Η εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ και η ανησυχία για τις πολιτικές που θα ακολουθήσει ως νέος πρόεδρος των ΗΠΑ «ακύρωσαν» ουσιαστικά όλες τις προγραμματισμένες οικονομικές εκθέσεις, διασκέψεις και συνόδους παγκοσμίως.
Είναι τέτοια η αμηχανία που έχει διαχυθεί σε ολόκληρο τον κόσμο ώστε το μόνο ζήτημα που απασχολεί πολιτικούς, οικονομολόγους και μερίδα των αγορών είναι ποιος θα είναι ο πιθανός αντίκτυπος της πολιτικής Τραμπ, ο οποίος χαριτολογώντας προεκλογικά χαρακτήρισε τη λέξη «δασμός» ως την πιο ωραία λέξη που γνωρίζει. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία της εξωτερικής πολιτικής, ειδικά την ώρα που τα ανοικτά πολεμικά μέτωπα σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή βρίσκονται σε κλιμάκωση, η οικονομική πολιτική είναι αυτή που θα καθορίσει εν πολλοίς το πόσο επιδραστικός θα είναι ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος στην παγκόσμια σκηνή. Μην ξεχνάμε πως η οικονομία είναι αυτή που τον ανέδειξε νικητή και λογικά εκεί θα θελήσει να κεφαλαιοποιήσει την εξουσία του ο Τραμπ.
Στη γεωπολιτική σκακιέρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χαρακτηρίσει ως τον μεγαλύτερο αντίπαλό τους την Κίνα εδώ και δεκαετίες. Την Ευρώπη δεν τη θεωρούν αντίπαλο και -όπως δείχνουν τα πράγματα- σε λίγο δεν θα τη θεωρούν ούτε καν ανταγωνιστή. Η τάση αποβιομηχάνισης που έχει αρχίσει στην Ευρώπη, με τις εταιρείες να μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους στις ΗΠΑ λόγω του ευνοϊκότερου επενδυτικού περιβάλλοντος που υπάρχει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εκτιμάται πως θα ενισχυθεί αν η νέα διοίκηση του Λευκού Οίκου υλοποιήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις για την επιβολή δασμών στις εισαγωγές.
Ήδη Ευρωπαίοι κεντρικοί τραπεζίτες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας πολιτικής, κάνοντας λόγο για έναν πιθανό νέο γύρο αδύναμης ανάπτυξης και ίσως αυξημένου πληθωρισμού. Και η μόνη πρόταση πολιτικής που υπάρχει στην Ευρώπη παραμένει η νομισματική πολιτική. Η οικονομική πολιτική απουσιάζει.
