Λίγα μόλις 24ωρα πριν ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαγράψει τον Αντώνη Σαμαρά είχε κάνει στροφή προς τις θέσεις του, επηρεαζόμενος από την εκλογή Τραμπ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και πρωτίστως από την ταχύτατη δημοσκοπική άνοδο της Φωνής της Λογικής και της Αφροδίτης Λατινοπούλου στο δικό μας πολιτικό σκηνικό.
Ξαφνικά είδαμε έναν πρωθυπουργό, που μόλις τον περασμένο Μάρτιο είχε μιλήσει για τους κινδύνους, που κρύβει η τυραννία της πλειοψηφίας (έχοντας βεβαίως απέναντι του τον Καπουτζίδη και εξηγώντας γιατί πρέπει να κατοχυρωθούν νομικά τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών), να ξορκίζει την «τυραννία της μειοψηφίας».
Ήταν οι εξωφρενικές υπερβολές της woke ατζέντας ένας από τους λόγους που εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ; Αναμφίβολα.
Ο κόσμος κουράστηκε να ακούει πράγματα, που ξέφευγαν κατά πολύ από τα όρια της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, των μαύρων ή άλλων μειονοτήτων (γιατί αυτό ήταν στις ρίζες του το κίνημα woke), και έφταναν σε θέσεις που δοκίμαζαν την κοινή λογική. Κουράστηκε να ερμηνεύονται οι πάντες και τα πάντα υπό το πρίσμα μίας κακώς εννοούμενης πολιτικής ορθότητας και να χλευάζονται όσοι διαφοροποιούνται.
Δεν άντεξε να να βλέπει ανούσιες συγκρούσεις για το εάν υπάρχουν δύο, τρία ή 23 φύλα, για το εάν πρέπει να λέμε «γονέας 1 και γονέας 2» ή «άτομα με μήτρα», να τσακωνόμαστε για το εάν άνθρωποι που βιολογικά ανήκουν στο αρσενικό φύλο, ακόμη και εάν κοινωνικά τους αποδεχόμαστε ως γυναίκες (γιατί αυτό αισθάνονται και αυτό έχουν δικαίωμα να δηλώνουν) θα πρέπει να λαμβάνουν μέρος στους αγώνες των γυναικών (στα σπορ τα δύο φύλα δεν διαχωρίζονταν ποτέ για κοινωνικούς, αλλά για καθαρά βιολογικούς λόγους).
Ήταν οι μειοψηφίες υπεύθυνες για όλες τις παραπάνω υπερβολές; Θέλησαν αυτές να φιμώσουν την αντίθετη άποψη, να πουν φασίστα όποιον διαφωνεί; Μας επέβαλαν κάποια τυραννία, όπως λέει ο πρωθυπουργός; Κινδυνεύουμε τέλος πάντων από αυτές; Όχι.
Ήταν μία ελίτ, μία ομάδα πολιτικών, δημοσιογράφων, influencers, προσώπων με παρέμβαση στον δημόσιο λόγο και επιρροή, που χρήστηκαν από μόνοι τους προστάτες των μειοψηφιών και μίλησαν για λογαριασμό τους.
Ήταν αυτή η ελίτ που πέρασε από την αναγκαία στήριξη των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, σε έναν εμμονικό «δικαιωματισμό», σε μία ακραία προώθηση δικαιωματικοκρατικών θέσεων, που έχανε την αίσθηση του κοινωνικού συμφέροντος, που ξεχνούσε ή και αδιαφορούσε για όλα τα άλλα.
Γιατί έχασαν οι Δημοκρατικοί; Και γιατί τρομάζουν οι εδώ πολιτικοί; Γιατί ταυτίστηκαν με αυτή την ελίτ, που φάνηκε να χάνει την επαφή με την κοινωνία και την πραγματικότητα. Γιατί δεν είχαν τίποτα να πουν ούτε στα λεγόμενα «πλατιά στρώματα» της εργατικής και μεσαίας τάξης, αλλά ούτε και στις μειονότητες για τα πραγματικά τους προβλήματα.
Γιατί κανείς δεν ψηφίζει κάποιον, όταν του κάνει κήρυγμα ποιον να μην ψηφίσει. Γιατί οι γυναίκες δεν ψηφίζουν αποκλειστικά γυναίκες. Και τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας δεν ψηφίζουν με βασικό κριτήριο ποιος πηγαίνει στα gay pride.
Γιατί αυτό που ενδιαφέρει τους πολίτες – πλειοψηφίας και μειοψηφίας – είναι να δοθούν απαντήσεις, που θα τους κάνουν να νιώσουν ασφάλεια και προοπτική. Πρέπει να υιοθετήσουμε ατζέντα Τραμπ για να το έχουμε αυτό; Και πάλι όχι. Αλλά αυτή τη στιγμή με τους «αφυπνισμένους» να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, οι πολίτες δεν βλέπουν άλλες προτάσεις πολιτικής.
