεν αναγνωρίζουν την αρμοδιότητά του. Όπως οι ΗΠΑ.
Οργισμένοι γερουσιαστές υπενθύμισαν στην εξαρτημένη Ε.Ε. να αφήσει κατά μέρος τις αρχές. Ο «Νόμος Εισβολής στη Χάγη» κόκκινη γραμμή χαράζει.
Όπως γράφαμε και το Σάββατο, δεν υπάρχει ανησυχία μιας στρατιωτικής επέμβασης στην Ολλανδία, γιατί μόνο στη θεωρία ο Νετανιάχου μπορεί να συλληφθεί και να εκδοθεί. Ο νόμος περί Προστασίας Μελών των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι μεν στο τραπέζι, μα υπάρχουν κι άλλα μέσα ώστε να υποχρεώσουν οι ΗΠΑ το γραμμόφωνο της Ε.Ε. να παίζει. Με διπλωματικές πιέσεις ή και κυρώσεις.
Ακόμη, όμως, και η συζήτηση του ακραίου σεναρίου, κάτι δείχνει. Η Ε.Ε. θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και το Αμερικανικό Σωφρονιστήριο, ανάμεσα στο να τιμήσει την υπογραφή της και να αντιμετωπίσει μια υπαρξιακή κρίση; Τόσο κυνικά. Είναι μεν ουσιώδης η διεθνής δικαιοσύνη, αλλά τι να γίνει; Σας δημιουργεί μια επιβλαβή ευθύνη.
Οι περισσότερες χώρες, όταν ρωτήθηκαν τι θα κάνουν, είπαν ότι, αν χρειαστεί, το ένταλμα θα εκτελεστεί, ελπίζοντας προφανώς να μη βρεθούν στη θέση αυτή.
Η Αθήνα έστριψε διά της κριτικής. «Δεν νομίζουμε ότι βοηθάνε τέτοιες αποφάσεις…». «Άρα, επειδή το είπε και ο κ. Πλεύρης ότι ήταν λανθασμένη η απόφαση (σ.σ.: του ΔΠΔ), το Μαξίμου θεωρεί ότι είναι λανθασμένη ουσιαστικά;», «Βεβαίως».
Η παροιμία για τη θάλασσα, τη φυσική ανάγκη και το αλάτι, σας λέει κάτι;
