Στην εποχή των σοσιαλμιντικών καφενείων έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στον καταγγελτικό λόγο, τις «ακυρώσεις» θέσεων ή ακόμη και ανθρώπων, που αδυνατούμε πια να ακούσουμε μία δήλωση και να κρατήσουμε το νόημά της, χωρίς να την περάσουμε από έναν παραμορφωτικό μεγεθυντικό φακό για να βρούμε το λάθος.
Σε κάθε φράση δημόσιου προσώπου – είτε αυτός είναι πολιτικός, είτε δημοσιογράφος, ηθοποιός ή σελέμπριτι – θα πιαστούμε από την κάθε λέξη, θα «ερμηνεύσουμε» τον κάθε τόνο, για να δούμε τι ξέφυγε από την πολιτική ορθότητα, τι «ακούστηκε κάπως», τι θα μπορούσε να θίξει τον οποιοδήποτε. Για να βγούμε μετά ως σύγχρονοι ιεροξεταστές και να καταδικάσουμε. Όχι μόνο στα social media, αλλά και στα παραδοσιακά μέσα, που πρέπει και αυτά να ακολουθούν τις «επιταγές» της εποχής.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί διάβαζα προ ημερών κάτι βαρύγδουπους τίτλους με θαυμαστικά (έκπληξης και τρόμου) για αυτά που «τόλμησε να ξεστομίσει» ο υπουργός Άμυνας, Νίκος Δένδιας, για τα παιδιά με αυτισμό. Και προς στιγμήν φοβήθηκα ότι ετοιμάζονται να στείλουν και το δικό μου 10χρονο (αυτιστικό) παιδί στο μέτωπο να πολεμήσει ή να το βάλουν σε κανένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για ανηλίκους. Τι για «εφιαλτικό σενάριο» διαβάσαμε, τι «σε στρατιωτικές επιχειρήσεις τα αυτιστικά παιδιά», τι «αίσχος και ντροπή» στα σχόλια είδαμε.
Έλειπε βέβαια κάτι. Το βίντεο με τον υπουργό να μιλάει. Όταν το βρήκα, ταράχτηκα. Όχι με αυτά που έλεγε εκείνος. Αλλά επειδή συνειδητοποίησα πόσο μπορεί να τραβήξει κάποιος κάτι από τα μαλλιά, να το διαστρεβλώσει κατά το δοκούν, απλά και μόνο για να καταγγείλει. Ο κ. Δένδιας χρησιμοποίησε πράγματι τη λέξη παιδιά, αφού μιλούσε για τα παιδιά των ανθρώπων που υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις. Και τι είπε; «Θα παίρνουμε τα παιδιά με αυτισμό των αξιωματικών μας, θα τα εκπαιδεύουμε και θα τους βρίσκουμε δουλειά. Και επίσης θα τους πούμε – που είναι η μεγάλη αγωνία των γονιών – πώς όταν εσείς δεν είστε στη ζωή, η μεγάλη σας οικογένεια, οι Ένοπλες Δυνάμεις, θα φροντίζουν για αυτά».
Πρώτη παρατήρηση: Ο Ν. Δένδιας είπε τη μεγαλύτερη αλήθεια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο άγχος για εμάς τους γονείς παιδιών ΑμεΑ, από το τι θα γίνουν όταν δεν θα είμαστε πια στη ζωή. Και αυτή τη στιγμή ούτε το κράτος, ούτε κάποιος άλλος μας έχει πει τι θα γίνουν τα παιδιά μας όταν εμείς πεθάνουμε.
Δεύτερη παρατήρηση: Για να καταλάβει κάποιος από τα όσα είπε, ότι σκοπεύει να πάρει ανήλικα να τα βάλει να δουλεύουν στον στρατό, πρέπει πραγματικά να έχει μεγάλη φαντασία…
Τρίτη παρατήρηση: Σαφώς προέχει να φτιάξουν σωστά ειδικά σχολεία, να φροντίσουν και με άλλους τρόπους την κοινωνική και επαγγελματική τους ένταξη- κάτι στο οποίο η Ελλάδα είναι πραγματικά πολύ πίσω. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το να κινηθούν έστω οι Ένοπλες Δυνάμεις στην κατεύθυνση της ένταξης των ατόμων με αυτισμό είναι κακό.
Τέταρτη και τελευταία παρατήρηση: «Θα πάρουν τα παιδιά μας να τα βάλουν να σκοτώνουν άλλα παιδιά;», διάβασα. Η φύση των Ενόπλων Δυνάμεων δεν αλλάζει. Όποιος θεωρεί ότι το να υπηρετείς στις Ένοπλες Δυνάμεις σημαίνει «να σκοτώνεις άλλα παιδιά», προφανώς δεν θα πήγαινε ποτέ να υπηρετήσει. Αυτό είναι στο κριτήριο του καθενός. Δεν έχω πάντως δει την Ελλάδα να συμμετέχει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις τέτοιου τύπου. Έκανε το λάθος να πει ο Δένδιας τη φράση «όπως κάνει το Ισραήλ», εννοώντας προφανώς το θέμα της εκπαίδευσης των ατόμων με αυτισμό και όχι το να τα βάλουμε να βομβαρδίσουν τον Λίβανο και τη Γάζα. Ούτε να υποχρεώσει κανείς όλα τα αυτιστικά παιδιά αξιωματικών να ενταχθούν στις Ένοπλες Δυνάμεις. Πρέπει να ανοίξει η πόρτα των Ενόπλων Δυνάμεων στα άτομα με αυτισμό; Πρέπει να έχουν αυτήν την ευκαιρία; Αυτό είναι που συζητάμε. Για εμένα η απάντηση είναι «ναι».
