Skip to main content

Σε αυτό γίναμε Ευρωπαίοι

(ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ EUROKINISSI)

Μπορεί να κυνηγάμε (και να μην φτάνουμε) σε άλλα τη σύγκλιση, αλλά σε αυτό, ας το έχουν όλοι κατά νου, είμαστε Ευρώπη

Χθες το βράδυ ενώ οι 4 υποψήφιοι για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διασταύρωναν τα ξίφη τους σε ένα debate λίγα 24ωρα πριν από τις εσωκομματικές κάλπες, σκεφτόμουν ότι το κόμμα που πριν από μόλις 9 χρόνια ανέβηκε στην εξουσία, έχει πλέον σπάσει στα 6.

Από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν σταδιακά η Πλεύση Ελευθερίας, το ΜέΡΑ25, η Λαϊκή Ενότητα, η Νέα Αριστερά και το κόμμα Κασσελάκη (που δεν έχει ακόμη ιδρυθεί, αλλά έχει αναγγελθεί). Δεν είναι όμως μόνο η Αριστερά που βιώνει μία πολυδιάσπαση (στα όρια της πλήρους διάλυσης). Συνολικά το πολιτικό σκηνικό σήμερα παρουσιάζει έναν έντονο κατακερματισμό, που αποκαλύπτει ότι οι εποχές των μονοκομματικών κυβερνήσεων έχουν ίσως παρέλθει.

Εννέα κόμματα και 19 ανεξάρτητοι βουλευτές έχουν παρουσία αυτή τη στιγμή στη Βουλή. Δεν αποκλείεται να γίνουν και 10. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν σταθερά πρώτη με διαφορά τη ΝΔ. Αλλά το κυβερνών κόμμα βλέπει να ανεβαίνουν τόσο οι δυνάμεις δεξιά του (δεν ήταν τυχαία η αποκήρυξη της woke ατζέντας και μία φράση περί «τυραννίας της μειοψηφίας», που θύμισε… Φωνή Λογικής από τον πρωθυπουργό) όσο και το ΠΑΣΟΚ στα αριστερά του, στο κέντρο, όπου η απόλυτη κυριαρχία του, του χάρισε στις δύο προηγούμενες βουλευτικές εκλογές θριαμβευτική νίκη.

Για μία μακρά περίοδο είχαμε τη ΝΔ να παίζει μόνη της μπάλα. Να περνάει χωρίς άγχος και εμπόδια μεταρρυθμίσεις, αλλά και νομοσχέδια νύχτα. Να προωθεί τον απολύτως αναγκαίο ψηφιακό μετασχηματισμό του δημοσίου, αλλά και.. τις απευθείας αναθέσεις. Να ανεβάζει τον κατώτατο μισθό και να αφήνει τον μέσο μισθό και την αγοραστική δύναμη να κατρακυλούν στην κατάταξη κάτω από εκείνα χωρών, που κάποτε θεωρούσαμε στην ΕΕ «φτωχούς συγγενείς».

Στην απόλυτη κυριαρχία της άλλοι έβλεπαν αξιοσημείωτη πολιτική σταθερότητα και άλλοι ασυδοσία. Έως και τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι αυτό δεν θα αλλάξει. Αν άνοιγαν κάλπες πάλι, θα είχε άνετη αυτοδυναμία.

Αυτό πια δεν ισχύει. Οι κυβερνητικές συμμαχίες μοιάζουν αναπόφευκτες. Μπορεί να κυνηγάμε (και να μην φτάνουμε) σε άλλα τη σύγκλιση, αλλά σε αυτό, ας το έχουν όλοι κατά νου: Γίναμε… Ευρωπαίοι.